Diagram Schlegela wielościanu wypukłego – obraz brzegu wielościanu w rzucie środkowym o środku S na płaszczyznę gdzie[1][2]:

  1. Płaszczyzna jest równoległa do jednej ze ścian wielościanu i leży po tej samej stronie płaszczyzny zawierającej ścianę
  2. Środek rzutowania S znajduje się w takiej odległości od ściany że rzuty wszystkich ścian wielościanu są zawarte w rzucie
Diagramy Schlegela wielościanów

W przypadku wielościanu foremnego punkt rzutowania umieszcza się zwykle nad środkiem ściany, odpowiednio blisko jej.

Podstawowa własność diagramu Schlegela. Rzuty wszystkich ścian wielościanu poza wypełniają rzut ściany a rzuty poszczególnych ścian mają wspólny wierzchołek lub wspólny bok wtedy i tylko wtedy, gdy same ściany wielościanu mają tę własność.

Korzystając z powyższej własności, można opisać diagram Schlegela wielościanu w sposób następujący: Jest to zbiór wielokątów wypukłych odpowiadających (wszystkim) ścianom wielościanu o następujących własnościach:

  1. Dla każdego wielokąt ma tyle samo boków, co ściana
  2. Suma mnogościowa wielokątów jest równa wielokątowi
  3. Dwa wielokąty mają wspólny wierzchołek (wspólną ścianę) wtedy i tylko wtedy, gdy odpowiadające im ściany mają wspólny wierzchołek (wspólną krawędź)

Konstrukcja diagramu Schlegela wielościanu zwykłego edytuj

W deformacji (homeomorfizmie)   przekształcającej wielościan zwykły na kulę powierzchnia wielościanu jest przekształcana na sferę. Przy czym wierzchołki wielościanu są przekształcane na wierzchołki, a krawędzie na łuki położone na sferze[3]. Ściany   są w deformacji przekształcane na obszary   które można uznać za wielokąty krzywoliniowe, a krawędzie i wierzchołki każdej ściany są przekształcane na łuki, których sumy tworzą brzeg odpowiadającego jej obszaru. Niech X będzie dowolnie wybranym punktem obszaru   Rzuty stereograficzne wielokątów krzywoliniowych   to wielokąty krzywoliniowe   których suma domknięć ma brzeg równy brzegowi obrazu obszaru   Otrzymany układ wielokątów krzywoliniowych tworzy diagram Schlegela wielościanu zwykłego.

Przypisy edytuj

  1. Coxeter H. S. M.: Wstęp do geometrii dawnej i nowej. Warszawa: PWN, 1967, s. 169.
  2. Hilbert D., Cohn-Vossen S.: Geometria poglądowa. Warszawa: PWN, 1956, s. 137–138.
  3. Łukiem tym jest obraz homeomorficzny odcinka jednostkowego na sferze.

Bibliografia edytuj

  • Hilbert D., Cohn-Vossen S.: Geometria poglądowa. Warszawa: PWN, 1956.
  • Coxeter H. S. M.: Wstęp do geometrii dawnej i nowej. Warszawa: PWN, 1967.
  • Loeb A. L.: Space Structures. Addison-Wesley, 1976.