Damnica
Damnica (kaszb. Damnica, niem. Hebrondamnitz) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie słupskim, w gminie Damnica. Miejscowość jest siedzibą gminy Damnica i sołectwa Damnica.
| Artykuł |
54°30′7″N 17°16′13″E |
|---|---|
| - błąd |
38 m |
| WD |
54°30'0.0"N, 17°16'0.1"E, 54°27'N, 17°20'E |
| - błąd |
14 m |
| Odległość |
336 m |
| wieś | |
 Pałac w Damnicy, widok od strony parku | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2006) |
1240 |
| Strefa numeracyjna |
59 |
| Kod pocztowy |
76-231[1] |
| Tablice rejestracyjne |
GSL |
| SIMC |
0743296 |
Położenie na mapie gminy Damnica  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa pomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu słupskiego  | |
 54°30′07″N 17°16′13″E/54,501944 17,270278
| |
CharakterystykaEdytuj
Jest ważnym ośrodkiem gospodarczym i edukacyjno - administracyjnym. Siedzibę ma tutaj Urząd Gminy Damnica, Nadleśnictwo Damnica, Zespół Szkół w Damnicy (obejmujący przedszkole, szkołę podstawową i gimnazjum), Ośrodek Szkolno-Wychowawczy, Stacja Pasażerska i Towarowa (na trasie linii kolejowej Gdańsk - Stargard Szczeciński), Składnica Drewna Lasów Państwowych, Komisariat Policji, Urząd Pocztowy i wiele innych jednostek użyteczności publicznej oraz zakładów wytwórczych.
W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Damnica. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa słupskiego.
Założenie pałacoweEdytuj
Ośrodek Szkolno - Wychowawczy (funkcjonujący od 1955 roku) znajduje się w pałacu, który pochodzi z 1871 roku. Został on zbudowany na zlecenie Richarda von Blankensee według projektu Gustava Koehlsbaha. Przyszły właściciel, baron Karl von Gamp-Massaunen w 1890 poślubił Klarę - córkę Friedricha Bayera - założyciela koncernu chemiczno-farmaceutycznego. Dawało mu to tak wysokie udziały w przedsiębiorstwie, że od 1910 roku został właścicielem całego pałacu i jego otoczenia. Majątkiem władał do swojej śmierci w 1918 roku; potem jego żona (do śmierci w 1938), a następnie ich najstarsza córka Ilse wraz z mężem Karlem Armsterem (śpiewak operowy i malarz).
Część parterowa pałacu ma charakter reprezentacyjny; piętra są częścią mieszkalną. Nad wejściem umieszczone jest witrażowe nadświetle, ściany wykładane są drewnianą boazerią otaczającą kasetony. Nad holem znajduje się żyrandol w kształcie żaglowca. Na parterze najpyszniej przedstawia się sala balowa zwana lustrzaną. Na ścianach znajdują się kasetony z ozdobną tkaniną otoczone drewnianą boazerią. Między nimi znajdują się wąskie lustra kryształowe i kinkiety w kształcie kwiatów. Plafon przedstawia alegorię pór roku (1902, malarz: Max Gärtner). Sala sąsiaduje z palmiarnią (obecnie biblioteka). Prowadzą do niej półkoliście przesklepione drzwi ujęte w kolumny ze złoconymi jońskimi kapitelami podtrzymującymi ozdobną arkadę. Tu ściany wykładane są czerwonym marmurem. Znajduje się tu 12-metrowa palma konopna, która została przywieziona w 1919 roku z Palestyny. Na tym samym poziomie znajdują się też: sala myśliwska (jej ściany zdobią malowidła wykonane przez Maxa Gärtnera w 1901 roku) i dwa neorenesansowe piece kaflowe[2].
Częścią założenia pałacowo-parkowego jest kościół Matki Boskiej Częstochowskiej w stylu neogotyckim.
Majątek był często odwiedzany w latach dwudziestych i trzydziestych wieku XX przez niemieckiego malarza ekspresjonistę i grafika - Maxa Pechsteina (1881 - 1955).
Na cmentarzu komunalnym w Damnicy został pochowany Leon Magnuszewski, kawaler Virtuti Militari.
PrzypisyEdytuj
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 206 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Piotr Skurzyński, Pomorze, Warszawa: Wyd. Muza S.A., 2007, s. 265, ISBN 978-83-7495-133-3.
Linki zewnętrzneEdytuj
- Damnica, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 898.