Domena (historia)
Domena (łac. dominium, posiadłość, prawo własności) – w systemie feudalnym były to posiadłości ziemskie należące w całości do feudała (np. rycerza, możnowładcy, monarchy)[1]. Domena była związana z posiadaniem własności zwierzchniej, czyli dziedzicznego urzędu terytorialnego w obrębie wielkiej posiadłości ziemskiej (np. hrabstwa, księstwa, ordynacji itp.). W skład domen wchodziły przeważnie miasta z przyległymi wsiami. Czasem były to posiadłości obejmujące nawet całe starostwa jak w przypadku majątków Małachowskich, Myszkowskich, Tarnowskich, Zamoyskich i innych rodów magnackich.
Szczególną kategorię stanowiła własność państwa (królewszczyzny, ekonomie, dobra kameralne, dobra poduchowne)[2]. W Królestwie Prus była to inna nazwa obszaru dworskiego[3].
PrzypisyEdytuj
- ↑ B. Burda, B. Halczyk, R. M. Józefiak, M. Szymczak, Historia I, część 2. Średniowiecze.
- ↑ Mączak 1981 ↓, s. 139.
- ↑ Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego Warszawa 1880-1902
BibliografiaEdytuj
- Antoni Mączak: Encyklopedia historii gospodarczej Polski do 1945 roku. A-N. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1981.
