Wikipedia

David Card

kanadyjski ekonomista, noblista

David Edward Card (ur. 1956) – kanadyjski ekonomista, profesor ekonomii na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. Zajmuje się głównie empiryczną mikroekonomią pracy. Jest znany dzięki innowacyjnym ekonometrycznie, opartym o quasi-eksperymenty badaniom, których rezultaty odkrywały słabości przyjmowanych wcześniej założeń i teorii, i pomagały je rozwijać. Laureat John Bates Clark Medal z 1995[1][2][3][4][5]. Laureat Nagrody im. Alfreda Nobla w dziedzinie ekonomii za 2021 rok razem z Joshuą Angristem i Guidem Imbensem[6].

David Card
Ilustracja
Państwo działania

Kanada, Stany Zjednoczone

Data urodzenia

1956

profesor
Specjalność: ekonomia
Alma Mater

Queen’s University,
Uniwersytet Princeton

Uczelnia

Uniwersytet Kalifornijski w Berkeley

Nagrody

Nagroda Banku Szwecji im. Alfreda Nobla w dziedzinie ekonomii,
John Bates Clark Medal,
Frisch Medal

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Wczesne życie i wykształcenie edytuj

Card dorastał w prowadzonym przez jego ojca wiejskim gospodarstwie rolnym pod Guelph w Ontario. Rozpoczął studia z fizyki na Queen’s University, dorabiając sobie pracą w hucie stali. Wspomina, że zainteresowanie ekonomią podsyciło u niego przeczytanie związanego z rolnictwem rozdziału z podręcznika ekonomii, którego używała jego ówczesna partnerka. W ciągu kilku następnych tygodni przeczytał resztę książki, i zdecydował się zmienić kierunek studiów. Przez niestandardowy tok nauczania miał początkowo ograniczony, drugi wybór przedmiotów. Trafił przez to na fakultatywne, prowadzone przez wykładowców z Princeton, zajęcia z ekonomii pracy, której poświęcił się naukowo[1][7][8].

W 1978 zdobył tytuł B.A. na Queen’s University. Kontynuował naukę pod kierunkiem Orley Ashenfelter na Uniwersytecie Princeton, realizując tam doktorat w dziedzinie ekonomii w 1983.

Kariera edytuj

W latach 1982–1983 Card prowadził zajęcia w University of Chicago Graduate School of Business. Między 1983–1997 należał do kadry Princeton. W 1997 przeniósł się w związku z karierą żony do Kalifornii i od tego czasu pracuje na Uniwersytecie w Berkeley[1].

Należał do redakcji takich pism jak Journal of Labor Economics (1988–1992), w tym redakcji naczelnej czasopism Econometrica (1993–1997) i American Economic Review (2002–2005).

Praca naukowa edytuj

Według laudacji Clark Medal, oraz np. wg Chetty’ego czy Angrista i Pischkego, Card zalicza się do wiodących osób, które przełamały okres dominacji analiz teoretycznych i podniosły znaczenie badań empirycznych w ekonomii[4][5][9]. W ocenie Katza, „przeprowadzka Davida Carda do Berkeley nadała biegu współczesnemu renesansowi empirycznej mikroekonomii”[3].

W programie badań, od którego rozpoczął pracę i który kontynuował przez lata, Card empirycznie weryfikował teorie i modele podaży pracy w cyklu życia i w cyklu koniunkturalnym. W ciągu kariery zajmował się też często bezrobociem (mechanizmami, programami aktywizacji zawodowej, zasiłkami), związkami zawodowymi (strajkami, negocjacjami zbiorowymi), i ustalaniem płac (lepkością, nierównościami itp.)[2][7][8]. Realizuje także serię badań efektywności nakładów na edukację, starając się zidentyfikować ten wpływ niezależnie od zmiennych zakłócających. Jego wyniki wskazywały na opłacalność edukacji oraz programów dla uzdolnionych uczniów, i ich skuteczność w zmniejszaniu nierówności dochodowych i etnicznych[2][9][10].

Badał również imigrację – początkowo w oparciu o ogólnokrajowe dane ze spisów powszechnych w USA. Po ucieczce ok. 125 tys. uchodźców z Kuby na Florydę ok. 1980 (tzw. Mariel Boatlift), Card podjął się analizy wpływu tego wydarzenia na tamtejszy rynek pracy, przedstawiając rezultaty w tekście opublikowanym w 1989. Jego wyniki podważały przewidywania prostych teorii, wskazując że imigracja nie spowodowała w tym przypadku obniżenia płac ani zwiększenia bezrobocia. W kolejnych latach powstał szereg metaanaliz, polemik i podobnych badań różnych autorów na ten temat, oraz raport National Academy of Sciences z 2016. W ocenie tekstów Wall Street Journal czy New York Times z 2017, ekonomiści w większości – lecz nie jednogłośnie – uznawali wtedy rezultaty zgodne z analizą Carda za bardziej przekonujące[1][2][11][12].

W latach osiemdziesiątych wydał też swoje pierwsze prace o płacy minimalnej, na podstawie reform z Kalifornii i spisów powszechnych. W 1994 opublikował, razem z Alanem Kruegerem, analizę eksperymentu naturalnego pozwalającego na próbę szczegółowego oszacowania wpływu zmian płacy minimalnej na zatrudnienie. Rezultaty wykorzystującego metodę różnicy w różnicach porównania zatrudnienia w restauracjach fast food w sąsiadujących stanach (Pensylwanii i New Jersey) podważały modele, według których wpływ ten powinien być jednoznacznie negatywny. Stawarczyk pisze, że było to „kamieniem milowym dla nowej fali badań nad zależnością płacy minimalnej i zatrudnienia, przy zastosowaniu bardziej wyrafinowanych metod niż stosowane do tej pory”. Po wielu nowych pracach różnych autorów, w ocenie Freemana, ciężar dowodów przesunął się na przeciwników „niedużych” zmian płacy minimalnej. Tekst w Bloomberg z 2021 wskazuje np., że w 1978 90% ankietowanych członków AEA przewidywało jeszcze, że takie zmiany powodują znaczący wzrost bezrobocia, a w 2015 z podobnym twierdzeniem zgadzało się już tylko 26% wiodących ekonomistów wybranych przez instytut badawczy Uniwersytetu Chicagowskiego. „Duże” zmiany płacy pozostawały oceniane bardziej negatywnie lub niejednoznacznie[1][2][13][14][15][16].

Komentując w 2006 polemiki i kontrowersje wokół prac na temat imigracji i płacy minimalnej, Card zadeklarował, że podejmował badania przede wszystkim w celu lepszego zrozumienia mechanizmów rynku pracy – np. asymetrii informacji oraz procesów poszukiwań i dopasowania. Odżegnał się od ideologicznego zaangażowania, mówiąc że nigdzie nie postulował wprowadzenia określonego poziomu płacy minimalnej lub imigracji, nie chce być charakteryzowany jako zwolennik żadnych rozwiązań, i unika dyskusji politycznych. Wyraził też żal, że przez tę postawę i teksty stracił część znajomych, którzy uznali je z różnych powodów za nieakceptowalne. Według Clementa, Card „skrupulatnie unikał orędownictwa”[1][8].

Wyróżnienia edytuj

W 1995 odebrał John Bates Clark Medal, przyznawany „za najbardziej znaczący wkład w myśl i wiedzę ekonomiczną”[2][5]. Uhonorowano go także IZA Prize in Labor Economics (2006, razem z Alanem Kruegerem)[17], Frisch Medal od Econometric Society (2008)[18], BBVA Foundation Frontiers of Knowledge Award (2014, razem z Richardem Blundellem)[19] oraz Jacob Micner Award (2019)[7]. Według tekstu Mączyńskiej z 2020, Card był „etatowym już kandydatem” do ekonomicznego „Nobla”, pojawiając się regularnie wśród osób wymienianych w spekulacjach przed ogłoszeniem tej nagrody[20].

Otrzymał doktorat honoris causa kanadyjskich uczelni: Queen’s University (1999)[21] University of Guelph (2015)[22] i Uniwersytetu Montrealskiego (2019)[23].

Zasiada jako fellow w Society of Labor Economists, Econometric Society (od 1992) oraz w Amerykańskiej Akademii Sztuk i Nauk (1998)[7], i jest członkiem National Academy of Sciences (2021)[24].

W 2009 wygłosił honorowy wykład Richard T. Ely Lecture Amerykańskiego Towarzystwa Ekonomicznego[25]. W kadencji 2014 został wybrany na wiceprzewodniczącego tej organizacji (razem z N. Gregory Mankiwem)[26], a w kadencji 2021 na jej przewodniczącego[27].

Życie prywatne edytuj

Card mieszka z żoną w Sonomie w Kalifornii. Jako hobby wymienia stolarstwo i tworzenie mebli, którego uczył się w liceum w Kanadzie[1]. Według laudacji Freemana, jest lubiany przez współpracowników i studentów[2].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f g Peter J. Walker, The Challenger, „Finance & Development”, 53 (1), International Monetary Fund, marzec 2016 [dostęp 2021-10-02].
  2. ↑ a b c d e f g Richard B Freeman, In Honor of David Card: Winner of the John Bates Clark Medal, „Journal of Economic Perspectives”, 11 (2), 1997, s. 161–178, DOI: 10.1257/jep.11.2.161, ISSN 0895-3309 [dostęp 2021-10-02] (ang.).
  3. ↑ a b Harold Meyerson, The Berkeley School [online], The American Prospect, 25 marca 2021 [dostęp 2021-10-02] (ang.).
  4. ↑ a b Raj Chetty, Opinion | Yes, Economics Is a Science, „The New York Times”, 20 października 2013, ISSN 0362-4331 [dostęp 2021-10-02] (ang.).
  5. ↑ a b c David Card, Clark Medalist 1995 [online], American Economic Association [dostęp 2021-10-02].
  6. ↑ The Sveriges Riksbank Prize in Economic Sciences in Memory of Alfred Nobel 2021. Nobel Media AB, 2021-10-11. [dostęp 2021-10-11]. (ang.).
  7. ↑ a b c d Jacob Mincer Award, „Journal of Labor Economics”, 37 (3), 2019, vi–vii, DOI: 10.1086/704046, ISSN 0734-306X [dostęp 2021-10-02] (ang.).
  8. ↑ a b c Douglas Clement, Interview with David Card [online], Federal Reserve Bank of Minneapolis, 1 grudnia 2006 [dostęp 2021-10-02] (ang.).
  9. ↑ a b Joshua D Angrist, Jörn-Steffen Pischke, The Credibility Revolution in Empirical Economics: How Better Research Design is Taking the Con out of Econometrics, „Journal of Economic Perspectives”, 24 (2), 2010, s. 3–30, DOI: 10.1257/jep.24.2.3, ISSN 0895-3309 [dostęp 2021-10-02] (ang.).
  10. ↑ Thomas B. Edsall, Opinion | We Are Leaving ‘Lost Einsteins’ Behind, „The New York Times”, 21 lipca 2021, ISSN 0362-4331 [dostęp 2021-10-02] (ang.).
  11. ↑ Ben Leubsdorf, The Great Mariel Boatlift Debate: Does Immigration Lower Wages?, „Wall Street Journal”, 16 czerwca 2017, ISSN 0099-9660 [dostęp 2021-10-02] (ang.).
  12. ↑ Binyamin Appelbaum, Fewer Immigrants Mean More Jobs? Not So, Economists Say, „The New York Times”, 4 sierpnia 2017, ISSN 0362-4331 [dostęp 2021-10-02] (ang.).
  13. ↑ Feliks Marek Stawarczyk, Płaca minimalna a zatrudnienie – teoria i praktyka, „Prace Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu” (347), 2014, DOI: 10.15611/pn.2014.347.39 [dostęp 2021-10-02].
  14. ↑ Scott Cunningham, Three minimum wage papers walk into a bar... [online], Causal Inference: the Remix, 24 września 2021 [dostęp 2021-10-02].
  15. ↑ Peter Coy, The Burger Flipper Who Became a World Expert on the Minimum Wage, „Bloomberg.com”, 3 lutego 2021 [dostęp 2021-10-02] (ang.).
  16. ↑ David Card, Alan B. Krueger, Minimum Wages and Employment: A Case Study of the Fast-Food Industry in New Jersey and Pennsylvania, „The American Economic Review”, 84 (4), 1994, s. 772–793, ISSN 0002-8282 [dostęp 2021-10-26].
  17. ↑ IZA Prize 2006 goes to David Card and Alan Krueger [online], IZA – Institute of Labor Economics, 2006 [dostęp 2021-10-02].
  18. ↑ 2008 Frisch Medal Award [online], The Econometric Society, 11 lutego 2008 [dostęp 2021-10-02].
  19. ↑ David Card [online], BBVA Foundation – Premios Fronteras [dostęp 2021-10-02] (ang.).
  20. ↑ Elżbieta Mączyńska, Ekonomiczny Nobel 2020. Podstawy, fakty, statystyki i kontrowersje [online], Gazeta SGH, 13 listopada 2020 [dostęp 2021-10-02] (ang.).
  21. ↑ Honorary Degree Recipients [online], Queen’s University Registrar [dostęp 2021-10-02].
  22. ↑ Honorary Doctorate Recipients [online], University of Guelph Gordon S. Lang School of Business and Economics [dostęp 2021-10-02].
  23. ↑ David Card [online], Prix et distinctions – Université de Montréal, 2019 [dostęp 2021-10-02] (fr.).
  24. ↑ Kara Manke, Three Berkeley faculty elected to the National Academy of Sciences [online], Berkeley News, 26 kwietnia 2021 [dostęp 2021-10-02] (ang.).
  25. ↑ AEA Distinguished Lecture Series [online], American Economic Association [dostęp 2021-10-02].
  26. ↑ Past Vice-Presidents [online], American Economic Association [dostęp 2021-10-02].
  27. ↑ AEA Member Announcements: AEA Elections and Other Announcements [online], American Economic Association, 4 października 2019 [dostęp 2021-10-02].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=David_Card&oldid=73498386”