Drwęca
Drwęca (niem. Drewenz) – rzeka w północnej Polsce na Pojezierzu Mazurskim i Pojezierzu Chełmińsko-Dobrzyńskim, prawy dopływ dolnej Wisły. Długość rzeki wynosi 207 km, a powierzchnia dorzecza 5536 km². Wypływa ze wschodnich stoków Góry Dylewskiej (Czarci Jar) na wysokości 191 m n.p.m., płynie na południowy zachód i uchodzi do Wisły na wysokości 36,6 m n.p.m., a jej końcowy odcinek stanowi granicę Torunia i Złotorii. Wyznacza południową granicę ziemi chełmińskiej.
| ||
 Ujście Drwęcy do Wisły w miejscowości Złotoria | ||
| Kontynent | Europa | |
| Państwo |  Polska
| |
| Rzeka | ||
| Długość | 207 km | |
| Powierzchnia zlewni | 5536 km² | |
| Źródło | ||
| Miejsce | Drwęck | |
| Wysokość | 191 m n.p.m. | |
| Współrzędne | 53°32′40,5″N 20°11′02,5″E/53,544583 20,184028 | |
| Ujście | ||
| Recypient | Wisła | |
| Miejsce | Złotoria[1] | |
| Wysokość | 36 m n.p.m. | |
| Współrzędne | 52°59′55″N 18°41′27″E/52,998611 18,690833 | |
Położenie na mapie Polski   źródło  ujście | ||
Przepływa przez województwo warmińsko-mazurskie i województwo kujawsko-pomorskie.
Obszar dorzecza Drwęcy ukształtowany został podczas zlodowacenia wistuliańskiego – stadium poznańskiego. Drwęca jest połączona z Zalewem Wiślanym poprzez Kanał Elbląski. Są na niej organizowane spływy kajakowe. Rzeka od 1961 na całej swojej długości jest najdłuższym ichtiologicznym rezerwatem przyrody w Polsce, objęta jest programem Natura 2000 jako specjalny obszar ochrony siedlisk Dolina Drwęcy (PLH280001) i na odcinku od Jajkowa do Brodnicy jako obszar specjalnej ochrony ptaków Bagienna Dolina Drwęcy (PLB040002).
Spis treści
Dopływy DrwęcyEdytuj
- Lewostronne:
Miasta położone nad DrwęcąEdytuj
- Ostróda (32 tys.)
- Nowe Miasto Lubawskie (12 tys.)
- Brodnica (ok. 27,0 tys.)
- Golub-Dobrzyń (14,1 tys.)
- Toruń (203 tys.)
Większe miasta leżące w dorzeczu Drwęcy:
CiekawostkiEdytuj
W okolicach Lubicza na rzece wybudowano:
- ujęcie wody Toruń-Jedwabno, pobierające wodę dla ok. 250 tysięcy ludzi, wybudowane w latach 60. Zostało gruntownie zmodernizowane dzięki środkom UE w 2006, w wyniku czego chlorowanie zastąpiono nowocześniejszą metodą ozonowania wody, pozbawiając ją niemiłego smaku[2][3].
- tamę na Drwęcy, wraz z przejściem dla pieszych
- trzy mosty (zobacz Mosty w Toruniu), z których dwa zachowały się do dziś.
W okolicach Złotorii na Drwęcy wybudowano:
- dwa mosty (zobacz Mosty w Toruniu), z których jeden jest jednym z najstarszych zachowanych mostów drewnianych w Polsce (z 1893)
- średniowieczny zamek u ujścia Drwęcy do Wisły.
Drwęca była rzeką graniczną w latach 1815–1920, oddzielała tereny zaboru pruskiego i rosyjskiego. W okolicy Złotorii i Lubicza istniało kilkanaście posterunków granicznych obu zaborców (część budynków zachowana do dziś jako mieszkalne). Główne posterunki drogowe istniały w Lubiczu Górnym (rosyjskie) i Dolnym (pruskie). Wykopano też tzw. kordon graniczny – wał ziemny z nasypami po bokach, dla wyodrębnienia granic Prus[4].
Krzyżacy Drwęcę wykorzystywali do transportu płodów rolnych, runa leśnego, skór oraz mięsa. Szkuty dostarczały sól i stal[5].
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ Henryka Wojtczak: Drwęca ujście (pol.). Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Bydgoszczy, 2015. [dostęp 2018-07-15].
- ↑ WODOCIĄGI ZROBIŁY WRAŻENIE (pol.). torun.pl. [dostęp 2013-07-22].
- ↑ SKĄD CZERPIEMY WODĘ (pol.). wodociągi.torun.com.pl.
- ↑ OKRES ZABORÓW CIEKAWOSTKI (pol.). nasze.kujawsko-pomorskie.pl.
- ↑ Tadeusz Peter: Z dziejów powiatu ostródzkiego – historia i współczesność gminy Ostróda. Ostróda: [s.n.] ; Olsztyn: Wydawnictwo WPW C. Porycki, P. Wasześcik: na zlec. Stowarzyszenia Inicjatyw Kultury Fizycznej i Turystyki Warmii i Mazur, 2004. ISBN 83-917924-7-1.