Dobroć (symbol: Q) – wielkość charakteryzująca ilościowo układ rezonansowy. Określa, ile razy amplituda wymuszonych drgań rezonansowych jest większa niż analogiczna amplituda w obszarze częstości nierezonansowych.

Zależność krzywej rezonansowej od dobroci układu drgań

Dobroć wyraża się wzorem[1]:

gdzie:

– energia drgań,
– energia tracona w jednym okresie drgania,
– częstotliwość rezonansowa układu drgań,
– średnia moc tracona przez układ.

Dobroć określa szerokość połówkową krzywej rezonansowej:

gdzie:

– różnica częstotliwości, dla których energia drgań jest równa połowie energii maksymalnej występującej dla częstotliwości

Obwody elektryczne edytuj

Dla cewki o indukcyjności L dobroć wynosi:

 

gdzie:

 częstość zmian prądu w radianach na sekundę,
 induktancja cewki,
  – zastępcza szeregowa rezystancja cewki.

Dla kondensatora o pojemności C dobroć wyraża się wzorem:

 

gdzie:

  – częstość zmian prądu w radianach na sekundę,
 kapacytancja kondensatora,
  – zastępcza szeregowa rezystancja kondensatora.

W obwodzie szeregowym zawierającym cewkę i kondensator[1]:

 

gdzie:

  – zastępcza szeregowa rezystancja układu.

W obwodzie równoległym zawierającym cewkę i kondensator[2]:

 

gdzie:

  – zastępcza równoległa rezystancja układu.

Przypisy edytuj

  1. a b dobroć układu, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2019-10-19].
  2. Marcin Świetliński, Równoległy obwód rezonansowy [dostęp 2019-10-19].

Linki zewnętrzne edytuj