Domicja Longina
Domicja Longina (łac. Domitia Longina, ur. ok. 53, zm. po 126) – żona cesarza rzymskiego Domicjana. Jej ojcem był senator Gnejusz Domicjusz Korbulon, a matką prawdopodobnie Kasja Longina, pochodząca ze starej rzymskiej nobilitas.
| ||
cesarzowa rzymska | ||
Okres | od 81 n.e. do 96 n.e. | |
Jako żona | Domicjana | |
Poprzedniczka | Galeria Fundana | |
Następczyni | Plotyna | |
Dane biograficzne | ||
Data urodzenia | ok. 53 | |
Data śmierci | po 126 | |
Ojciec | Gnejusz Domicjusz Korbulon | |
Matka | Cassia Longina | |
Mąż | Lucjusz Eliusz Lamia | |
Mąż | Domicjan |
Wydana w bardzo młodym wieku za senatora Lucjusza Eliusza Lamię (przyszłego konsula), w roku 70 nawiązała romans z 19-letnim Domicjanem, młodszym synem cesarza Wespazjana, który poślubił ją w tym samym roku. W 73 roku urodził się ich syn, zmarły w dzieciństwie. Gdy w 81 roku Domicjan został cesarzem, Domicja otrzymała tytuł augusty. W roku 83 wdała się w burzliwy romans z aktorem Parysem, wskutek czego cesarz wygnał ją ze stolicy. Wydaje się jednak, że wobec silnego uczucia nie zniósł długiej rozłąki i wkrótce sprowadził ją z powrotem do Rzymu, przywracając wszystkie przywileje należne jej godności.
W 96 roku prawdopodobnie uczestniczyła (lub była świadoma) w spisku przeciwko małżonkowi, którego przeżyła o 30 lat tytułując się jednak do końca Domitia Domitiani – "Domicją, żoną Domicjana".
W zbiorach warszawskiego Muzeum Narodowego znajduje się wykonana w latach 82-92 n.e. wyrazista rzeźba portretowa cesarzowej (nr inw. 142717MNW), pochodząca z gołuchowskiej kolekcji Działyńskich i uważana za najlepszy portret rzymski w zbiorach polskich[1].
PrzypisyEdytuj
- ↑ Witold Dobrowolski: Zbiory Sztuki Starożytnej. Cz.I: Sztuka antyczna. Warszawa: Muzeum Narodowe w Warszawie, 2004, s. 39-40.
BibliografiaEdytuj
- Aleksander Krawczuk: Poczet cesarzowych Rzymu. Warszawa: Wydawnictwo Iskry, 1998, ISBN 83-207-1603-9, s. 87-89.
LiteraturaEdytuj
- B.W. Jones: The Emperor Domitian, London 1992.
- B. Levick: Corbulo's Daughter. Greece & Rome 49 (2) 2002: s. 199–211.
- E.R. Varner: Domitia Longina and the Politics of Portraiture, American Journal of Archaeology 99 (2) 1995: s. 187–206.