Dariusz Wroński

To jest najnowsza wersja przejrzana, która została oznaczona 25 mar 2024. Od tego czasu wykonano 1 zmianę, która oczekuje na przejrzenie.

Dariusz Wroński (ur. 23 lipca 1960 w Ostaszewie)[1] – polski pilot wojskowy; generał brygady Wojska Polskiego; dowódca 49 pułku śmigłowców bojowych (1999–2006); dowódca 25 Brygady Kawalerii Powietrznej (2008–2010); dowódca 1 Brygady Lotnictwa Wojsk Lądowych (2014–2015).

Dariusz Wroński
generał brygady pilot w st. spocz. generał brygady pilot w st. spocz.
Data i miejsce urodzenia

23 lipca 1960
Ostaszów

Przebieg służby
Lata służby

1979–2015

Siły zbrojne

LWP
SZ RP

Formacja

SP RP

Jednostki

Wyższa Oficerska Szkoła Lotnicza
49 pśb
25 Brygada Kawalerii Powietrznej

więcej patrz tekst

Stanowiska

• st. pilot
• dowódca klucza
• szef rozpoznania eskadry
• zastępca dowódcy

więcej patrz tekst

Główne wojny i bitwy

Stabilizacja Iraku, ISAF

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Medal Złoty za Długoletnią Służbę Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal Pamiątkowy Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe w Iraku Zasłużony Pilot Wojskowy Odznaka pilota (M. Klasa)

Życiorys

edytuj

Dariusz Wroński urodził się 23 lipca 1960 w Ostaszewie[1].

Ukończył szkołę podstawową Nowym Dworze Gdańskim, a w 1979 Liceum Lotnicze w Dęblinie przy Wyższej Oficerskiej Szkole Lotniczej[2].

Wykształcenie

edytuj

Absolwent Wyższej Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie (1983); Akademii Obronny Narodowej (AON, 1995), podyplomowych studiów na Wydziale Ekonomii Uniwersytetu Gdańskiego (2004); Wojskowego Kursu Doskonalenia Oficerów w specjalności kierowanie ruchem lotniczym; kursu operacyjno-taktycznego dla dowódców jednostek wojskowych w AON (1998); studium operacyjno-taktyczne w AON; kursu członków Rad Nadzorczych z udziałem Skarbu Państwa (2000), zdał egzamin państwowy i zdobył tytuł rzeczoznawcy zamówień publicznych (2006); podyplomowych studiów polityki obronnej AON w Warszawie (2007)[3][4][5][6].

Służba wojskowa

edytuj

Dariusz Wroński w roku 1983 ukończył Wyższą Oficerską Szkołę Lotniczą. Po promocji w grudniu[2] jako podporucznik – pilot śmigłowca został skierowany na stanowisko starszego pilota w 49 pułku śmigłowców bojowych (49 pśb) w Pruszczu Gdańskim. W roku 1991 po restrukturyzacji Sił Zbrojnych RP został dowódcą klucza, szefem rozpoznania eskadry[4].

Dariusz Wroński
 
W 1983 pilotował śmigłowiec SM-1
 
Pilotował śmigłowiec SM-2
 
Pilotował śmigłowiec Mi-2
 
Pilotował śmigłowiec AH-1S
 
Pilotował śmigłowiec Bo-105
 
Pilotował śmigłowiec Ah-64
 
Pilotował śmigłowiec Bell-412

W 1996 otrzymał awans na stanowisko zastępcy dowódcy do spraw szkolenia, a następnie do spraw liniowych[4]. W okresie tym ukończył kurs operacyjno-taktyczny dla dowódców jednostek wojskowych na Akademii Obrony Narodowej w Warszawie. W 1999 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 49 pśb, którym był do 2006. W okresie uczestniczył w międzynarodowych ćwiczeniach m.in. we Francji w działaniach bojowego poszukiwania i ratownictwa na polu walki (2001)[7] i w Stanach Zjednoczonych, gdzie w Fort Bragg ćwiczył działania w warunkach bojowych wspólnie z siłami koalicyjnymi (2004)[7]. W 2005 został dowódcą Samodzielnej Grupy Powietrzno-Szturmowej IV zmiany Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Iraku i wykonał tam 76 lotów bojowych, za co dostał odznaczenie lotnicze – gapę pilota z zielonym wieńcem[7]. W tym samym roku został uhonorowany prestiżowym wyróżnieniem ministra obrony narodowej Tomasza Siemoniaka w bezpieczeństwie lotniczym za ponadprzeciętne zaangażowanie i poświęcenie w służbie[7]. W 2007 po ukończeniu podyplomowych studiów polityki obronnej w AON w Warszawie odbywał praktykę w Dowództwie Wojsk Lądowych[6].

11 lutego 2008 został skierowany do Tomaszowa Mazowieckiego, gdzie objął funkcję dowódcy 25 Brygady Kawalerii Powietrznej. Pod jego dowództwem 25 Brygada otrzymała najwyższe wyróżnienie – Znak Honorowy Sił Zbrojnych. W składzie 25 Brygady utworzył Ośrodek Szkolenia Aeromobilno-Spadochronowego i zaczął przygotowania do budowy tunelu aerodynamicznego do szkolenia skoczków spadochronowych. Jednostkę przygotowywał do misji w Afganistanie i Czadzie[7]. 15 sierpnia 2008 prezydent RP Lech Kaczyński mianował go na stopień generała brygady[8]. 2 listopada 2010 objął stanowisko szefa Wojsk Aeromobilnych, a we wrześniu 2013 dowódca Wojsk Lądowych dodatkowo powierzył mu stanowisko szefa szkolenia Wojsk Lądowych, które pełnił do rozwiązania Dowództwa (31 grudnia 2013). Służył także jako szef zarządu wojsk aerobilnych i zmotoryzowanych w Dowództwie Generalnym RSZ[7]. 25 lutego 2014 objął obowiązki dowódcy 1 Brygady Lotnictwa Wojsk Lądowych w Inowrocławiu[9].

Zakończenie służby

edytuj

26 stycznia 2015 na lotnisku 49 Bazy Lotniczej w Pruszczu Gdańskim[2], zgodnie z ceremoniałem wojskowym, wykonał swój pożegnalny lot na śmigłowcu Mi-24 nr 730, na którym wykonywał loty podczas misji PKW w Afganistanie[4]. Pożegnalny lot odbył w obecności między innymi dowódcy 1 Skrzydła Lotnictwa Taktycznego gen.bryg.pil. Tadeusza Mikutela i Szefa Zarządu Wojsk Lotniczych gen. bryg. pil. Tomasza Drewniaka[4]. W Dowództwie Generalnym Rodzajów Sił Zbrojnych podczas uroczystego pożegnania dowódca generalny RSZ gen. broni Lech Majewski podziękował mu za ponad 35 lat wzorowej służby, za godne reprezentowanie biało-czerwonej szachownicy, lotnictwa wojskowego i Sił Zbrojnych RP tak w powietrzu, jak i na lądzie[7].

 
Na Mi-24 wykonał lot pożegnalny

28 stycznia 2015 minister obrony narodowej Tomasz Siemoniak w siedzibie MON podczas uroczystości z okazji zakończenia zawodowej służby przez niego i grupy oficerów wręczył mu złoty medal Za Długoletnią Służbę za wzorowe, wyjątkowo sumienne wykonywanie obowiązków wynikających z pracy zawodowej[10][11]. 30 stycznia 2015 w Inowrocławiu w 56 Bazie Lotniczej w obecności inspektora Sił Powietrznych gen. dyw. pil. Jana Śliwki przekazał dowodzenie 1 Brygadą Lotnictwa Wojsk Lądowych (BLWL) swojemu zastępcy płk. pil. Wiesławowi Franczakowi[12].

31 stycznia 2015, po trzydziestu sześciu latach służby, w wieku 55 lat zakończył zawodową służbę wojskową[13]. Pilot klasy mistrzowskiej z prawie 2000 godzin nalotu. Wyszkolony we wszystkich warunkach atmosferycznych w dzień i w nocy oraz w zastosowaniu bojowym do poziomu Combat Ready. Pilotował śmigłowce: SM-1, SM-2, Mi-2, Mi-24D/W oraz śmigłowce innych armii: AH-1S, Bo-105, UH-1D, Gazelle, Super Puma, Ah-64, Bell 412. Wykonywał loty ratownicze i z pomocą humanitarną oraz kierował Zgrupowaniem Śmigłowców w czasie powodzi w 1997 i 2001[7]. Jego zamiłowania to technika komputerowa, poświęca się także windsurfingowi i snowboardowi oraz biegom długodystansowym potwierdzanymi udziałami w maratonach (rekord życiowy 2,47h w Budapeszcie)[6].

Awanse

edytuj

(...)

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia[4][6]

edytuj

i inne

Przypisy

edytuj
  1. a b c Jasiński 2015 ↓, s. 39.
  2. a b c Gen. bryg. pil. Dariusz Wroński. Śmigłowcowy generał. zbiam.pl. [dostęp 2023-04-23].
  3. Jasiński 2015 ↓, s. 39-40.
  4. a b c d e f Lot pożegnalny gen. Dariusza Wrońskiego. aviateam.pl. [dostęp 2023-04-23].
  5. Generał bez podpisów. warszawa.naszemiasto.pl. [dostęp 2023-04-23].
  6. a b c d Gen. bryg. pil. Dariusz Wroński nowym dowódcą 1. BLWL (MP3). inowroclaw.info.pl. [dostęp 2023-04-23].
  7. a b c d e f g h Generał Wroński: lotnik z powołania. polska-zbrojna.pl. [dostęp 2023-04-23].
  8. Awanse generalskie. bbn.gov.pl. [dostęp 2021-02-27].
  9. Jasiński 2015 ↓, s. 40.
  10. Pożegnanie z mundurem. polska-zbrojna.pl. [dostęp 2023-04-23].
  11. Jasiński 2016 ↓, s. 16.
  12. Jasiński 2016 ↓, s. 17.
  13. Dec. MON 1454 Ministra Obrony Narodowej zwalniam z zawodowej służby wojskowej i przenoszę do rezerwy (31.01.2015)
  14. M.P. z 2008 r. nr 61, poz. 537.

Bibliografia

edytuj
  • Grzegorz Jasiński (red.), Kronika Wojska Polskiego 2014, Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2015, s. 39-40, ISSN 1734-2317.
  • Grzegorz Jasiński (red.), Kronika Wojska Polskiego 2015, Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2016, s. 16-17, ISSN 1734-2317.

Linki zewnętrzne

edytuj