Drewnowo-Lipskie

wieś w województwie mazowieckim

Drewnowo-Lipskiewieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie ostrowskim, w gminie Boguty-Pianki[5][6].

Drewnowo-Lipskie
wieś
Ilustracja
Zabytkowy wiatrak i chałupa
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Powiat

ostrowski

Gmina

Boguty-Pianki

Liczba ludności (2011)

68[2][3]

Strefa numeracyjna

86

Kod pocztowy

07-325[4]

Tablice rejestracyjne

WOR

SIMC

0395122[5]

Położenie na mapie gminy Boguty-Pianki
Mapa konturowa gminy Boguty-Pianki, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Drewnowo-Lipskie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Drewnowo-Lipskie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Drewnowo-Lipskie”
Położenie na mapie powiatu ostrowskiego
Mapa konturowa powiatu ostrowskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Drewnowo-Lipskie”
Ziemia52°44′27″N 22°22′39″E/52,740833 22,377500[1]

Wierni kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Wszystkich Świętych w Bogutach-Piankach[7].

Historia edytuj

W I Rzeczypospolitej Drewnowo należało do ziemi nurskiej.

Pod koniec wieku XIX miejscowość drobnoszlachecka w powiecie ostrowskim, gmina Kamieńczyk Wielki, parafia Nur[8].

W latach 1921–1931 wieś leżała w województwie białostockim, w powiecie ostrołęckim, w gminie Boguty.

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku wieś zamieszkiwało 115 osób w 17 budynkach mieszkalnych[9]. Miejscowość należała do parafii rzymskokatolickiej w m. Boguty-Pianki. Podlegała pod Sąd Grodzki w Czyżewie i Okręgowy w Łomży; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Bogutach[10].

W wyniku napaści ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 miejscowość znalazła się pod okupacją sowiecką. Od czerwca 1941 roku pod okupacją niemiecką. Od 22 lipca 1941 do 1945 włączona w skład Landkreis Lomscha, Bezirk Bialystok III Rzeszy[11].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa łomżyńskiego.

Okolica szlachecka edytuj

Okolicę szlachecką Drewnowo tworzyły:

  • Drewnowo Daćbogi, 9 domów i 73 mieszkańców
  • Drewnowo Lipskie, 66 mieszkańców
  • Drewnowo Dmoszki
  • Drewnowo Ziemaki, 32 mieszkańców

W pobliżu:

  • Drewnowo Konarze
  • Drewnowo Gołyń, 19 osad i 144 morgów gruntu

Folwark Drewnowo Gołyń rozległy na 432 morgi, w tym: grunty orne i ogrody – 290, łąki – 31, pastwiska – 95, nieużytki i place – 16 morgów[8].

Obiekty zabytkowe edytuj

Przypisy edytuj

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 26243
  2. Wieś Drewnowo-Lipskie w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2017-11-22] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  3. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.. [dostęp 2019-10-20].
  4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 233 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  5. a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
  6. Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  7. opis parafii na stronie diecezji
  8. a b Drewnowo, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 144.
  9. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. T. 5, województwo białostockie, 1924, s. 59.
  10. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 363.
  11. Karte: Landkreis Lomscha 1. 8. 1944 - Städte und Amtsbezirke [online], www.territorial.de [dostęp 2020-04-23].
  12. Katalog zabytków sztuki, Województwo łomżyńskie, Pod redakcją M. Kałamajskiej-Saeed, Ciechanowiec, Zambrów, Wysokie Mazowieckie i okolice, PAN Instytut Sztuki, Warszawa 1986, s. 35.