Dowód osobistydokument stwierdzający tożsamość osoby i poświadczający obywatelstwo. W wielu państwach jego posiadanie jest obowiązkowe.

Dowód osobisty w Europie:

     Obowiązek posiadania od 18. roku życia

     Obowiązek posiadania przed 18. rokiem życia

     Brak obowiązku posiadania dowodu

     Państwo nie wydaje dowodów osobistych

Dowody osobiste w różnych krajach świata
Polski dowód osobisty obowiązujący od 4 marca 2019r. do 6 listopada 2021r.
Polski dowód osobisty obowiązujący przed 4 marca 2019 r.
Polski dowód osobisty obowiązujący przed 1 marca 2015 r.
Kolumbijski dokument tożsamości obowiązujący od 1 grudnia 2020 r. (awers).
(rewers).
Urugwajski dowód osobisty z odciskiem palca posiadacza
Chiński dowód osobisty
Fiński dowód osobisty

Wiele państw uznaje także inne dokumenty potwierdzające tożsamość, m.in. prawo jazdy, paszport, legitymacja ubezpieczeniowa czy akt urodzenia albo paszport wewnętrzny, tj. dowód osobisty w krajach postsowieckich.

Przykładowo, w Stanach Zjednoczonych powodem niewprowadzenia jednolitego obowiązkowego dowodu osobistego jest rozumienie takiego obowiązku jako przejaw totalitaryzmu[1].

W Polsce

edytuj
Osobny artykuł: Dowód osobisty w Polsce.

W Polsce przed II wojną światową dowód osobisty był dokumentem wydawanym na życzenie. Obowiązek posiadania dokumentu identyfikującego obywatela wprowadzili okupanci w czasie II wojny światowej (kenkarta) i został on następnie utrzymany w PRL. Po upadku komunizmu dowód osobisty nadal pozostaje w Polsce dokumentem obowiązkowym, z tym, że od początku nowego tysiąclecia wprowadzono dowody w postaci pojedynczej wielowarstwowej karty o wymiarach karty kredytowej wykonanej z poliwęglanu, zastępujące obowiązujące w PRL dowody w postaci niewielkiej książeczki.

Blankiety dowodów osobistych produkowane są przez Polską Wytwórnię Papierów Wartościowych S.A. Dane obywateli nanoszone są w Centrum Personalizacji Dokumentów MSWiA.

Rozmiar dowodu osobistego (karty) to 85,60 ×53,98 mm (standard ID-1 ISO/IEC 7810).

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. G. David Garson, Public Information Technology and E-governance: Managing the Virtual State (Sudbury, Massachusetts: Jones & Bartlett Publishers, 2006), 171.

Linki zewnętrzne

edytuj