Diecezja włocławska
Diecezja włocławska (łac. Dioecesis vladislaviensis) – jedna z trzech diecezji obrządku łacińskiego w metropolii gnieźnieńskiej w Polsce. Ustanowiona w XII wieku, jako jedna z pierwszych na ziemiach polskich.
 Bazylika katedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny we Włocławku | |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba |
Włocławek |
| Data powołania | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Metropolia | |
| Katedra | |
| Biskup diecezjalny | |
| Biskup senior | |
| Dane statystyczne (2021[1]) | |
| Liczba wiernych • odsetek wiernych |
748 506 tys. |
| Liczba kapłanów • w tym diecezjalnych • w tym zakonnych |
594 |
| Liczba dekanatów |
33 |
| Liczba parafii |
233 |
| Powierzchnia |
8824 km² |
| |
| 52°39′39″N 19°04′04″E/52,660833 19,067778 | |
| Strona internetowa | |
HistoriaEdytuj
Początkowo biskupi rezydowali w Kruszwicy. Wolbórz był miastem rezydencjonalnym biskupów włocławskich, wzniesiono tam Pałac Biskupów Kujawskich.
Stolicę biskupią do Włocławka przeniesiono prawdopodobnie 4 kwietnia 1148 r. Wówczas diecezja otrzymała bullę protekcyjną papieża Eugeniusza III, wystawiona dla biskupa włocławskiego Warnera. Do XIX wieku nazywana diecezją kujawską lub kujawsko-pomorską. 16 sierpnia 1569 r. przez bpa Stanisława Karnkowskiego erygowane zostało pierwsze w Królestwie Polskim – Wyższe Seminarium Duchowne we Włocławku.
W latach 1818–1925 tradycje diecezji kujawskiej przejęła diecezja kujawsko-kaliska. W 1925 r. została przywrócona jako diecezja włocławska. 25 marca 1992 r. bullą papieża Jana Pawła II Totus Tuus Poloniae populus, wyłączającą pięć dekanatów z miastem Kalisz, utworzono diecezję kaliską.
Na przestrzeni wieków administracyjnie należała do:
- metropolii gnieźnieńskiej (do 1818);
- metropolii warszawskiej (1818–1925);
- metropolii gnieźnieńskiej i poznańskiej, będących w unii personalnej aeque principaliter (1925–1946);
- metropolii gnieźnieńskiej (od 1946).
Wśród świętych i błogosławionych związanych z diecezją włocławską znajdują się:
- św. św. Pięciu Braci Męczenników (zm. 1003) – pierwsi polscy męczennicy;
- św. Faustyna Kowalska (zm. 1938) – siostra zakonna ze Zgromadzenia Sióstr Matki Miłosierdzia, apostołka Miłosierdzia Bożego, wizjonerka, urodzona w Głogowcu;
- św. Maksymilian Maria Kolbe (zm. 1941) – franciszkanin konwentualny, prezbiter, męczennik z Auschwitz, urodzony w Zduńskiej Woli;
- bł. Bogumił z Dobrowa (zm. XII wiek) – arcybiskup gnieźnieński, pustelnik;
- bł. Leon Nowakowski (zm. 1939) – prezbiter, męczennik z Piotrkowa Kujawskiego;
- bł. Józef Kurzawa (zm. 1940) – prezbiter, męczennik z Osięcin;
- bł. Wincenty Matuszewski (zm. 1940) – prezbiter, męczennik z Osięcin;
- bł. Tadeusz Dulny (zm. 1942) – alumn, męczennik z Dachau;
- bł. Edward Grzymała (zm. 1942) – prezbiter, męczennik z Dachau;
- bł. Dominik Jędrzejewski (zm. 1942) – prezbiter, męczennik z Dachau;
- bł. Henryk Kaczorowski (zm. 1942) – prezbiter, rektor Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku, męczennik;
- bł. Bronisław Kostkowski (zm. 1942) – alumn, męczennik z Dachau;
- bł. Józef Straszewski – (zm. 1942) – prezbiter, męczennik z Dachau
- bł. Michał Kozal (zm. 1943) – biskup pomocniczy włocławski, męczennik z Dachau;
- bł. Jerzy Popiełuszko (zm. 1984) – prezbiter, męczennik, zamordowany przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa na tamie włocławskiej.
BiskupiEdytuj
.jpg)
Biskup diecezjalnyEdytuj
- bp Krzysztof Wętkowski – ordynariusz włocławski od 2021
Biskupi seniorzyEdytuj
- bp Wiesław Mering – biskup diecezjalny w latach 2003–2021, senior od 2021
- bp Stanisław Gębicki – biskup pomocniczy w latach 2000–2020, senior od 2020
Patroni diecezjiEdytuj
Od 1818 roku na terenie diecezji znalazł się Kalisz ze swoim sanktuarium św. Józefa. Łaskami słynący obraz Świętej Rodziny, gdzie św. Józef był szczególnie czczony, został ozdobiony koronami papieskimi już w 1796 r. To zdaniem historyków było przyczyną obrania tego świętego za patrona diecezji. Dzięki staraniom bpa Wincentego Popiela, w 1880 roku Stolica Apostolska wydała dekret ustanawiający głównym patronem diecezji św. Józefa. Chociaż od 1992 roku sanktuarium św. Józefa jest już poza diecezją włocławską, św. Józef pozostał nadal jej głównym patronem. Drugim patronem został obrany błogosławiony Bogumił z Dobrowa[2].
SanktuariaEdytuj
- rejon koniński
- sanktuarium bł. Bogumiła w Dobrowie
- sanktuarium Przemienienia Pańskiego w Galewie
- sanktuarium Matki Bożej Bolesnej Królowej Polski w Licheniu Starym
- sanktuarium Matki Bożej Bolesnej w Skulsku
- sanktuarium Urodzin i Chrztu św. Siostry Faustyny w Świnicach Warckich
- rejon sieradzki
- sanktuarium Matki Bożej Księżnej Ziemi Sieradzkiej w Charłupii Małej
- sanktuarium św. Maksymiliana Kolbe w Zduńskiej Woli
- rejon włocławski
- sanktuarium Matki Bożej Łaskawej Księżnej Kujaw w Błennie
- sanktuarium Matki Bożej Zwycięskiej w Brdowie
- sanktuarium Męczenników Eucharystii i Jedności Kapłańskiej w Osięcinach
- sanktuarium Matki Bożej Pani Kujaw w Ostrowąsie
- sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Radziejowie
- sanktuarium Matki Bożej Łaskawej Niezawodnej Nadziei we Włocławku
- sanktuarium Męczeństwa bł. Jerzego Popiełuszki we Włocławku
- sanktuarium św. Józefa we Włocławku
Bazyliki mniejszeEdytuj
- bazylika katedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny we Włocławku – tytuł nadany w 1907 r. przez papieża Piusa X
- bazylika Najświętszej Maryi Panny Licheńskiej w Licheniu Starym – tytuł nadany 2 lutego 2005 r. przez papieża Jana Pawła II
- bazylika Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Zduńskiej Woli – tytuł nadany 28 listopada 2008 r. przez papieża Benedykta XVI
- bazylika kolegiacka Wszystkich Świętych w Sieradzu – tytuł nadany 19 marca 2018 r. przez papieża Franciszka
KapitułyEdytuj
- kapituła katedralna włocławska przy bazylice katedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny we Włocławku – prepozyt: ks. infułat Krzysztof Konecki
- kapituła kolegiacka ciechocińska przy kolegiacie Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Ciechocinku – prepozyt: ks. prałat Grzegorz Karolak
- kapituła kolegiacka sieradzka przy bazylice kolegiackiej Wszystkich Świętych w Sieradzu – prepozyt: ks. infułat Marian Bronikowski
- kapituła kolegiacka uniejowska przy kolegiacie Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Uniejowie – prepozyt: ks. infułat Andrzej Ziemieśkiewicz
StatystykaEdytuj
| rok | ludność | kapłani | parafie | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ochrzczeni | mieszkańców | % | liczba | diecezjalni | zakonni | ochrzczonych na kapłana | ||
| 1950 | 994 000 | 1 004 000 | 99,0 | 431 | 361 | 70 | 2306 | 249 |
| 1970 | 953 000 | 956 000 | 99,7 | 593 | 495 | 98 | 1608 | 258 |
| 1980 | 1 086 590 | 1 094 680 | 99,3 | 621 | 509 | 112 | 1749 | 273 |
| 1990 | 1 052 728 | 1 103 042 | 95,4 | 671 | 568 | 103 | 1568 | 300 |
| 2000 | 844 255 | 864 732 | 97,6 | 622 | 497 | 125 | 1357 | 256 |
| 2002 | 847 428 | 866 075 | 97,8 | 629 | 504 | 125 | 1347 | 256 |
| 2004 | 839 694 | 859 725 | 97,7 | 640 | 507 | 133 | 1312 | 256 |
| 2010 | 767 511 | 775 245 | 99,0 | 555 | 465 | 90 | 1382 | 232 |
| 2017 | 754 621 | 746 339 | 98,9 | 637 | 523 | 114 | 1171 | 233 |
| 2021[3] | 748 506 | 758 348 | 98,7 | 594 | 488 | 106 | 1277 | 233 |
Podział administracyjnyEdytuj
Diecezja włocławska podzielona jest na 33 dekanaty:
Miasta diecezjiEdytuj
_ID_651687.jpg)
_COA.svg){kind=small}
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ Diecezja włocławska w 2021 roku liczyła ponad 748 tysięcy wiernych.
- ↑ Patronowie diecezji (pol.). diecezja.wloclawek.pl. [dostęp 2020-02-27].
- ↑ Diecezja Włocławska, www.diecezja.wloclawek.pl [dostęp 2022-03-23].
- ↑ http://www.polskawliczbach.pl, w oparciu o dane GUS.
- ↑ Parafia położona na osiedlu Karsznice administracyjnie podlega archidiecezji łódzkiej.
BibliografiaEdytuj
- Ks. Witold Zdaniewicz, Ks. Sławomir H. Zaręba, Robert Stępisiewicz Wykaz parafii w Polsce 2006 (s. 757–773) Instytut Statystyki Kościoła Katolickiego SAC. Warszawa 2006 ISBN 83-85945-17-2.
Linki zewnętrzneEdytuj
- Diecezja włocławska
- Seria Monumenta Historica Dioeceseos Wladislaviensis T.1 – T.25, Wladislaviae 1881–1912. Kopia cyfrowa w KPBC
- Stanisław Chodyński Biblioteka Kapituły Włocławskiej, Włocławek 1949
- Statuta synodalia dioecesis Wladislaviensis et Pomeraniae / collegit et edidit Zeno Chodyński, Warszawa 1890