Dubieniec (Białoruś)
Dubieniec (błr. Дубянец; ros. Дубенец) – wieś na Białorusi, w rejonie stolińskim obwodu brzeskiego, około 19 km na północ od Stolina[2].
.jpg)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet | |
| Wysokość |
150 m n.p.m. |
| Populacja (2009) • liczba ludności |
|
| Nr kierunkowy |
+375 1655 |
| Kod pocztowy |
225545 |
| Tablice rejestracyjne |
1 |
Położenie na mapie obwodu brzeskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
 52°02′04,2″N 26°58′17,4″E/52,034500 26,971500
| |
Siedziba parafii prawosławnej pw. Narodzenia Matki Bożej[3].
Historia edytuj
Pierwsza wzmianka o Dubieńcu pochodzi z 1718 roku, kiedy zaczęto budować w tej wsi cerkiew Narodzenia Matki Bożej. Wieś była dziedzictwem rodziny Szczyttów-Niemirowiczów herbu Jastrzębiec.
Wieś szlachecka położona była w końcu XVIII wieku w powiecie pińskim województwa brzeskolitewskiego[4].
Po II rozbiorze Polski w 1793 roku Dubieniec znalazł się na terenie powiatu pińskiego guberni grodzieńskiej Imperium Rosyjskiego[5].
W XVIII wieku własność Dubieńca przeszła na rodzinę Oleszów, a od połowy XIX wieku do II wojny światowej właścicielami tych dóbr byli Kieniewicze[5][6].
W 1880 roku wieś liczyła 83 mieszkańców[5].
Po ustabilizowaniu się granicy polsko-radzieckiej w 1921 roku Dubieniec znalazł się na terenie Polski, w gminie Stolin powiatu stolińskiego (od 1923 roku) województwa poleskiego, od 1945 roku – w ZSRR, od 1991 roku – na terenie Republiki Białorusi.
Drewniana cerkiew, której budowę ukończono w 1720 roku[7], istnieje do dziś i stanowi pomnik o krajowym znaczeniu. Jest pomalowana na niebiesko.
Dawny dwór edytuj
Do lat 60. XX wieku we wsi istniał dziewiętnastowieczny dwór wybudowany prawdopodobnie przez Oleszów. Był to parterowy, murowany budynek, wzniesiony na planie szerokiego prostokąta. Obie jego dłuższe elewacje były niemal identyczne: wydatne, szerokie ganki o dwóch parach kolumn, podtrzymujących trójkątne szczyty. Ganek od strony wjazdu był nieco wyższy i szerszy. Dom był kryty czterospadowym dachem. Przed nim był duży, okrągły gazon. Znaczącego parku nie było.
Dwór był ograbiony w czasie I wojny światowej.
Po zburzeniu dworu jedynym świadkiem przeszłości majątku są 400-letni dąb i resztki fundamentów[8].
Majątek w Dubieńcu jest opisany w 2. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego[6].
Przypisy edytuj
- ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu brzeskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
- ↑ Dubieniec na stronie Radzima.org. [dostęp 2015-05-31].
- ↑ Столинское благочиние → 12. Приход храма Рождества Пресвятой Богородицы д.Дубенец Столинского района. pinskeparh.by. [dostęp 2021-02-10]. (ros.).
- ↑ Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 119.
- ↑ a b c Dubieniec, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 189.
- ↑ a b Dubieniec, [w:] Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 2: Województwa brzesko-litewskie, nowogrodzkie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1993, s. 47, ISBN 83-04-03784-X, ISBN 83-04-03701-7 (całość).
- ↑ Дубенец na stronie Atlas Białorusi. [dostęp 2015-05-31].
- ↑ Дубянец Dubieniec Дубенец. W: Леанід Міхайлавіч Несцярчук: Замкі, палацы, паркі Берасцейшчыны. Mińsk: БЕЛТА, 2002, s. 305. ISBN 985-6302-37-4. (biał.).