Wikipedia

David Haye

angielski bokser

David Deron Haye (ur. 13 października 1980 w Londynie) – angielski bokser, były mistrz świata organizacji WBA w kategorii ciężkiej oraz WBC, WBA i WBO w kategorii junior ciężkiej (do 200 funtów), weganin z przyczyn etycznych[1][2][3].

David Deron Haye
Ilustracja
David Haye (2006)
Pseudonim

Hayemaker

Data i miejsce urodzenia

13 października 1980
Londyn

Obywatelstwo

Anglia

Wzrost

191 cm

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

junior ciężka
ciężka

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

32

Zwycięstwa

28

Przez nokauty

26

Porażki

4

Remisy

0

Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata
srebro Belfast 2001 waga ciężka
  1. ↑ Bilans walk aktualny na 2018-05-05.
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
David Haye (2014)

Kariera amatorska edytuj

W 1999 uczestniczył w mistrzostwach świata w boksie amatorskim w Houston, rywalizując w kategorii półciężkiej. Nie odniósł tam jednak sukcesu, przegrywając już w drugiej walce z Michaelem Simmsem[4]. Dwa lata później na mistrzostwach świata w Belfaście, walcząc w kategorii ciężkiej, zdobył srebrny medal. W finale przegrał z Odlanierem Solísem[5].

Kariera zawodowa edytuj

Na zawodowstwo przeszedł w grudniu 2002. W następnym roku wygrał siedem walk, wszystkie przed czasem. 12 maja 2004 wygrał przez techniczny nokaut w trzeciej rundzie z byłym mistrzem świata IBF, Arthurem Williamsem[6], natomiast 10 września 2004 doznał pierwszej porażki w zawodowej karierze, przegrywając po technicznym nokaucie w piątej rundzie z byłym mistrzem WBO, czterdziestoletnim już wtedy Carlem Thompsonem[7].

Po stoczeniu kilku zwycięskich pojedynków z mniej znanymi bokserami, 16 grudnia 2005 roku zmierzył się w walce o tytuł zawodowego mistrza Europy z Ołeksandrem Hurowem. Haye znokautował Ukraińca w pierwszej rundzie. Brytyjczyk obronił ten tytuł dwukrotnie, po czym 17 listopada 2006, w walce eliminacyjnej WBC, pokonał przez techniczny nokaut w dziewiątej rundzie Giacobbe Fragomeniego[8].

W kwietniu 2007 już w pierwszej rundzie rozprawił się z Polakiem Tomaszem Boninem[9]. Następnie 10 listopada 2007 zmierzył się z Jeanem-Markiem Mormeckiem, a stawką pojedynku były pasy mistrzowskie WBC i WBA. Haye pokonał Francuza przez techniczny nokaut w siódmej rundzie, choć sam leżał na deskach w rundzie czwartej[10]. 8 marca 2008 wygrał walkę unifikacyjną z mistrzem WBO, Enzo Maccarinellim, pokonując go w drugiej rundzie przez techniczny nokaut[11].

12 maja 2008 zrezygnował z tytułu mistrza świata WBC[12]. Niedługo potem oddał też tytuły organizacji WBA oraz WBO i zmienił kategorię wagową na ciężką. 15 listopada 2008, w pierwszej walce w nowej kategorii wagowej, pokonał przez techniczny nokaut w piątej rundzie Monte Barretta. Amerykanin pięć razy leżał na deskach: po dwa razy w rundach trzeciej i czwartej oraz jeden raz w rundzie piątej. Barrettowi został również odebrany punkt za uderzenie leżącego rywala po tym, jak Haye poślizgnął się i upadł na ring[13].

7 listopada 2009 pokonał na punkty Nikołaja Wałujewa i został nowym mistrzem świata WBA w kategorii ciężkiej[14]. 3 kwietnia 2010 po raz pierwszy obronił tytuł, pokonując Johna Ruiza przez techniczny nokaut w dziewiątej rundzie[15], a 13 listopada 2010, w drugiej obronie, wygrał z Audleyem Harrisonem przez techniczny nokaut w trzeciej rundzie[16].

W lipcu 2011 zmierzył się w walce unifikacyjnej z mistrzem świata organizacji WBO i IBF Wołodymyrem Kłyczko. Brytyjczyk przegrał zdecydowanie na punkty (108–118, 109–117, 110–116) i stracił pas mistrzowski WBA[17].

11 października 2011 Haye ogłosił, że nie zamierza przedłużać swojej licencji bokserskiej[18]. W lutym 2012 na konferencji prasowej po walce Derecka Chisory z Witalijem Kłyczką wraz ze swoim trenerem wdał się w bójkę z Chisorą[19]. Pięć miesięcy później doszło do pojedynku obu bokserów – Haye pokonał Chisorę przez techniczny nokaut w piątej rundzie[20].

29 czerwca 2013 miało dojść do pojedynku Brytyjczyka z Manuelem Charrem, został on jednak odwołany z uwagi na kontuzję lewej ręki, doznanej przez Haye’a w maju podczas treningu[21]. Następnie 28 września 2013 Haye miał się zmierzyć z Tysonem Fury’m. Walka została jednak odwołana z uwagi na kontuzję Haye’a – doznał on rozcięcia łuku brwiowego nad lewym okiem, które wymagało założenia sześciu szwów[22]. Pojedynek został początkowo przełożony na 8 lutego 2014, jednak został ponownie odwołany, bowiem w listopadzie 2013 Haye musiał się poddać operacji ramienia[23].

Ostatecznie po wielu miesiącach leczenia kontuzji i rehabilitacji Haye powrócił na ring 16 stycznia 2016 w Londynie, nokautując w pierwszej rundzie Marka De Mori. 21 maja 2016 w Londynie pokonał pięściarza z Kosowa Arnolda Gjergjaja (29-1, 21 KO), przez techniczny nokaut w drugiej rundzie. Waga Haye’a przed walką wynosiła 101,6 kg[24].

4 marca 2017 w londyńskiej O2 Arena, przegrał przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie z rodakiem Tonym Bellewem. W rewanżu 5 maja 2018 w O2 Arena ponownie przegrał przed czasem. W piątej rundzie walka została przerwana. Po pojedynku Haye ogłosił zakończenie sportowej kariery.

Przypisy edytuj

  1. ↑ Ian Stafford: David Haye interview: 'I lied. I’ve let people down’., 5.06.2014, Independent.
  2. ↑ Champion Boxer David Haye “The Hayemaker” Goes Vegan., 24.06.2014, Compassion Over Killing.
  3. ↑ Martin Domin: How David Haye recovered from injury by overhauling his training regime in order to make his comeback against Mark de Mori., 14.01.2016, Dailymail.
  4. ↑ 10.World Championships – Houston, USA – August 20-27 1999. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2013-07-18]. (ang.).
  5. ↑ 11.World Championships – Belfast, Northern Ireland – June 3- 10 2001. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2013-07-18]. (ang.).
  6. ↑ Elliot Worsell: David Haye Produces Career Best Performance To Blitz Arthur Williams. eastsideboxing.com, 2004-05-13. [dostęp 2013-07-18]. (ang.).
  7. ↑ The CAT roars again...Carl Thompson stuns David Haye!. eastsideboxing.com, 2004-09-11. [dostęp 2013-07-18]. (ang.).
  8. ↑ James Slater: Haye Triumphant Over Fragomeni In London Tonight. eastsideboxing.com, 2006-11-19. [dostęp 2013-07-18]. (ang.).
  9. ↑ James Slater: David Haye destroys Bonin. eastsideboxing.com, 2007-04-28. [dostęp 2013-07-18]. (ang.).
  10. ↑ Richard Fletcher: Haye KOs Mormeck!. fightnews.com, 2007-11-10. [dostęp 2013-07-18]. (ang.).
  11. ↑ Craig Watt: Haye destroys Maccarinelli!. fightnews.com, 2008-03-09. [dostęp 2013-07-18]. (ang.).
  12. ↑ David Haye Vacates WBC Cruiserweight Title. boxingscene.com, 2008-05-12. [dostęp 2013-07-18]. (ang.).
  13. ↑ James Slater: David Haye smashes Monte Barrett in 5 explosive rounds. eastsideboxing.com, 2008-11-16. [dostęp 2013-07-18]. (ang.).
  14. ↑ Alexey Sukachev, Alexey Potapov: Haye dethrones Valuev. Fightnews.com, 2009-11-07. [dostęp 2013-07-18]. (ang.).
  15. ↑ Graham Houston: David Haye TKO 9 John Ruiz. fightwriter.com, 2010-04-07. [dostęp 2013-07-18]. (ang.).
  16. ↑ Kevin Mitchell: Explosive David Haye leaves Audley Harrison hurting with nowhere to hide. theguardian.com, 2010-11-14. [dostęp 2013-07-18]. (ang.).
  17. ↑ Karl Freitag: Klitschko defeats Haye. fightnews.com, 2011-07-02. [dostęp 2013-07-18]. (ang.).
  18. ↑ Haye won’t renew boxing license. fightnews.com, 2011-10-11. [dostęp 2013-07-18]. (ang.).
  19. ↑ Karl Freitag: Chisora brawls with David Haye. fightnews.com, 2012-02-19. [dostęp 2013-07-18]. (ang.).
  20. ↑ Karl Freitag: Photos: Haye KOs Chisora in five. fightnews.com, 2012-07-15. [dostęp 2013-07-18]. (ang.).
  21. ↑ Injured Haye withdraws from June 29 bout with Charr. fightnews.com, 2013-05-14. [dostęp 2015-03-07]. (ang.).
  22. ↑ James Slater: David Haye-Tyson Fury fight postponed due to Haye suffering a cut eye, Haye “gutted”. fightnews.com, 2013-09-21. [dostęp 2015-03-07]. (ang.).
  23. ↑ Jason Slater: Fury vs. Haye off again!. fightnews.com, 2013-11-17. [dostęp 2015-03-07]. (ang.).
  24. ↑ Wideo: Haye i Briggs imponują sylwetką podczas ważenia. boxingnews.pl, 20 maja 2016. [dostęp 2016-05-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 czerwca 2016)].

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=David_Haye&oldid=68681548”