Dominik Horodyński
Dominik Zbigniew Hipolit Horodyński herbu Korczak, ps. „Wileński” (ur. 24 lipca 1919 w Zbydniowie, zm. 27 sierpnia 2008 w Warszawie) – oficer Armii Krajowej, dziennikarz, publicysta, działacz społeczny i polityczny.
| Data i miejsce urodzenia |
24 lipca 1919 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 sierpnia 2008 |
| poseł na Sejm PRL I kadencji (1952–1956) | |
| Okres |
od 20 listopada 1952 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Był wnukiem Zbigniewa Leona Horodyńskiego (1851–1930), synem Zbigniewa (1887–1943, jeździec) i Zofii z domu Giecewicz (1892–1943), bratem Zbigniewa (1921–1944). Uczył się w Państwowym Gimnazjum im. Zygmunta Augusta w Wilnie. W 1937 zdał egzamin dojrzałości.
Uniknął śmierci podczas masakry uczestników wesela 24 czerwca 1943 w rodzinnym majątku w Zbydniowie, jako że wówczas nie przebywał w tym miejscu (w tym czasie zginęli jego rodzice, a później brat Zbigniew dokonał egzekucji zleceniodawcy egzekucji, Martina Fuldnera). Należał do Konfederacji Narodu. Był podporucznikiem Armii Krajowej, żołnierzem Kedywu, uczestnikiem powstania warszawskiego. Był adiutantem dowódcy Zgrupowania „Radosław”, ppłk. Jana Mazurkiewicza.
W okresie PRL pracował jako dziennikarz, publicysta, działacz polityczny. Jako bezpartyjny pełnił mandat posła na Sejm PRL I kadencji (1952–1956) z okręgu nr 57 Częstochowa. Jako reprezentant posłów "bezpartyjnych" wszedł 6 marca 1953 w skład Ogólnonarodowego Komitetu Uczczenia Pamięci Józefa Stalina[1]. Działał w Chrześcijańskim Stowarzyszeniu Społecznym. Zasiadał w zarządzie Stowarzyszenia „Pax”. Jako członek Komitetu Intelektualistów i Działaczy Katolickich, podpisał list 6 listopada 1950 przesłany do francuskich intelektualistów i wyrażający solidarność i propozycję współpracy[2]. W 1952 był jednym z delegatów na Kongres Narodów w Obronie Pokoju. Publikował w piśmie „Dziś i Jutro”. Od 1967 do 1973 był wieloletnim korespondentem radia i telewizji w Rzymie. Od 1973 do 1981 był redaktorem naczelnym tygodnika „Kultura”.
Zmarł 27 sierpnia 2008. Został pochowany w kaplicy rodzinnej na cmentarzu w Zaleszanach.
Jego żoną była Teresa z domu Ledóchowska (ur. 1920), z którą miał córki Olgę i Annę (ur. 1955).
Odznaczenie edytuj
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (uchwałą Rady Państwa z 20 lipca 1954, za zasługi w pracy społecznej)[3]
- Złoty Krzyż Zasługi (postanowieniem prezydenta Bolesława Bieruta z 22 lipca 1952, na wniosek Polskiego Komitetu Obrońców Pokoju za zasługi w pracy społecznej)[4]
Przypisy edytuj
- ↑ Powołanie Ogólnonarodowego Komitetu Uczczenia Pamięci Józefa Stalina /w/ Trybuna Robotnicza, nr 58, 7-8 marca 1953, str. 2
- ↑ Janusz Stefaniak, Komisja Intelektualistów i Działaczy Katolickich, w: Encyklopedia Białych Plam, t. XIX, Suplement, Radom 2005, s. 180.
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 108, poz. 1481.
- ↑ M.P. z 1952 r. nr 70, poz. 1144.
Bibliografia edytuj
- Dominik Horodyński. bs.sejm.gov.pl. [dostęp 2018-02-27].
- Dominik Horodyński. stalowka.net. [dostęp 2018-02-27].
- Dominik Horodyński. 1944.pl. [dostęp 2018-02-27].
- Dominik Horodyński. sejm-wielki.pl. [dostęp 2018-02-27].
- Zmarł Dominik Horodyński, b. naczelny "Kultury". wp.pl. [dostęp 2018-02-27].