Wikipedia

Didier Cuche

szwajcarski narciarz alpejczyk

Didier Cuche (ur. 16 sierpnia 1974 w Le Pâquier) – szwajcarski narciarz alpejski, wicemistrz olimpijski, czterokrotny medalista mistrzostw świata oraz wielokrotny zdobywca Małej Kryształowej Kuli Pucharu Świata (w gigancie, supergigancie oraz czterokrotnie w zjeździe).

Didier Cuche
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

16 sierpnia 1974
Le Pâquier

Klub

Chasseral Dombresson

Wzrost

174 cm

Debiut w PŚ

29.12 1993, Bormio
(57. miejsce – zjazd)

Pierwsze punkty w PŚ

16.12 1995, Val Gardena (21. miejsce – zjazd)

Pierwsze podium w PŚ

21.01 1998, Kitzbühel
(1. miejsce – zjazd)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Szwajcaria
Igrzyska olimpijskie
srebro Nagano 1998 Supergigant
Mistrzostwa świata
złoto Val d’Isère 2009 Supergigant
srebro Ga-Pa 2011 Zjazd
srebro Val d’Isère 2009 Zjazd
brąz Åre 2007 Gigant
Puchar Świata
2. miejsce
2010/2011
3. miejsce
2001/2002
3. miejsce
2006/2007
3. miejsce
2007/2008
3. miejsce
2008/2009
3. miejsce
2009/2010
Puchar Świata (Zjazd)
Mała Kryształowa Kula
2006/2007
Mała Kryształowa Kula
2007/2008
Mała Kryształowa Kula
2009/2010
Mała Kryształowa Kula
2010/2011
3. miejsce
2011/2012
Puchar Świata (Supergigant)
Mała Kryształowa Kula
2010/2011
2. miejsce
2001/2002
2. miejsce
2006/2007
2. miejsce
2007/2008
2. miejsce
2011/2012
3. miejsce
2002/2003
Puchar Świata (Gigant)
Mała Kryształowa Kula
2008/2009
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Kariera edytuj

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Didier Cuche pojawił się w 1993 roku, kiedy wystąpił na mistrzostwach świata juniorów w Montecampione. Zajął tam 35. miejsce w supergigancie oraz dwunaste w zjeździe. W zawodach Pucharu Świata zadebiutował 29 grudnia 1993 roku w Bormio, gdzie zajął 57. miejsce w zjeździe. Pierwsze pucharowe punkty wywalczył blisko dwa lata później, 16 grudnia 1995 roku w Val Gardena, gdzie zajął 21. miejsce w zjeździe. W sezonie 1995/1996 punktował jeszcze czterokrotnie, zajmując ostatecznie 92. miejsce w klasyfikacji generalnej. W kolejnym sezonie nie startował po tym, jak na treningu we wrześniu 1996 roku złamał kość piszczelową i strzałkową w lewej nodze[1].

Przełom w karierze Szwajcara nastąpił w sezonie 1997/1998. W zawodach pucharowych punktował wielokrotnie, w tym 23 stycznia 1998 roku w Kitzbühel po raz pierwszy stanął na podium, zwyciężając w zjeździe. W zawodach tych wyprzedził dwóch Francuzów: Nicolasa Burtina i Jean-Luca Crétiera. Poza tym dzień później był drugi w zjeździe, 8 marca 1998 roku w Kvitfjell zajął trzecie miejsce w supergigancie, a 13 marca 1998 roku w Crans-Montana ponownie był drugi w biegu zjazdowym. W klasyfikacji generalnej dało mu to ósme miejsce, w klasyfikacji zjazdu był czwarty, a w supergigancie zajął szóste miejsce. W marcu 1998 roku wystartował także na igrzyskach olimpijskich w Nagano, gdzie wywalczył pierwszy w karierze medal na arenie międzynarodowej. Cuche zajął tam drugie miejsce w supergigancie, przegrywając tylko z Austriakiem Hermannem Maierem. Był to pierwszy w historii medal olimpijski dla Szwajcarii w tej konkurencji. Na tej samej imprezie zajął także ósme miejsce w zjeździe.

Przez trzy kolejne sezony nie odniósł żadnego zwycięstwa w zawodach pucharowych. Na podium stawał czterokrotnie: 12 stycznia 2000 roku w Kitzbühel był trzeci w supergigancie, 12 lutego 2000 roku w St. Anton był drugi w tej konkurencji, 3 marca 2000 roku w Kvitfjell zajął drugie miejsce w zjeździe, a 28 stycznia 2001 roku w Garmisch-Partenkirchen ponownie był trzeci w supergigancie. W tym czasie najlepsze wyniki osiągnął w sezonie 2000/2001, kiedy był dziesiąty w klasyfikacji generalnej i szósty w klasyfikacji supergiganta. W lutym 1999 roku brał udział w mistrzostwach świata w Vail, gdzie był ósmy w supergigancie, a w zjeździe zajął czternaste miejsce. Podczas rozgrywanych dwa lata późnej mistrzostw świata w St. Anton jego najlepszym wynikiem było piąte miejsce w supergigancie.

Najważniejszym punktem sezonu 2001/2002 były igrzyska olimpijskie w Salt Lake City. Zajął tam czternaste miejsce w zjeździe i dziesiąte w gigancie. Wystartował również w supergigancie, uzyskując najlepszy czas. Cuche został jednak zdyskwalifikowany po tym jak ominął jedną z ostatnich bramek na trasie[2]. W Pucharze Świata ośmiokrotnie stawał na podium, przy czym dwukrotnie zwyciężał: 5 stycznia w Adelboden wygrał giganta, a 7 marca 2002 roku w Altenmarkt był najlepszy w supergigancie. Występy te dały mu trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej, za Austriakiem Stephanem Eberharterem i Kjetilem André Aamodtem z Norwegii. Szwajcar był także drugi za Eberharterem w klasyfikacji zjazdu oraz czwarty w klasyfikacji giganta. Podobne wyniki osiągał w sezonie 2002/2003, który ukończył na piątej pozycji. Na podium stawał cztery razy, w tym 8 grudnia 2002 roku w Beaver Creek zwyciężył w supergigancie. W klasyfikacji tej konkurencji zajął tym razem trzecie miejsce, ulegając jedynie Eberharterowi i Marco Büchelowi z Liechtensteinu. Z mistrzostw świata w Sankt Moritz wrócił jednak bez medalu. Najlepszy wynik uzyskał tam w zjeździe, który ukończył na czwartej pozycji. Walkę o podium przegrał tam ze swym rodakiem, Bruno Kernenem o 0,16 sekundy.

Następne trzy lata Cuche plasował się poza najlepszą dziesiątką klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. W tym czasie trzy razy stawał na podium: 30 stycznia 2004 roku w Garmisch-Partenkirchen wygrał zjazd, 19 grudnia 2004 roku w Alta Badia był trzeci w gigancie, a dwa dni później we Flachau zajął drugie miejsce w tej konkurencji. Najsłabiej prezentował się w sezonie 2005/2006, w którym po raz pierwszy od siedmiu lat Szwajcar nie stanął na podium zawodów PŚ. Znalazł się jednak w reprezentacji Szwajcarii na rozgrywane w lutym 2006 roku igrzyska olimpijskie w Turynie, gdzie zajął dwunaste miejsce w supergigancie i dziewiętnaste w gigancie. Nie wystąpił za to na rozgrywanych rok wcześniej mistrzostwach świata w Bormio, bowiem miesiąc przed imprezą na treningu w Adelboden zerwał więzadła krzyżowe w lewym kolanie i przedwcześnie zakończył sezon[3].

Do światowej czołówki powrócił w sezonie 2006/2007. Na podium stawał siedem razy, w tym 10 marca 2007 roku w Kvitfjell zwyciężył w zjeździe. Z pozostałych miejsc na podium jeszcze pięć wywalczył w zjeździe, a jedno w supergigancie. Ostatecznie w klasyfikacji generalnej był trzeci za Norwegiem Akselem Lundem Svindalem i Austriakiem Benjaminem Raichem. Ponadto w klasyfikacji supergiganta zajął drugie miejsce, a w zjeździe wywalczył pierwszą w karierze Małą Kryształową Kulę. W lutym 2007 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Åre, gdzie zdobył brązowy medal w gigancie. W zawodach tych wyprzedzili go jedynie Svindal oraz kolejny Szwajcar, Daniel Albrecht. Na tej samej imprezie był także szósty w zjeździe i czwarty w supergigancie, w którym walkę o medal przegrał z Bruno Kernenem o 0,01 sekundy.

Przez kolejne trzy sezony zajmował trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej. W każdym roku przynajmniej sześciokrotnie stawał na podium, odnosząc jednocześnie osiem zwycięstw: 14 grudnia 2007 roku w Val Gardena i 22 stycznia 2010 roku w Kitzbühel wygrywał supergiganta, 21 lutego w Sestriere i 25 października 2009 roku w Sölden zwyciężał w gigancie, a 19 stycznia 2008 roku w Kitzbühel, 28 listopada 2009 roku w Lake Louise, 23 stycznia 2010 roku w Kitzbühel oraz 6 marca 2010 roku w Kvitfjell był najlepszy w biegu zjazdowym. Dzięki temu w sezonach 2007/2008 i 2009/2010 zdobywał Małą Kryształową Kulę w klasyfikacji zjazdu, a w sezonie 2008/2009 zwyciężył w klasyfikacji giganta. Był ponadto drugi w klasyfikacji supergiganta w sezonie 2007/2008, przegrywając tylko z Hannesem Reicheltem. W 2009 roku osiągnął jeden z największych sukcesów, zdobywając złoty medal supergigancie podczas mistrzostw świata w Val d’Isère. Na tych samych mistrzostwach wywalczył także srebrny medal w zjeździe, w którym lepszy o 0,04 sekundy był Kanadyjczyk John Kucera. Cuche wystąpił także na rozgrywanych rok później igrzyskach olimpijskich w Vancouver, jednak nie zdobył medalu. Zajął tam kolejno szóste miejsce w zjeździe, dziesiąte w supergigancie oraz czternaste w gigancie.

Najlepsze wyniki w rywalizacji pucharowej osiągnął w sezonie 2010/2011, który ukończył na drugiej pozycji za Chorwatem Ivicą Kosteliciem. Szwajcar na podium plasował się sześć razy, zwyciężając trzykrotnie: 22 stycznia w Kitzbühel i 29 stycznia w Chamonix był najlepszy w zjeździe, a 13 marca 2011 roku w Kvitfjell triumfował w supergigancie. W efekcie zdobył Małe Kryształowe Kule w klasyfikacjach obu tych konkurencji, a w gigancie zajął dziewiąte miejsce. W 2011 roku wystąpił także na mistrzostwach świata w Garmisch-Partenkirchen, gdzie wywalczył srebrny medal w zjeździe. Rozdzielił tam na podium Kanadyjczyka Erika Guaya oraz Włocha Christofa Innerhofera. Trzy dni wcześniej Szwajcar zajął czwarte miejsce w supergigancie, przegrywając walkę o medal z Kosteliciem. W kolejnym sezonie kolejne siedem razy stawał na podium, wygrywając zjazdy 26 listopada w Lake Louise, 21 stycznia w Kitzbühel i 28 stycznia w Garmisch-Partenkirchen oraz supergiganta 24 lutego 2012 roku w Crans-Montana. Ostatnie podium w zawodach Pucharu Świata wywalczył 25 lutego 2012 roku Crans-Montana, gdzie był drugi w supergigancie. Karierę zakończył 17 marca 2012 podczas zawodów Pucharu Świata w austriackim Schladming, zjeżdżając na drewnianych nartach i stroju narciarskim, pochodzącym sprzed II wojny światowej. Przejazd zakończył charakterystyczną sztuczką, polegającą na wypięciu jednej narty, podrzuceniu jej nogą w powietrze, a następnie złapaniu jej jedną ręką[4].

Didier Cuche dziewięciokrotnie zdobywał mistrzostwo Szwajcarii, zwyciężając w supergigancie w latach 1998, 2003, 2007 i 2008, zjeździe w latach 1998, 2006 i 2011 oraz slalomie gigancie w latach 2002 i 2009. Był ponadto wybierany Szwajcarem 2011 roku oraz Sportowcem Roku w Szwajcarii w latach 2009 i 2011[5].

Osiągnięcia edytuj

Igrzyska olimpijskie edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
8. 13 lutego 1998   Nagano Zjazd 1:50,11 +0,80   Jean-Luc Crétier
2.  16 lutego 1998   Nagano Supergigant 1:34,82 +0,61   Hermann Maier
14. 10 lutego 2002   Salt Lake City Zjazd 1:39,13 +1,63   Fritz Strobl
DSQ 16 lutego 2002   Salt Lake City Supergigant 1:21,58 -   Kjetil André Aamodt
10. 21 lutego 2002   Salt Lake City Gigant 2:23,28 +1,72   Stephan Eberharter
12. 18 lutego 2006   Turyn Supergigant 1:30,65 +0,85   Kjetil André Aamodt
19. 20 lutego 2006   Turyn Gigant 2:35,00 +4,33   Benjamin Raich
6. 15 lutego 2010   Vancouver Zjazd 1:54,31 +0,36   Didier Défago
10. 19 lutego 2010   Vancouver Supergigant 1:30,34 +0,72   Aksel Lund Svindal
14. 23 lutego 2010   Vancouver Gigant 2:37,83 +1,62   Carlo Janka

Mistrzostwa świata edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
8. 2 lutego 1999   Vail/Beaver Creek Supergigant 1:14,53 +0,84   Lasse Kjus
  Hermann Maier
14. 6 lutego 1999   Vail/Beaver Creek Zjazd 1:40,60 +2,20   Hermann Maier
5. 30 stycznia 2001   St. Anton Supergigant 1:21,46 +0,39   Daron Rahlves
DNF1 7 Lutego 2001   St. Anton Zjazd 1:38,74 -   Hannes Trinkl
16. 8 lutego 2001   St. Anton Gigant 2:23,80 +5,46   Michael von Grünigen
11. 2 lutego 2003   Sankt Moritz Supergigant 1:38,80 +3,17   Stephan Eberharter
4. 8 lutego 2003   Sankt Moritz Zjazd 1:43,54 +1,13   Michael Walchhofer
12. 12 lutego 2003   Sankt Moritz Gigant 2:45,93 +1,30   Bode Miller
4. 6 lutego 2007   Åre Supergigant 1:14,30 +0,63   Patrick Staudacher
6. 11 lutego 2007   Åre Zjazd 1:44,68 +1,01   Aksel Lund Svindal
3.  14 lutego 2007   Åre Gigant 2:19,64 +0,92   Aksel Lund Svindal
1.  4 lutego 2009   Val d’Isère Supergigant 1:19,41 - -
2.  7 lutego 2009   Val d’Isère Zjazd 2:07,01 +0,04   John Kucera
6. 13 lutego 2009   Val d’Isère Gigant 2:18,82 +1,69   Carlo Janka
4. 9 lutego 2011   Ga-Pa Supergigant 1:38,31 +1,03   Christof Innerhofer
2.  12 lutego 2011   Ga-Pa Zjazd 1:58,41 +0,32   Erik Guay
8. 18 lutego 2011   Ga-Pa Gigant 2:10,56 +0,93   Ted Ligety

Mistrzostwa świata juniorów edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
35. 2 marca 1993   Montecampione Supergigant 1:38,79 +3,44   Massimiliano Iezza
12. 4 marca 1993   Montecampione Zjazd 1:28,27 +1,44   Gaëtan Llorach

Puchar Świata edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Zwycięstwa w zawodach edytuj

  1.   Kitzbühel – 23 stycznia 1998 (zjazd)
  2.   Adelboden – 5 stycznia 2002 (gigant)
  3.   Altenmarkt – 7 marca 2002 (supergigant)
  4.   Beaver Creek – 8 grudnia 2002 (supergigant)
  5.   Garmisch-Partenkirchen – 30 stycznia 2004 (zjazd)
  6.   Kvitfjell – 10 marca 2007 (zjazd)
  7.   Val Gardena – 14 grudnia 2007 (supergigant)
  8.   Kitzbühel – 19 stycznia 2008 (zjazd)
  9.   Sestriere – 21 lutego 2009 (gigant)
  10.   Sölden – 25 października 2009 (gigant)
  11.   Lake Louise – 28 listopada 2009 (zjazd)
  12.   Kitzbühel – 22 stycznia 2010 (supergigant)
  13.   Kitzbühel – 23 stycznia 2010 (zjazd)
  14.   Kvitfjell – 6 marca 2010 (zjazd)
  15.   Kitzbühel – 22 stycznia 2011 (zjazd)
  16.   Chamonix – 29 stycznia 2011 (zjazd)
  17.   Kvitfjell – 13 marca 2011 (supergigant)
  18.   Lake Louise – 26 listopada 2011 (zjazd)
  19.   Kitzbühel – 21 stycznia 2012 (zjazd)
  20.   Garmisch-Partenkirchen – 28 stycznia 2012 (zjazd)
  21.   Crans-Montana – 24 lutego 2012 (supergigant)

Pozostałe miejsca na podium w zawodach edytuj

  1.   Kitzbühel – 24 stycznia 1998 (zjazd) – 2. miejsce
  2.   Kvitfjell – 8 marca 1998 (supergigant) – 3. miejsce
  3.   Crans-Montana – 13 marca 1998 (zjazd) – 2. miejsce
  4.   Kitzbühel – 21 stycznia 2000 (supergigant) – 3. miejsce
  5.   St. Anton – 12 lutego 2000 (supergigant) – 2. miejsce
  6.   Kvitfjell – 3 marca 2000 (zjazd) – 2. miejsce
  7.   Garmisch-Partenkirchen – 21 stycznia 2001 (supergigant) – 3. miejsce
  8.   Val d’Isère – 7 grudnia 2001 (supergigant) – 2. miejsce
  9.   Kranjska Gora – 21 grudnia 2001 (gigant) – 3. miejsce
  10.   Kitzbühel – 18 stycznia 2002 (supergigant) – 3. miejsce
  11.   Garmisch-Partenkirchen – 26 stycznia 2002 (supergigant) – 2. miejsce
  12.   Garmisch-Partenkirchen – 27 stycznia 2002 (supergigant) – 2. miejsce
  13.   Sankt Moritz – 3 lutego 2002 (gigant) – 2. miejsce
  14.   Lake Louise – 1 grudnia 2002 (supergigant) – 3. miejsce
  15.   Kitzbühel – 25 stycznia 2003 (zjazd) – 2. miejsce
  16.   Garmisch-Partenkirchen – 22 lutego 2003 (zjazd) – 2. miejsce
  17.   Alta Badia – 19 grudnia 2004 (gigant) – 3. miejsce
  18.   Flachau – 21 grudnia 2004 (gigant) – 2. miejsce
  19.   Beaver Creek – 1 grudnia 2006 (zjazd) – 2. miejsce
  20.   Val Gardena – 16 grudnia 2006 (zjazd) – 2. miejsce
  21.   Bormio – 28 grudnia 2006 (zjazd) – 2. miejsce
  22.   Wengen – 13 stycznia 2007 (zjazd) – 2. miejsce
  23.   Garmisch-Partenkirchen – 24 lutego 2007 (zjazd) – 3. miejsce
  24.   Kvitfjell – 11 marca 2007 (supergigant) – 3. miejsce
  25.   Lake Louise – 25 listopada 2007 (supergigant) – 3. miejsce
  26.   Beaver Creek – 30 listopada 2007 (zjazd) – 3. miejsce
  27.   Beaver Creek – 2 grudnia 2007 (gigant) – 3. miejsce
  28.   Val Gardena – 15 grudnia 2007 (zjazd) – 2. miejsce
  29.   Wengen – 13 stycznia 2008 (zjazd) – 2. miejsce
  30.   Kitzbühel – 18 stycznia 2008 (supergigant) – 3. miejsce
  31.   Chamonix – 26 stycznia 2008 (zjazd) – 2. miejsce
  32.   Whistler – 23 lutego 2008 (gigant) – 2. miejsce
  33.   Kvitfjell – 1 marca 2008 (zjazd) – 2. miejsce
  34.   Kvitfjell – 2 marca 2008 (supergigant) – 3. miejsce
  35.   Sölden – 26 października 2008 (gigant) – 2. miejsce
  36.   Lake Louise – 30 listopada 2008 (supergigant) – 3. miejsce
  37.   Kranjska Gora – 28 lutego 2009 (gigant) – 2. miejsce
  38.   Åre – 11 marca 2009 (zjazd) – 2. miejsce
  39.   Åre – 13 marca 2009 (gigant) – 3. miejsce
  40.   Beaver Creek – 5 grudnia 2009 (zjazd) – 2.miejsce
  41.   Beaver Creek – 4 grudnia 2010 (supergigant) – 3. miejsce
  42.   Val Gardena – 18 grudnia 2010 (zjazd) – 3. miejsce
  43.   Wengen – 15 stycznia 2011 (zjazd) – 2.miejsce
  44.   Lake Louise – 27 listopada 2011 (supergigant) – 2.miejsce
  45.   Chamonix – 3 lutego 2012 (zjazd) – 3.miejsce
  46.   Crans-Montana – 25 lutego 2012 (supergigant) – 3.miejsce
  • W sumie (21 zwycięstw, 26 drugich i 20 trzecich miejsc)

Bibliografia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Didier Cuche: 1996/97: Schienbeinbruch (niem.)
  2. ↑ New York Times: Aamodt Makes a Precision Turn, Then Makes History (ang.)
  3. ↑ Didier Cuche: 2004/05: Verletzungspause (niem.)
  4. ↑ Olympic.org; Didier CUCHE (ang.)
  5. ↑ Didier Cuche: Die Karriere in Kürze (niem.)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Didier_Cuche&oldid=72869745”