Diego Alonso

Diego Alonso
Pełne imię i nazwisko	Diego Martín Alonso López
Data i miejsce urodzenia	16 kwietnia 1975 ; Montevideo
Wzrost	187 cm
Pozycja	napastnik
Kariera seniorska
Kariera reprezentacyjna
Kariera trenerska
Lata	Drużyna
2011–2012	Bella Vista
2012–2013	Guaraní
2013	Peñarol
2014	Olimpia
2014–2018	Pachuca
2018–2019	Monterrey
2019–2021	Inter Miami
2021–2023	Urugwaj
2023	Sevilla
	↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe. ;
Dorobek medalowy
	Copa América

Diego Martín Alonso López (ur. 16 kwietnia 1975 w Montevideo) – urugwajski piłkarz pochodzenia włoskiego występujący na pozycji napastnika. Jego kuzyni Matías Alonso i Iván Alonso również byli piłkarzami.

Kariera klubowa edytuj

Alonso pochodzi ze stołecznego miasta Montevideo i jest wychowankiem tamtejszego skromnego zespołu Club Atlético Bella Vista. Do seniorskiej drużyny, która spadła wówczas do drugiej ligi urugwajskiej, został włączony jako dwudziestolatek, szybko wywalczając sobie pewne miejsce w wyjściowym składzie. W rozgrywkach 1997, po upływie trzech sezonów spędzonych w drugiej lidze, awansował z Bella Vista do urugwajskiej Primera División, w której zadebiutował w 1998 roku, za kadencji szkoleniowca Julio Césara Ribasa. Wówczas także jako czołowy strzelec drużyny triumfował w rozgrywkach kwalifikacyjnych do Copa Libertadores – Liguilla Pre-Libertadores, a podczas samego udziału w rozgrywkach Pucharu Wyzwolicieli zdobył pięć bramek, a Bella Vista, ogłoszona wówczas rewelacją turnieju, odpadła z niego dopiero w ćwierćfinale. Bezpośrednio po tym przeszedł do argentyńskiego Gimnasia y Esgrima La Plata, w tamtejszej Primera División debiutując 15 sierpnia 1999 w wygranym 3:1 spotkaniu z Ferro Carril Oeste, w którym strzelił także premierowego gola. W barwach Gimnasii spędził bez większych sukcesów rok, będąc największą gwiazdą ekipy.

Latem 2000 wyjechał do Hiszpanii, gdzie za sumę dziewięciu milionów dolarów został piłkarzem klubu Valencia CF. W Primera División zadebiutował 9 września 2000 w przegranej 1:2 konfrontacji z Realem Madryt, zaś pierwszą bramkę w lidze hiszpańskiej zdobył 12 listopada tego samego roku w zremisowanym 2:2 meczu z Rayo Vallecano. W ekipie prowadzonej przez Héctora Cúpera występował przez jeden sezon i mimo iż pozostawał wyłącznie rezerwowym dla Johna Carew i Juana Sáncheza to udanie spisywał się w Lidze Mistrzów UEFA – z sześcioma golami na koncie został najlepszym strzelcem swojej drużyny w tamtej edycji rozgrywek, zaś Valencia dotarła aż do finału, przegrywając w nim po rzutach karnych z Bayernem Monachium. Zaraz po tym sukcesie został wypożyczony do drugoligowego Atlético Madryt, gdzie stworzył bramkostrzelny duet napastników z Fernando Torresem. W sezonie 2001/2002 awansował z drużyną Luisa Aragonésa do pierwszej ligi, zaś sam został królem strzelców Segunda División, zdobywając 23 gole.

W lipcu 2002 przeszedł do występującego w najwyższej klasie rozgrywkowej Racingu Santander, gdzie bez poważniejszych osiągnięć i jako rezerwowy spędził rok, po czym podpisał umowę z zespołem Málaga CF, gdzie również nie potrafił sobie wywalczyć miejsca w wyjściowym składzie i po upływie dwunastu miesięcy odszedł z klubu. W połowie 2004 roku został graczem meksykańskiej ekipy Pumas UNAM z siedzibą w stołecznym mieście Meksyk, w celu zastąpienia dotychczasowego napastnika tej drużyny Bruno Marioniego. W meksykańskiej Primera División zadebiutował 15 sierpnia 2004 w przegranym 0:1 pojedynku z Tecos UAG, a po raz pierwszy wpisał się na listę strzelców 18 września tego samego roku w przegranym 1:3 spotkaniu z Tigres UANL. Od razu został podstawowym graczem drużyny prowadzonej przez Hugo Sáncheza i w jesiennym sezonie Apertura 2004 wywalczył z nią mistrzostwo Meksyku. W tym samym roku zdobył również z Pumas superpuchar kraju – Campeón de Campeones, zaś w 2005 roku dotarł do finału najbardziej prestiżowych rozgrywek północnoamerykańskiego kontynentu – Pucharu Mistrzów CONCACAF.

Latem 2005 powrócił do Hiszpanii, tym razem przenosząc się do drugoligowego Realu Murcia. W tej drużynie występował przez rok, nie potrafiąc wygrać rywalizacji o miejsce w składzie ze swoim kuzynem Ivánem Alonso. W późniejszym czasie po siedmiu latach wrócił do Urugwaju, gdzie podpisał umowę z krajowym gigantem – stołecznym Club Nacional de Football. Po upływie pół roku został graczem chińskiego Shanghai Shenhua, w którego barwach spędził z kolei dwanaście miesięcy jako podstawowy piłkarz, triumfując w turnieju A3 Champions Cup. W styczniu 2008 po raz drugi w karierze został zawodnikiem argentyńskiego Gimnasia y Esgrima La Plata, gdzie grał przez następne półtora roku, jednak przeważnie jako rezerwowy i bez poważniejszych sukcesów, walcząc wyłącznie o utrzymanie w lidze.

W połowie 2009 roku po raz kolejny powrócił do ojczyzny, jako wolny zawodnik zasilając czołowy zespół w Urugwaju – stołeczny CA Peñarol. Tam, mimo małej liczby występów w pierwszym składzie, regularnie wpisywał się na listę strzelców, a także odnosił sukcesy drużynowe – w sezonie 2009/2010 zdobył jedyne w karierze mistrzostwo Urugwaju, natomiast w 2011 roku dotarł do finału Copa Libertadores (dzięki temu został jednym z nielicznych piłkarzy, którzy dotarli do finału najważniejszych klubowych rozgrywek na trzech kontynentach – mimo to przegrał wszystkie trzy). Bezpośrednio po tym osiągnięciu w wieku 36 lat zdecydował się zakończyć piłkarską karierę. Był opisywany jako typowy wysunięty napastnik, grający agresywnie i obdarzony talentem do znajdowania się w dogodnych sytuacjach strzeleckich w polu karnym rywala.

Kariera reprezentacyjna edytuj

W seniorskiej reprezentacji Urugwaju Alonso zadebiutował za kadencji selekcjonera Víctor Púi, 17 czerwca 1999 w wygranym 3:2 meczu towarzyskim z Paragwajem. Kilka dni później znalazł się w składzie na rozgrywany na paragwajskich boiskach turniej Copa América, gdzie jednak pełnił wyłącznie rolę rezerwowego dla duetu napastników tworzonego przez Gabriela Álveza i Marcelo Zalayetę i rozegrał trzy z sześciu możliwych meczów, wszystkie po wejściu z ławki. Jego drużyna dotarła ostatecznie aż do finału, przegrywając w nim z Brazylią (0:3). Ogółem swój bilans w kadrze narodowej zamknął na ośmiu rozegranych spotkaniach, w których ani razu nie wpisał się na listę strzelców.

Kariera trenerska edytuj

Po zakończeniu kariery piłkarskiej Alonso rozpoczął pracę w roli szkoleniowca, we wrześniu 2011 zostając trenerem swojego macierzystego Club Atlético Bella Vista. Drużynę tą, walczącą wówczas o utrzymanie w najwyższej klasie rozgrywkowej, prowadził przez kolejne dziewięć miesięcy i zdołał uratować klub przed relegacją do drugiej ligi. Bezpośrednio po osiągnięciu tego sukcesu nie zdecydował się jednak przedłużyć kontraktu z zespołem i w lipcu 2012 objął paragwajski Club Guaraní z siedzibą w stołecznym Asunción. Tam spędził z kolei jedenaście udanych miesięcy; najpierw zajął trzecie miejsce w lidze i zdołał się zakwalifikować do rozgrywek Copa Sudamericana, zaś w wiosennym sezonie Apertura 2013 zdobył tytuł wicemistrza Paragwaju. W czerwcu 2013 roku opuścił Guaraní i powrócił do ojczyzny, podpisując umowę ze swoim byłym zespołem CA Peñarol. Tam, mimo dużych oczekiwań, odnosił jednak słabe wyniki – jego podopieczni zwyciężyli zaledwie raz w ośmiu spotkaniach, szybko odpadając z Copa Sudamericana. Został zwolniony po czterech miesiącach pracy, zostawiając Peñarol na trzynastym miejscu w tabeli. W marcu 2014 wrócił do Paragwaju, zostając szkoleniowcem tamtejszego giganta, stołecznego Club Olimpia, gdzie pracował z przeciętnym skutkiem przez siedem miesięcy, nie odnosząc konkretniejszych osiągnięć.

W styczniu 2015 Alonso po dziesięciu latach powrócił do Meksyku, obejmując tamtejszą ekipę CF Pachuca. W pierwszym sezonie dotarł do półfinału decydującej o mistrzostwie ligowej fazy play-off, lecz podczas kolejnych rozgrywek nie zdołał się do niej zakwalifikować, co poważnie zachwiało jego pozycją w klubie. Ostatecznie zdecydowano się pozostawić go na stanowisku i już w sezonie Clausura 2016 wywalczył z Pachucą tytuł mistrza Meksyku (pierwszy od dziewięciu lat), po pokonaniu w dwumeczu finałowym Monterrey (1:0, 1:1). W tym samym roku jego podopieczni zajęli drugie miejsce w superpucharze kraju – Campeón de Campeones.

Statystyki kariery edytuj

Klubowe edytuj

Klub	Sezon	Kraj	Rozgrywki	Liga		Puchar kraju		Międzynarodowe			Ogółem
Klub	Sezon	Kraj	Rozgrywki	Mecze	Gole	Mecze	Gole	Rozgrywki	Mecze	Gole	Mecze	Gole
Bella Vista	1995		Segunda División	–	–	–		–			0≤	0≤
	1996			–	–	–		–			0≤	0≤
	1997			21	19	–		–			21	19
	1998		Primera División	24	12	–		–			24	12
	1999		Primera División	14	7	–		CL	10	5	24	12
Gimnasia	1999–2000		Primera División	32	17	–		–			32	17
Valencia CF	2000–2001		Primera División	20	2	1	0	LMU	12	6	33	8
Atlético	2001–2002		Segunda División	38	23	1	0	–			39	23
Racing	2002–2003		Primera División	22	1	1	0	–			23	1
Málaga CF	2003–2004		Primera División	23	6	4	0	–			27	6
UNAM	2004–2005		Liga MX	32	14	2	1	LMC	4	1	38	16
Real Murcia	2005–2006		Segunda División	24	2	2	0	–			26	2
Nacional	2006–2007		Primera División	7	3	–		CS	6	2	13	5
Shenhua	2007		CSL	13	7	–		LMA + A3	8	5	21	12
Gimnasia	2007–2008		Primera División	14	3	–		–			14	3
Gimnasia	2008–2009		Primera División	22	2	–		–			22	2
Peñarol	2009–2010		Primera División	26	6	–		–			26	6
Peñarol	2010–2011		Primera División	21	11	–		CS + CL	10	0	31	11
Ogółem
	Urugwaj			113≤	58≤	–		CL + CS	26	7	139≤	65≤
	Argentyna			68	22	–		–			68	22
	Hiszpania			127	34	9	0	LMU	12	6	148	40
	Meksyk			32	14	2	1	LMC	4	1	38	16
	Chiny			13	7	–		LMA + A3	8	5	21	12
Ogółem				353≤	135≤	11	1	CL + LMU + LMC + CS + LMA + A3	50	19	414≤	155≤

Legenda:

Reprezentacyjne edytuj

Reprezentacja	Kraj	Rok	Towarzysko		Eliminacje		Turnieje			Ogółem
Reprezentacja	Kraj	Rok	Mecze	Gole	Mecze	Gole	Rozgrywki	Mecze	Gole	Mecze	Gole
Urugwaj		1999	1	0	–		CA	3	0	4	0
		2000	3	0	–		–			3	0
		2001	1	0	–		–			1	0
Ogółem			5	0	–		CA	3	0	8	0

Legenda:

CA – Copa América

Trenerskie edytuj

Klub	Sezon	Kraj	Rozgrywki	Liga					Puchar kraju					Międzynarodowe						Ogółem
Klub	Sezon	Kraj	Rozgrywki	M	Z	R	P	%	M	Z	R	P	%	Rozgrywki	M	Z	R	P	%	M	Z	R	P	%
Bella Vista	2011–2012		Primera División	25	9	3	13	36%	–					–						25	9	3	13	36%
Guaraní	2012		Primera División	22	13	4	5	59%	–					CS	4	1	1	2	25%	26	14	5	7	54%
Guaraní	2013		Primera División	19	9	6	4	47%	–					–						19	9	6	4	47%
Peñarol	2013–2014		Primera División	6	1	2	3	17%	–					CS	2	0	1	1	0%	8	1	3	4	13%
Olimpia	2014		Primera División	30	14	7	9	47%	–					–						30	14	7	9	47%
Pachuca	2014–2015		Liga MX	21	10	4	7	48%	–					LMC	2	0	2	0	0%	23	10	6	7	43%
	2015–2016			40	17	12	11	43%	13	5	3	5	38%	–						53	22	15	16	42%
	2016–2017													LMC
Ogółem
	Urugwaj			31	10	5	16	32%	–					CS	2	0	1	1	0%	33	10	6	17	30%
	Paragwaj			71	36	17	18	51%	–					CS	4	1	1	2	25%	75	37	18	20	49%
	Meksyk			61	27	16	18	44%	13	5	3	5	38%	LMC	2	0	2	0	0%	76	32	21	23	42%
	Ogółem			163	73	38	52	45%	13	5	3	5	38%	CS + LMC	8	1	4	3	13%	184	79	45	60	43%

Legenda:

CS – Copa Sudamericana
LMC – Liga Mistrzów CONCACAF

Bibliografia edytuj

Diego Alonso w bazie National Football Teams (ang.)
Diego Alonso, [w:] baza Transfermarkt (trenerzy-kluby) [dostęp 2020-12-19] .
D. Alonso, [w:] baza Soccerway (trenerzy) [dostęp 2021-01-03] .

[1] Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

[a]