Dmitrij Dieminow
Dmitrij Konstantinowicz Dieminow[1], ros. Дмитрий Константинович Деминов (ur. 13 października?/26 października 1903 w Tule, zm. 12 kwietnia 1968 w Moskwie) – generał porucznik Armii Radzieckiej, generał dywizji ludowego Wojska Polskiego.
 generał dywizji
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1922–1965 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
zastępca szefa Sztabu Generalnego |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
         
| |
Życiorys edytuj
Dmitrij Konstantinowicz Dieminow urodził się 26 października 1903 roku w Tule, stolicy ówczesnej guberni tulskiej[2]. Od września 1922 roku był żołnierzem Armii Czerwonej. W 1924 roku ukończył Tulską Szkołę Broni i został szefem uzbrojenia pułku kawalerii. Od marca 1931 roku pełnił służbę w zarządzie artylerii okręgu wojskowego na stanowiskach szefa sektora, szefa oddziału i szefa inspekcji. Od czerwca 1939 roku był szefem inspekcji zaopatrzenia artyleryjskiego Grupy Frontowej Wojsk. W lipcu 1940 roku został szefem zarządu zaopatrzenia artylerii frontu, a we wrześniu tego roku szefem zarządu artyleryjskiego zaopatrzenia i zastępcą dowódcy artylerii frontu. 17 listopada 1942 roku został awansowany na generała majora służby intendenckiej. Od października 1946 roku był zastępcą szefa Głównego Zarządu Artylerii Sił Zbrojnych, a od września 1947 roku szefem Zarządu Artyleryjskiego Zaopatrzenia i zastępcą dowódcy artylerii Grupy Radzieckich Okupacyjnych Wojsk w Niemczech.
8 kwietnia 1950 roku został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu generała brygady i wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa Sztabu Generalnego WP do spraw planowania i uzbrojenia[3]. 27 lutego 1952, mimo że nie znał języka polskiego, został szefem Głównego Zarządu Planowania, Uzbrojenia i Techniki Wojennej[4]. Od 29 grudnia 1952 do 12 listopada 1956 ponownie był zastępcą szefa Sztabu Generalnego WP do spraw planowania i uzbrojenia[5]. 12 sierpnia 1955 roku postanowieniem Rady Ministrów ZSRR został awansowany na generała porucznika służby inżynieryjno-technicznej[6]. 3 grudnia 1956 powrócił do ZSRR. Zmarł 12 kwietnia 1968 roku[2]. Pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie[7].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Order Sztandaru Pracy I klasy - 13 listopada 1956[8]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1953)
- Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1955)
- Medal 10-lecia Polski Ludowej
- Order Lenina
- Order Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie)
- Order Czerwonej Gwiazdy (dwukrotnie)
- Order Czerwonego Sztandaru Pracy
- Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
- Medal „Za zwycięstwo nad Japonią”
- Medal „Za ofiarną pracę w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
Przypisy edytuj
- ↑ Nalepa 1995 ↓, s. 88, 110, 111, 151, 171, 206, 273, 277, 281, 284, 296 autor użył transkrypcji nazwiska Diominow.
- ↑ a b Nalepa 1995 ↓, s. 171.
- ↑ Nalepa 1995 ↓, s. 171, 273.
- ↑ Nalepa 1995 ↓, s. 277.
- ↑ Nalepa 1995 ↓, s. 284, 296.
- ↑ Nalepa 1995 ↓, s. 291.
- ↑ Деминов Дмитрий Константинович (1903-1968)
- ↑ Nalepa 1995 ↓, s. 111.
Bibliografia edytuj
- Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1944-1990 t. I: A-H, Toruń 2010, s. 333-334.
- Edward Jan Nalepa: Oficerowie Armii Radzieckiej w Wojsku Polskim 1943-1968. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1995. ISBN 83-11-08353-3.