Dregowicze

plemię wschodniosłowiańskie

Dregowicze, Drogowiczeplemię wschodniosłowiańskie.

Plemiona słowiańskie w VIII–X wieku

W źródłach pisanych Dregowicze po raz pierwszy zostali wymienieni przez Konstantyna Porfirogenetę w połowie IX wieku[1]. Nazwa plemienia pochodzi od słów dragva, dreg-dreg'v – moczar, błoto. Na ziemie dzisiejszej Białorusi przybyli w drugiej połowie I tysiąclecia ze strefy lessowej na Wołyniu, wyparci stamtąd przez ludy tureckie. Granice ziem dregowickich zakreślały rzeki na południu Prypeć, na wschodzie Dniepr, na północy Dźwina i Niemen, na zachodzie Bug. Sąsiadowali od południa z Drewlanami (przypuszczalnie był to odłam Dregowiczów znad południowego Polesia) i Dulebami, na wschodzie z Radymiczami, na północy z Krywiczami, na północy z Jaćwięgami, na północnym zachodzie z Mazowszanami i Lędzianami[2].

Około IX wieku Dregowicze przeszli na gospodarkę rolniczą i hodowlaną. Wodne szlaki handlowe na ziemi Dregowiczów wzdłuż Prypeci i Bugu sprzyjały rozwojowi handlu pomiędzy Słowianami zachodnimi a arabskim Wschodem[3].

Wzmianki o Dregowiczach pojawiają się w latopisach po raz ostatni pod rokiem 1149[4].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. M. Kosman, Historia Białorusi, s. 27.
  2. M. Kosman, Historia Białorusi, s. 29.
  3. M. Kosman, Historia Białorusi, s. 30.
  4. Wojciech Szymański, Mały Słownik Kultury Dawnych Słowian, Lech Leciejewicz (red.), Warszawa: Wiedza Powszechna, 1972, s. 93 (pol.).

Bibliografia

edytuj
  • Marceli Kosman, Historia Białorusi, Wrocław: Zakł. Nar. im. Ossolińskich, 1979, ISBN 83-04-00201-9, OCLC 69558948.