Danuta Łozińska
Danuta Łozińska z domu Żaczkowska (ur. 24 września 1921 w Warszawie, zm. 12 września 2014 tamże) – polska lekarz neonatolog, profesor zwyczajny nauk medycznych.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
neonatolog |
| Odznaczenia | |
      
| |
Życiorys edytuj
Córka Leona Wawrzyńca Żaczkowskiego i jego żony Marii Benigny z Kazimierskich. Uczęszczając do szkoły powszechnej wstąpiła do harcerstwa, naukę kontynuowała w gimnazjum Haliny Gepnerówny. Po egzaminie dojrzałości zdawała egzaminy wstępne na Wydział Chemiczny Politechniki Warszawskiej, naukę miała rozpocząć w październiku 1939. Po wybuchu II wojny światowej w listopadzie 1939 zgodnie z rozkazem harcmistrzyni Janiny Tworkowskiej zorganizowała tajną drużynę harcerską, została drużynową XI Drużyny Związku Harcerstwa Polskiego, a następnie Szarych Szeregów. Od 1941 studiowała w konspiracyjnej szkole sanitarnej doc. Jana Zaorskiego, rok później została wcielona w szeregi Armii Krajowej i pełniła funkcję łączniczki w randze starszego sierżanta[1]. Podczas powstania warszawskiego służyła w plutonie łączności. Po wyzwoleniu rozpoczęła studia na Wydziale Medycznym Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie w 1948 otrzymała dyplom lekarza. Staż lekarski odbyła w Szpitalu Śródmiejskim i Szpitalu Dziecięcym przy ulicy Litewskiej w Warszawie, do grona jej nauczycieli należeli prof. Rajmund Barański, prof. Antoni Chrościcki, prof. Irena Kanabus. Kontynuowała naukę obierając specjalizację z pediatrii i neonatologii, w 1953 została kierownikiem oddziału noworodków w Studium Doskonalenia Lekarzy, w szpitalu przy ulicy Działdowskiej[2]. Od 1961 pracowała jako pierwszy ordynator Kliniki Położnictwa warszawskiego Szpitala Bielańskiego i pełniła tę funkcję do 1980. W 1968 Danuta Łozińska uzyskała tytuł doktora nauk medycznych, do 1972 wykładała w Studium Doskonalenia Lekarzy, a po jego przekształceniu w Centrum Medycznym Kształcenia Podyplomowego. Od 1 kwietnia 1980 rozpoczęła pracę w szpitalu dziecięcym w Dziekanowie Leśnym, a od 1983 jako kierownik Oddziału Klinicznego Neonatologii SPSK im. Prof. W. Orłowskiego Centrum Medycznym Kształcenia Podyplomowego, należała do czołówki terapeutów w zakresie konfliktu serologicznego. W 1990 przeszła w stan spoczynku. Od 1992 członek honorowy Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego[3]. Pochowana na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 282-5-4)[4].
Odznaczenia edytuj
- Krzyż Walecznych – 1974[5]
- Złoty Krzyż Zasługi – 1984[5]
- Medal Wojska – 1948 (czterokrotnie)[5]
- Krzyż Armii Krajowej – 1976[5]
- Warszawski Krzyż Powstańczy – 1991
- Odznaka Weterana Walk o Niepodległość – 1995[5]
- Odznaka pamiątkowa Akcji Burza – 1994[5]
Przypisy edytuj
- ↑ Archiwum Historii Mówionej – Danuta Łozińska [dostęp 2018-11-12] (ang.).
- ↑ Danuta Łozińska "Czas przeszły" cz. I Wydanie I, Warszawa 2007
- ↑ Danuta Łozińska "Czas przeszły" cz. II Wydanie I, Warszawa 2007
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: KAZIMIERSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2019-12-20].
- ↑ a b c d e f Czas przeszły, część III – dokumenty i zdjęcia. kontrateksty.pl. [dostęp 2018-12-05].
Bibliografia edytuj
- Danuta Żaczkowska-Łozińska, Medycy Powstania Warszawskiego
- nekrolog, Gazeta Wyborcza 18 września 2014