Didier Auriol
Didier Auriol (ur. 18 sierpnia 1958 w Montpellier) – francuski kierowca rajdowy. W swojej karierze był członkiem takich zespołów jak: Ford, Lancia, Toyota, Subaru, Mitsubishi, SEAT, Peugeot, Škoda. W mistrzostwach świata jeździł z takimi pilotami jak: Bernard Occelli i Denis Giraudet.
Państwo | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
18 sierpnia 1958 |
Sezon 1984–2005 | |
Seria | |
Zespół |
Ford, Lancia, Toyota, Subaru, Mitsubishi, SEAT, Peugeot, Škoda |
Sukcesy | |
|
Swoją karierę rajdową Auriol rozpoczął w 1979 roku, a jego pierwszym samochodem była Simca 1000. W maju 1984 roku zadebiutował w Rajdowych Mistrzostwach Świata jadąc samochodem Renault 5 Turbo. Z debiutanckiego Rajdu Korsyki wycofał się z powodu awarii turbosprężarki. W kwietniu 1985 roku podczas Rajdu Korsyki 1988 po raz pierwszy w karierze stanął na podium w rajdzie mistrzostw świata i jednocześnie odniósł swoje pierwsze zwycięstwo. W 1994 roku jadąc Toyotą Celiką 4WD wywalczył swój jedyny tytuł mistrza świata w karierze. Wcześniej, w 1990 roku, został wicemistrzem świata. Czterokrotnie w latach 1991, 1992, 1993 i 1999 zajmował 3. miejsce w mistrzostwach świata. Trzykrotnie był też rajdowym mistrzem Francji. W latach 1993, 1994, 1996 i 1999 czterokrotnie wygrał Race of Champions[1].
W swojej karierze Auriol wygrał łącznie 20 rajdów w mistrzostwach świata. 53 razy w swojej karierze stawał na podium w rajdach mistrzostw świata. Zdobył w nich 747 punktów. Wygrał 554 odcinki specjalne[2].
Kariera
edytujPoczątki
edytujAuriol urodził się w Montpellier[3]. Po ukończeniu szkoły średniej pracował jako kierowca karetki pogotowia[1]. W 1979 roku w wieku 21 lat zadebiutował w rajdach jadąc samochodem Simca 1000[3]. W kolejnych latach jeździł samochodem Renault 5 Turbo w mistrzostwach Francji[1]. W maju 1984 zadebiutował w mistrzostwach świata. Jadąc Renault 5 Turbo z pilotem Bernardem Ocellim wystartował w Rajdzie Korsyki. Wycofał się z niego na 4. odcinku specjalnym z powodu awarii turbosprężarki[4]. Rok później ponownie wystartował w Rajdzie Korsyki. Nie ukończył go wycofując się z rywalizacji na 9. odcinku specjalnym na skutek awarii układu elektrycznego[5]. W tym samym roku po raz pierwszy stanął na podium w rajdzie o mistrzostwo Francji. Był drugi w Rajdzie Touquet. Zajął także drugie miejsce w Rajdzie du Var, rozgrywanym w ramach mistrzostw Europy[6].
W 1986 roku Auriol rozpoczął starty nowym samochodem, MG Metro 6R4. Jadąc nim wywalczył swój pierwszy w karierze tytuł mistrza Francji[3]. W tym samym roku po raz trzeci wystartował w Rajdzie Korsyki i po raz trzeci nie ukończył go. Powodem wycofania się Auriola był wyciek oleju[7]. W 1986 roku dwukrotnie stanął na podium w mistrzostwach Europy. Zwyciężył w Rajdzie Antibes i był drugi w rajdzie Tour de France Automobiles, w którym startował Mercedesem 190E 2.3 16V[6].
1987-1988: Ford
edytujW 1987 roku Auriol został członkiem zespołu Ford France i rozpoczął w nim starty samochodem Ford Sierra RS Cosworth[3]. W styczniu pojechał w nim w Rajdzie Monte Carlo, jednak nie ukończył go[8]. W maju po raz czwarty w karierze wystartował w Rajdzie Korsyki. Zajmując w nim 8. miejsce zdobył swoje pierwsze 3 punkty w mistrzostwach świata w karierze[9]. 14. odcinek specjalny tego rajdu był też pierwszym wygranym odcinkiem Auriola w mistrzostwach świata[2]. W październiku Auriol wziął udział w Rajdzie San Remo. Zajął w nim 4. pozycję tracąc do trzeciego Jeana Ragnottiego 1:18 minuty[10]. W 1987 roku Auriol startował również w rajdach o mistrzostwo Europy. Był pierwszy w Rajdzie Alpin-Behra i Rajdzie du Var oraz drugi w Rajdzie Antibes[6]. Wywalczył także swoje drugie w karierze mistrzostwo Francji[3].
Pierwszym rajdem mistrzostw świata 1988, w którym Auriol wystartował był Rajd Portugalii. Na 16. odcinku specjalnym wycofał się z powodu uszkodzenia tylnej osi Forda[11]. Następnie w maju wystartował w Rajdzie Korsyki. Dojechał w nim do mety na 1. miejscu przed Yvesem Loubetem i Brunem Saby'ego odnosząc tym samym swoje pierwsze w karierze zwycięstwo w mistrzostwach świata[2][12]. W sierpniu wystartował w Rajdzie Finlandii. Stanął w nim na podium zajmując 3. miejsce. Do zwycięzcy Markku Aléna stracił 9:46 minuty[13]. W sezonie 1988 Auriol wziął udział w jeszcze jednym rajdzie mistrzostw świata. Na 10. odcinku specjalnym Rajdu San Remo miał wypadek i wycofał się z niego[14]. W 1988 roku Auriol startował również w rajdach mistrzostw Europy. Wygrał dwa z nich: Rajd Mont-Blanc i Rajd du Var[6]. Zwyciężył także w mistrzostwach Francji. Tytuł ten zdobył po raz trzeci z rzędu[3].
1989-1992: Lancia
edytujPrzed sezonem 1989 Auriol został członkiem zespołu Lancii, w którym stał się drugim kierowcą obok Włocha Massima Biasiona[6]. Swój debiut w Lancii zaliczył w styczniu w Rajdzie Monte Carlo. Rajd ten został zdominowany przez kierowców Lancii, którzy zajęli całe podium. Pierwsze miejsce zajął Biasion, drugie Auriol, a trzecie Bruno Saby[15]. Na przełomie lutego i marca Auriol wystartował w Rajdzie Portugalii. Nie ukończył go na skutek awarii sprzęgła na 28. odcinku specjalnym[16]. W kwietniu Auriol wygrał swój drugi rajd mistrzostw świata w karierze. Był pierwszy w Rajdzie Korsyki wyprzedzając o 1:57 minuty François Chatriota i o 3:50 minuty Juhę Kankkunena[17]. W kolejnym rajdzie, Rajdzie Grecji, Auriol ponownie stanął na podium. Był drugi ze stratą 1:58 do zwycięzcy Massima Biasiona[18]. W sezonie 1989 wystartował jeszcze w dwóch rajdach, Rajdzie Finlandii i Rajdzie San Remo, jednak obu nie ukończył na skutek wypadku[6]. W sezonie 1989 zdobył 50 punktów i był piąty w klasyfikacji generalnej mistrzostw świata[19].
Sezon 1990 Auriol rozpoczął od startu w Rajdzie Monte Carlo. Zwyciężył w nim po raz pierwszy w karierze, a na metę rajdu przyjechał 52 sekundy przed Carlosem Sainzem i 3:39 minuty przed Massimem Biasionem[20]. W marcowym Rajdzie Portugalii na podium stanęli trzej kierowcy Lancii. Auriol był drugi za Biasionem, a trzecią pozycję zajął Kankkunen[21]. W maju 1990 Auriol odniósł drugie zwycięstwo w sezonie. W Rajdzie Korsyki wyprzedził o 36 sekund Carlosa Sainza i o 3:49 minuty François Chatriota[22]. Czerwcowego Rajdu Grecji Auriol nie ukończył. Wycofał się na 29. odcinku specjalnym z powodu uszkodzenia miski olejowej[23]. W lipcu Auriol stanął na podium w Rajdzie Argentyny. Przegrał w nim jedynie z Massimem Biasionem i Carlosem Sainzem[24]. Dwóch kolejnych rajdów francuski kierowca nie ukończył. Wycofał się zarówno z Rajdu Finlandii, jak i Rajdu Australii[6]. Natomiast w październiku do ostatniego odcinka specjalnego walczył o zwycięstwo w Rajdzie San Remo i ostatecznie go wygrał. Przyjechał na metę 45 sekund przed Juhą Kankkunenem i 1:45 minuty przed Carlosem Sainzem[25]. W ostatnim rajdzie sezonu, Rajdzie Wielkiej Brytanii, Auriol był piąty[26]. Wywalczył tym samym wicemistrzostwo świata. Zdobył 95 punktów, o 45 mniej niż mistrz świata Carlos Sainz[27].
W sezonie 1991 Auriol startował Lancią Deltą HF Integrale w prywatnym zespole Jolly Club[6]. Pierwszych zawodów w nowym sezonie nie ukończył. Wycofał się na 6. odcinku specjalnym Rajdu Monte Carlo z powodu awarii silnika[28]. W lutowym Rajdzie Szwecji przyjechał na metę na 9. pozycji[29]. Swoje pierwsze podium w sezonie 1991 Auriol zaliczył w trzecim rajdzie sezonu, marcowym Rajdzie Portugalii. Był w nim drugi, a do zwycięzcy Sainza stracił 47 sekund[30]. 1 maja 1991 ponownie stanął na podium. Zajął wówczas 2. miejsce w Rajdzie Korsyki tracąc 1:05 minuty do Carlosa Sainza[31]. W czerwcu wystartował w Rajdzie Grecji i był w nim czwarty[32]. W drugiej połowie czerwca wziął udział w Rajdzie Nowej Zelandii. Walczył w nim o zwycięstwo z Sainzem. Nowozelandzki rajd wygrał Sainz, a Auriol zajął 2. miejsce ze stratą 1:15 minuty[33]. Lipcowy Rajd Argentyny ponownie wygrał Sainz, a Auriol zajął w nim 3. pozycję tracąc do Hiszpana 1:05 minuty[34]. W sierpniu Auriol zajął 2. pozycję w Rajdzie Finlandii. Do zwycięzcy Juhy Kankkunena stracił 56 sekund[35]. Wrześniowego Rajdu Australii nie ukończył. Wycofał się na 30. odcinku specjalnym z powodu awarii silnika Lancii[36]. W październiku 1991 Auriol odniósł swoje jedyne zwycięstwo w sezonie, a także szóste w karierze. W Rajdzie Włoch wyprzedził o 2:50 minuty drugiego Massima Biasiona i o 6:41 minuty trzeciego Daria Cerrato[37]. W ostatnim rajdzie sezonu, Rajdzie Wielkiej Brytanii, Auriol był dwunasty[38]. W sezonie 1991 zajął w klasyfikacji generalnej 3. miejsce za Kankkunenem i Sainzem. Zdobył 101 punktów[39].
Sezon 1992 Auriol rozpoczął od zwycięstwa w Rajdzie Monte Carlo, w którym wyprzedził Carlosa Sainza o 2:05 minuty i Juhę Kankkunena o 2:57 minuty[40]. W marcu wystartował w Rajdzie Portugalii, jednak nie ukończył go na skutek awarii silnika na 3. odcinku specjalnym[41]. Od maja do września Auriol zwyciężył w pięciu kolejnych rajdach mistrzostw świata, w których startował, a także w odbywającym się w ramach mistrzostw Europy, Rajdzie Costa Smeralda[6]. W majowym Rajdzie Korsyki wyprzedził dwóch rodaków, François Delecoura i Philippe’a Bugalskiego[42], a w Rajdzie Grecji stanął na podium obok Juhy Kankkunena i Massima Biasiona[43]. W lipcowym Rajdzie Argentyny wygrał z drugim Sainzem o 2:18 minuty, a z trzecim Gustavem Trellesem o 14:05 minuty[44]. W sierpniowym Rajdzie Finlandii wyprzedzając o 40 sekund Kankkunena i 1:59 minuty Markku Aléna, Auriol został drugim kierowcą spoza Skandynawii po Carlosie Sainzu, który zwyciężył w fińskim rajdzie[45]. Auriol wygrał także wrześniowy Rajd Australii[46]. W czterech ostatnich rajdach sezonu (nie startował w Rajdzie Wybrzeża Kości Słoniowej) zdobył tylko jeden punkt. Nie ukończył Rajdu San Remo (z powodu wypadku) i Rajdu Wielkiej Brytanii (z powodu awarii silnika), a w Rajdzie Katalonii był dziesiąty[6]. Słabe wyniki w końcówce sezonu spowodowały, iż Auriol, mimo wygrania sześciu rajdów, zajął 3. miejsce w klasyfikacji generalnej mistrzostw świata. Zdobył 121 punktów, o 22 mniej niż mistrz Carlos Sainz i o 13 mniej niż wicemistrz Juha Kankkunen[47].
1993-1995: Toyota
edytujPrzed sezonem 1993 Auriol opuścił zespół Lancii i przeszedł do zespołu Toyoty[3]. Stał się w nim drugim kierowcą obok Fina Juhy Kankkunena[48]. Swój debiut w zespole Toyoty zaliczył w styczniu 1993. Jadąc Toyotą Celiką Turbo 4WD odniósł zwycięstwo, do ostatniego odcinka specjalnego walcząc o zwycięstwo z rodakiem François Delecourem. Ostatecznie wyprzedził go o 15 sekund[49]. W lutym 1993 Auriol nie ukończył Rajdu Szwecji[50]. W maju po raz drugi w sezonie stanął na podium. W Rajdzie Korsyki był drugi. Do zwycięzcy Delecoura stracił 1:02 minuty[51]. Swojego czwartego startu w sezonie, Rajdu Grecji, Auriol nie ukończył. Powodem jego wycofania się na 9. odcinku specjalnym była awaria silnika[52]. W kolejnych trzech rajdach Auriol stawał na podium. Był trzeci w Rajdzie Argentyny (przegrał z Kankkunenem i Massimem Biasionem[53], w Rajdzie Nowej Zelandii (przegrał z Colinem McRae i Delecourem)[54], a także w Rajdzie Finlandii (przegrał z Kankkunenem i Arim Vatanenem)[55]. Wrześniowego Rajdu Australii Auriol nie ukończył z powodu awarii silnika na 7. odcinku specjalnym[56]. W listopadzie Auriol walczył o zwycięstwo z Delecourem w Rajdzie Katalonii, ale ostatecznie przegrał z nim o minutę i zajął 2. pozycję[57]. W ostatnim rajdzie sezonu, Rajdzie Wielkiej Brytanii, Auriol zajął szóstą pozycję[58]. W sezonie 1993 Auriol zajął 3. pozycję w klasyfikacji generalnej zdobywając 92 punkty. Przegrał z Juhą Kankkunenem i François Delecourem[59].
Sezon 1994 Auriol rozpoczął od startu w styczniowym Rajdzie Monte Carlo. Nie ukończył go, gdyż na 5. odcinku specjalnym uległ wypadkowi[60]. W marcu, w Rajdzie Portugalii, stanął na podium. Był drugi i przegrał o 40 sekund z Juhą Kankkunenem[61]. Następnie w Rajdzie Safari Auriol był trzeci, za Kenijczykiem Ianem Duncanem i Japończykiem Kenjiro Shinozuką[62]. W maju Francuz odniósł pierwsze zwycięstwo w sezonie. Po raz piąty w swojej karierze wygrał Rajd Korsyki, w którym wyprzedził 1:01 minuty Carlosa Sainza i o 2:11 minuty Andreę Aghiniego[63]. Kolejnego rajdu, Rajdu Grecji, Auriol nie ukończył. Na 18. odcinku specjalnym w Toyocie doszło do awarii silnika[64]. Na przełomie czerwca i lipca Auriol wygrał swoje drugie zawody w sezonie. Na mecie Rajdu Argentyny wyprzedził Carlosa Sainza o 6 sekund oraz o 6:40 minuty Ariego Vatanena[65]. W lipcu Auriol był piąty w Rajdzie Nowej Zelandii[66], a w sierpniu zajął 2. miejsce w Rajdzie Finlandii, w którym przegrał jedynie z Finem Tommim Mäkinenem (o 22 sekundy)[67]. W październiku Auriol wygrał Rajd San Remo. Na metę rajdu przyjechał o 21 sekund przed Sainzem i 47 sekund przed Massimem Biasionem[68]. Przed ostatnim rajdem sezonu, Rajdem Wielkiej Brytanii Auriol miał w klasyfikacji generalnej przewagę 11 punktów nad drugim Sainzem. W rajdzie tym Auriol przyjechał na 6. pozycji, podczas gdy Sainz miał wypadek na 24. odcinku specjalnym i wycofał się z rajdu[69]. Dzięki takim rezultatom Auriol wywalczył mistrzostwo świata. W sezonie 1994 zdobył 116 punktów, o 17 więcej niż Sainz[70].
W sezonie 1995 Auriol startował nowym samochodem przygotowanym przez Toyotę, Toyotą Celiką GT-Four[6]. Swój pierwszy start tym samochodem zaliczył w styczniu w Rajdzie Monte Carlo. Nie ukończył go jednak na skutek urwania koła na 16. odcinku specjalnym[71]. Następnie Auriol wystartował w Rajdzie Szwecji i Rajdzie Portugalii. W obu tych rajdach zajął 5. pozycję[6]. W majowym Rajdzie Korsyki Auriol wystartował z nowym pilotem. Bernarda Occellego zastąpił Denis Giraudet. Z Giraudetem Auriol walczył o zwycięstwo do ostatniego odcinka specjalnego. Ostatecznie wygrał korsykański rajd z przewagą 15 sekund nad François Delecourem i 57 sekund nad Andreą Aghinim[72]. W lipcu, w Rajdzie Nowej Zelandii, załoga Auriol-Giraudet ponownie stanęła na podium. Zajęli oni 2. miejsce ze stratą 44 sekund do Colina McRae i Dereka Ringera[73]. Następnego rajdu, wrześniowego Rajdu Australii, Auriol nie ukończył. Na 12. odcinku specjalnym uległ wypadkowi[74]. W październikowym Rajdzie Katalonii Auriol był czwarty. Jednak po zakończeniu rajdu został zdyskwalifikowany za nieprzepisową turbosprężarkę[75]. Na koniec sezonu FIA zbadała jeszcze raz samochody Toyoty i uznała, że przez część sezonu Toyota używała niezgodnych z przepisami turbosprężarek. Zespół został zdyskwalifikowany, a wyniki końcowe sezonu 1995 zostały anulowane[76].
1996-1999
edytujPo dyskwalifikacji zespołu Toyoty Auriol odszedł z tego zespołu[6]. W lutym został zatrudniony przez zespół Subaru i za kierownicą Subaru Imprezy 555 wystartował w Rajdzie Szwecji. Zajął w nim 10. miejsce[77]. Od czasu Rajdu Szwecji do października nie startował w mistrzostwach świata. Dopiero w październiku zgłosił się po niego zespół Mitsubishi[6]. W Rajdzie San Remo Auriol wystartował samochodem Mitsubishi Lancer Evo III i zajął w nim 8. miejsce[78].
Sezon 1997 Auriol rozpoczął od startu Fordem Focusem RS Cosworth w prywatnym zespole R.A.S. Sport. W styczniowym Rajdzie Monte Carlo przejechał 10 odcinków specjalnych i był zmuszony wycofać się z niego na skutek awarii skrzyni biegów[79]. W maju Auriol wziął udział w Rajdzie Argentyny. Pojechał w nim Toyotą Celiką GT-Four w zespole H.F. Grifone SRL. W rajdzie tym zajął 5. miejsce[80]. W sierpniu 1997 Auriol wrócił do zespołu Toyoty i w tym samym miesiącu wystartował Toyotą Corollą WRC w Rajdzie Finlandii 1997. Zajął w nim 8. miejsce[81]. Następnie nie ukończył Rajdu Indonezji z powodu awarii układu elektrycznego oraz był ósmy w Rajdzie San Remo[6]. W Rajdzie Australii po raz pierwszy w sezonie stanął na podium. Był trzeci za Colinem McRae i Tommim Mäkinenem[82]. Natomiast w ostatnim rajdzie sezonu, Rajdzie Wielkiej Brytanii uległ wypadkowi i nie ukończył go[83].
W pierwszym rajdzie sezonu 1998, styczniowym Rajdzie Monte Carlo, Auriol zajął 14. pozycję. Następnie był szósty w Rajdzie Szwecji oraz czwarty w Rajdzie Safari. Nie ukończył natomiast marcowego Rajdu Portugalii na skutek awarii skrzyni biegów[6]. W kwietniowym Rajdzie Katalonii Auriol dominował. Na 2. odcinku specjalnym objął prowadzenie i następnie wygrał 9 z 19 odcinków specjalnych. Odniósł zwycięstwo w tym rajdzie z przewagą 53,4 sekundy nad Freddy'm Loixem i 1:09,4 minuty nad Tommim Mäkinenem[84]. W Rajdzie Francji Auriol był szósty, a z Rajdu Argentyny wyeliminowała go awaria silnika[6]. W czerwcowym Rajdzie Grecji objął prowadzenie na 11. odcinku specjalnym, jednak na przedostatnim odcinku uszkodził pompę paliwa i ostatecznie zajął 2. miejsce w klasyfikacji rajdu, o 20 sekund za Colinem McRae[85]. W Rajdzie Nowej Zelandii Auriol także był drugi. Przegrał jedynie z Carlosem Sainzem o 4,1 sekundy[86]. W sierpniu Auriol zajął 4. pozycję w Rajdzie Finlandii, a w październikowym Rajdzie San Remo miał wypadek i był zmuszony wycofać się z rywalizacji[6]. W listopadzie Auriol stanął na podium Rajdzie Australii. Był trzeci za Tommim Mäkinenem i Carlosem Sainzem[87]. Ostatniego rajdu sezonu, Rajdu Wielkiej Brytanii, Francuz nie ukończył na skutek awarii sprzęgła[88]. W sezonie 1998 Auriol zajął 5. miejsce w mistrzostwach świata. Zdobył 34 punkty[89].
Sezon 1999 rozpoczął się od Rajdu Monte Carlo. Auriol zajął w nim 3. miejsce przegrywając z Tommim Mäkinenem i Juhą Kankkunenem[90]. W lutym był czwarty w Rajdzie Szwecji, do podium (trzeciego w klasyfikacji Thomasa Rådströma) stracił 2,5 sekundy[91]. W odbywającym się pod koniec lutego Rajdzie Safari Auriol po raz drugi w sezonie stanął na podium. Był drugi, a do zwycięzcy Colina McRae stracił ponad 14 minut[92]. W marcowym Rajdzie Portugalii Auriol był trzeci za Colinem McRae i Carlosem Sainzem[93], a w kwietniowym Rajdzie Katalonii zajął 2. pozycję i przegrał jedynie z Philippe'm Bugalskim[94]. W majowym Rajdzie Korsyki zajął 5. lokatę, a w odbywającym się w tym samym miesiącu Rajdzie Argentyny był trzeci. Z kolei czerwcowego Rajdu Grecji nie ukończył na skutek uszkodzenia zawieszenia. W lipcu był czwarty w Rajdzie Nowej Zelandii[6]. W sierpniu Auriol nie dojechał do mety Rajdu Finlandii na skutek problemów z samochodem. Jednak zwyciężył na superoesie, dzięki czemu zdobył dodatkowe 3 punkty do klasyfikacji mistrzostw świata[95]. We wrześniowym Rajdzie Chin Auriol objął prowadzenie na 14. odcinku specjalnym i ostatecznie wygrał ten rajd z przewagą 55,8 sekundy nad Richardem Burnsem oraz 2:19,4 minuty nad Carlosem Sainzem[96]. Z kolei w październiku zajął 3. miejsce w Rajdzie San Remo. Przegrał w nim jedynie z Tommim Mäkinenem i Gillesem Panizzim. Dzięki zwycięstwu w Rajdzie San Remo Mäkinen został liderem mistrzostw świata z 6 punktami przewagi nad Auriolem[97]. W listopadzie 1999 odbył się przedostatni rajd sezonu, Rajd Australii. Na 6. odcinku specjalnym Auriol uderzył w drzewo i na skutek uszkodzeń radiatora wycofał się z rajdu. Mäkinen ukończył rajd na bezpiecznej 3. pozycji, która zagwarantowała mu zdobycie czwartego z rzędu tytułu mistrza świata na jeden rajd przed końcem sezonu (Mäkinen miał wówczas 10 punktów przewagi, ale więcej zwycięstw od Auriola)[98]. Ostatniego rajdu sezonu, Rajdu Wielkiej Brytanii, Auriol nie ukończył z powodu uszkodzenia zawieszenia. Ostatecznie zakończył sezon na 3. miejscu w mistrzostwach świata[99].
2000-2001: SEAT i Peugeot
edytujPo sezonie 1999 zespół Toyoty wycofał się ze startów w mistrzostwach świata. Auriol podpisał więc kontrakt z zespołem SEAT'a[100]. Swój debiut w zespole SEAT'a Auriol zanotował w styczniu 2000, w Rajdzie Monte Carlo. Pojechał w nim samochodem SEAT Córdoba WRC, jednak na 14. odcinku specjalnym wycofał się z powodu awarii silnika[101]. W odbywającym się w lutym Rajdzie Szwecji Auriol zajął 10. pozycję[102]. W trzecim rajdzie sezonu, Rajdzie Safari, Auriol stanął na podium, zdobywając tym samym swoje jedyne punkty w sezonie. W Rajdzie Safari przegrał jedynie z Richardem Burnsem i Juhą Kankkunenem[103]. Kolejne starty były jednak dla Auriola nieudane. W Rajdzie Portugalii był dziesiąty, a w Rajdzie Katalonii trzynasty. Następnie nie ukończył Rajdu Argentyny (awaria sprzęgła), Rajdu Grecji (problemy z mechaniką) i Rajdu Nowej Zelandii (wypadek). W Rajdzie Finlandii zajął 11. pozycję, a Rajdu Cypru nie ukończył. W ostatnich czterech rajdach sezonu dwukrotnie był ósmy (w Rajdzie Korsyki i Rajdzie Australii) oraz siedemnasty w Rajdzie San Remo i dziewiąty w Rajdzie Wielkiej Brytanii[6].
Przed sezonem 2001, w grudniu 2000, Auriol podpisał kontrakt z zespołem Peugeota. Zastąpił w nim odchodzącego do Forda, rodaka François Delecoura[104]. W styczniu 2001 Auriol zadebiutował w zespole Peugeota. Na 3. odcinku specjalnym w wyniku wypadku stracił koło w swoim Peugeocie 206 WRC i wycofał się z rajdu[105]. W lutym nie ukończył Rajdu Szwecji z powodu awarii skrzyni biegów[106]. Natomiast w marcowym Rajdzie Portugalii zajął 8. miejsce[107]. W drugiej połowie marca wystartował w Rajdzie Katalonii i wygrał go z przewagą 23,2 sekundy nad Gillesem Panizzim i 1:01,4 minuty nad Tommim Mäkinenem[108]. Jednak kolejnych pięciu rajdów Auriol nie ukończył. Z Rajdu Argentyny wyeliminowała go awaria zawieszenia, z Rajdu Cypru – przegrzany silnik, a z Rajdu Grecji – awaria sprzęgła. W Rajdzie Safari Francuz miał wypadek, a w Rajdzie Finlandii uszkodził zawieszenie[6]. We wrześniu Auriol zajął 6. pozycję w Rajdzie Nowej Zelandii[109]. W lipcu Auriol zajął 3. miejsce w Rajdzie San Remo za Gillesem Panizzim i Sébastienem Loebem[110]. 3. miejsce zajął również w Rajdzie Korsyki (za Jesúsem Purasem i Gillesem Panizzim)[111] oraz w Rajdzie Australii (za Marcusem Grönholmem i Richardem Burnsem)[112]. W ostatnim rajdzie sezonu 2001, Rajdzie Wielkiej Brytanii Auriol zajął 7. miejsce[113]. W sezonie 2001 zajął 7. miejsce w klasyfikacji generalnej mistrzostw świata. Zdobył 23 punkty[114].
Od 2002
edytujPo sezonie 2001 Auriol odszedł z zespołu Peugeota. W styczniu 2002 wystartował prywatną Toyotą Corollą WRC Rajdzie Monte Carlo. Nie ukończył go jednak na skutek awarii silnika na 3. odcinku specjalnym[115]. Rajd Monte Carlo był zarazem jedynym startem Auriola w mistrzostwach świata w sezonie 2002[2]. W 2002 roku wystartował jeszcze w Rajdzie Portugalii, który wygrał z przewagą 2:34 minuty nad drugim Andreą Aghinim[116].
Przed sezonem 2003 zespół Škody ogłosił, iż ich nowym zawodnikiem zostanie Didier Auriol[117]. Swój debiut w zespole Škody Auriol zaliczył w styczniowym Rajdzie Monte Carlo. Jadąc Škodą Octavią WRC zajął w nim 9. miejsce[118]. Następnie Auriol dojechał na 18. pozycji w Rajdzie Szwecji, a Rajdu Turcji nie ukończył z powodu awarii silnika[6]. W kwietniu zdobył swoje pierwsze punkty w sezonie 2003. Zajął wówczas 8. miejsce w Rajdzie Nowej Zelandii[119]. W kolejnym rajdzie, majowym Rajdzie Argentyny, Auriol także przyjechał na punktowanej pozycji. Był szósty i zdobył 3 punkty w mistrzostwach świata[120]. Rajd Argentyny był zarazem ostatnim w sezonie, w którym Auriol uzyskał punkty. W Rajdzie Grecji był dziewiąty. Następnie nie ukończył trzech kolejnych zawodów – Rajdu Cypru (awaria alternatora), Rajdu Niemiec (awaria silnika) i Rajdu Finlandii (ból ramienia). Od Rajdu Niemiec startował Škodą Fabią WRC. W Rajdzie Australii i Rajdzie San Remo przyjechał na 12. pozycji. Z Rajdu Korsyki wyeliminowała go awaria układu elektrycznego, a z Rajdu Katalonii – awaria sprzęgła. Ostatni rajd sezonu, Rajd Wielkiej Brytanii, Auriol ukończył na 11. lokacie[6].
Po sezonie 2003 Auriol odszedł z zespołu Škody. Do mistrzostw świata powrócił w sezonie 2005, gdy wystartował w Rajdzie Monte Carlo Peugeotem 206 WRC. Rajdu tego nie ukończył z powodu awarii silnika na 8. odcinku specjalnym[121]. W 2008 roku wystartował samochodem Fiat Abarth Grande Punto S2000 w trzech rajdach cyklu Intercontinental Rally Challenge. Żadnego z nich (Rajdu Portugalii, Rajdu Rosji i Rajdu San Remo) nie ukończył. W 2009 roku pojechał w Rajdzie Monte Carlo w tamach Intercontinental Rally Challenge. Nie ukończył go na skutek uszkodzenia koła[6].
W latach 2010–2013 Auriol startował w zawodach rajdowych legend[6]. W marcu 2014 wziął udział w Rajdzie El Corte Inglés. Jadąc samochodem Citroën Xsara WRC wygrał go[122].
Życie prywatne
edytujDidier Auriol jest mężem Diany[123]. Ma z nią dwoje dzieci, syna Robina (ur. 1987) i córkę Diane (ur. 1994). Mieszka z rodziną w mieście Millau. Po zakończeniu kariery w mistrzostwach świata w 2005 roku zaczął inwestowanie w hotelarstwo. Jest między innymi współwłaścicielem resortu Domaine de Saint-Estève w Millau[124].
Zwycięstwa w Mistrzostwach Świata
edytujZwycięstwa w Mistrzostwach Europy
edytujNr | Rajd | Sezon | Pilot | Samochód |
---|---|---|---|---|
1 | Rajd Antibes | 1986 | Bernard Occelli | MG Metro 6R4 |
2 | Rajd Alpin-Behra | 1987 | Ford Sierra RS Cosworth | |
3 | Rajd du Var | |||
4 | Rajd Mont Blanc | 1988 | ||
5 | Rajd du Var | |||
6 | Rajd Costa Smeralda | 1992 | Lancia Delta HF Integrale |
Wyniki w rajdach WRC
edytujLegenda oznaczeń w tabelach dot. wyników | |
---|---|
Oznaczenie | Wyjaśnienie |
Złoty | Zwycięzca |
Srebrny | 2. miejsce |
Brązowy | 3. miejsce |
Zielony | Ukończył, punktował (w klasyfikacji generalnej gdy kierowca był sklasyfikowany oznacza zdobycie punktów w rajdzie poza trzema powyższymi opcjami) |
Niebieski | Ukończył, nie punktował |
Różowy | Nie ukończył (NU) |
Czarny | Zdyskwalifikowany (DK) |
Biały | Nie został zgłoszony (-) |
Wyniki w rajdach IRC
edytujSezon | Zespół | Samochód | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | Punkty | Miejsce |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
2008 | Didier Auriol | Fiat Abarth Grande Punto S2000 | STA - |
POR NU |
YPR - |
ROS NU |
MAD - |
BAR - |
AST - |
SAN NU |
VAL - |
CHI - |
0 | - | |||
2009 | Didier Auriol | Fiat Abarth Grande Punto S2000 | MON NU |
KUR - |
SAF - |
AZO - |
YPR - |
ROS - |
MAD - |
BAR - |
AST - |
SAN - |
SZK - |
0 | - |
Uwagi
edytuj- ↑ Fordem Sierrą RS Cosworth w zespole Ford France startował jedynie w Rajdzie Portugalii.
- ↑ Subaru Imprezą 555 startował w Rajdzie Szwecji.
- ↑ Fordem Escortem RS Cosworth w zespole R.A.S. Sport startował w Rajdzie Monte Carlo.
- ↑ Toyotą Celiką GT-Four w zespole H.F. Grifone startował w Rajdzie Argentyny.
- ↑ Škodą Octavią WRC startował od Rajdu Monte Carlo do Rajdu Cypru.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Didier Auriol profile. Race of Champions. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ a b c d Didier Auriol profile. juwra.com. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Didier Auriol profile. Rally Paradise. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-05-29)]. (ang.).
- ↑ 28. Tour de Corse - Rallye de France 1984. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 29. Tour de Corse - Rallye de France 1985. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y Didier Auriol Profile. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 30. Tour de Corse - Rallye de France 1986. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 55. Rallye Monte Carlo 1987. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 31. Tour de Corse - Rallye de France 1987. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 29. Rallye Sanremo 1987. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 22. Rallye de Portugal - Vinho do Porto 1988. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 32. Tour de Corse - Rallye de France 1988. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 38. 1000 Lakes Rally 1988. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 30. Rallye Sanremo - Rallye d’Italia 1988. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 57. Rallye Monte Carlo 1989. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 23. Rallye de Portugal – Vinho do Porto 1989. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 33. Tour de Corse – Rallye de France 1989. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 36. Acropolis Rally 1989. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ Season 1989. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 58. Rallye Monte Carlo 1990. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 24. Rallye de Portugal - Vinho do Porto 1990. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 34. Tour de Corse - Rallye de France 1990. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 37. Acropolis Rally 1990. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 10. Rally Argentina 1990. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 32. Rallye Sanremo - Rallye d’Italia 1990. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 46. Lombard RAC Rally 1990. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ Season 1990. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 59. Rallye Monte Carlo 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 40. International Swedish Rally 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 25. Rallye de Portugal - Vinho do Porto 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 35. Tour de Corse - Rallye de France 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 38. Acropolis Rally 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 21. Rothmans Rally New Zealand 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 11. Rally YPF Argentina 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 41. 1000 Lakes Rally 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 4. Commonwealth Bank Rally Australia 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 33. Rallye Sanremo - Rallye d’Italia 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 47. Lombard RAC Rally 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ Season 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 60. Rallye Monte Carlo 1992. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 26. Rallye de Portugal - Vinho do Porto 1992. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 36. Tour de Corse - Rallye de France 1992. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 39. Acropolis Rally 1992. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 12. Rally YPF Argentina 1992. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ Rally Finland history. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 5. Telecom Rally Australia 1992. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ Season 1992. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ Juha Kankkunen profile. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 61. Rallye Monte Carlo 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 42. International Swedish Rally 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 37. Tour de Corse - Rallye de France 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 40. Acropolis Rally 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 13. Rally YPF Argentina 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 23. Rothmans Rally New Zealand 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 43. 1000 Lakes Rally 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 6. Telecom Rally Australia 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 29. Rallye Catalunya - Costa Brava 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 49. Network Q RAC Rally 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ Season 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 62. Rallye Monte Carlo 1994. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 28. TAP Rallye de Portugal 1994. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 42. Trust Bank Safari Rally 1994. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 38. Tour de Corse - Rallye de France 1994. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 41. Acropolis Rally 1994. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 14. Rally YPF Argentina 1994. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 24. Rothmans Rally New Zealand 1994. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 44. Neste 1000 Lakes Rally 1994. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 36. Rallye Sanremo - Rallye d’Italia 1994. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 50. Network Q RAC Rally 1994. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ Season 1994. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 63. Rallye Monte Carlo 1995. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 39. Tour de Corse - Rallye de France 1995. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 25. Smokefree Rally New Zealand 1995. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 8. Telstra Rally Australia 1995. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ Rallye Catalunya - Costa Brava 1995. worldrally.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
- ↑ The Story Of Toyota's 1995 Illegal Turbochargers. Shalco Motorsport. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-18)]. (ang.).
- ↑ 45. International Swedish Rally 1996. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 38. Rallye Sanremo - Rallye d’Italia 1996. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 65. Rallye Monte Carlo 1997. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 17. Rally Argentina 1997. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ Neste Rally Finland 1997. worldrally.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
- ↑ Rally Australia 1997. worldrally.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
- ↑ Network Q RAC Rally 1997. worldrally.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-08-10)]. (ang.).
- ↑ Rally Catalunya 1998. worldrally.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
- ↑ Acropolis Rally 1998. worldrally.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
- ↑ 28. Rally New Zealand 1998. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 11. API Rally Australia 1998. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ 54. Network Q Rally of Great Britain 1998. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ Season 1998. eWRC. [dostęp 2014-09-16]. (ang.).
- ↑ Monte Carlo Rally 1999. worldrally.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
- ↑ Swedish Rally 1999. worldrally.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
- ↑ Safari Rally 1999. worldrally.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
- ↑ Rally Portugal 1999. worldrally.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
- ↑ Rally Catalunya 1999. worldrally.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
- ↑ Rally Finland 1999. worldrally.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
- ↑ China Rally 1999. worldrally.net. [dostęp 2014-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
- ↑ Rally San Remo 99. worldrally.net. [dostęp 2014-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
- ↑ Rally Australia 99. worldrally.net. [dostęp 2014-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
- ↑ 55. Network Q Rally of Great Britain 1999. eWRC.com. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
- ↑ Didier Auriol. RallyMania.fr. [dostęp 2014-09-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-07)]. (fr.).
- ↑ Monte Carlo Rally 2000. eWRC.com. [dostęp 2014-09-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
- ↑ 49. International Swedish Rally 2000. eWRC.com. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
- ↑ 48. Sameer Safari Rally Kenya 2000. eWRC.com. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
- ↑ Peugeot signs Auriol. BBC Sport. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
- ↑ Monte Carlo Rally 2001. worldrally.net. [dostęp 2014-09-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
- ↑ 50. International Swedish Rally 2001. eWRC. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
- ↑ 35. TAP Rallye de Portugal 2001. eWRC. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
- ↑ 37. Rallye Catalunya – Costa Brava 2001. eWRC. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
- ↑ 31. Propecia Rally New Zealand 2001. eWRC. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
- ↑ San Remo Rally 2001. worldrally.net. [dostęp 2014-09-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
- ↑ Tour de Corse 2001. worldrally.net. [dostęp 2014-09-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
- ↑ Rally Australia 2001. worldrally.net. [dostęp 2014-09-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
- ↑ 57. Network Q Rally of Great Britain 2001. eWRC. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
- ↑ Season 2001. eWRC. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
- ↑ 70. Rallye Monte Carlo 2002. eWRC. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
- ↑ 36. TMN Rallye de Portugal 2002. eWRC. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
- ↑ Q&A: Didier Auriol.. Crash.net. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
- ↑ 71. Rallye Monte Carlo 2003. eWRC. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
- ↑ 33. Propecia Rally New Zealand 2003. eWRC. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
- ↑ 23. Rally Argentina 2003. eWRC. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
- ↑ 73. Rallye Monte Carlo 2005. eWRC. [dostęp 2014-09-24]. (ang.).
- ↑ Zwycięstwo Auriola. Autoklub. [dostęp 2014-09-24].
- ↑ Didier Auriol. Cik 2009. [dostęp 2014-09-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-07)]. (ang.).
- ↑ Didier Auriol : 20 après, „l'envie d’être au top reste intacte”. Centre Presse Aveyron. [dostęp 2014-09-24]. (fr.).