Dwie głowy ptaka
Dwie głowy ptaka – powieść Władysława Lecha Terleckiego z 1970 roku. Powieść ta jest częścią cyklu powieści tego autora poświęconego powstaniu styczniowemu.
| Autor | |||
|---|---|---|---|
| Typ utworu |
powieść | ||
| Wydanie oryginalne | |||
| Miejsce wydania | |||
| Język | |||
| Data wydania | |||
| |||
Treść edytuj
Głównym bohaterem jest Aleksander Waszkowski, powstańczy naczelnik Warszawy. Treścią książki jest jego proces, śledztwo i wyrok. Osadzony w Cytadeli naczelnik wdaje się w swoiste porozumienie ze śledczymi. Przekonany, że powstanie wyczerpało już swoje możliwości umożliwia władzom carskim odzyskanie łupu pochodzącego z napadu na bank. Chce w ten sposób zakończyć bezcelowe, jego zdaniem, kontynuowanie działań konspiracyjnych i zapobiec dalszemu rozlewowi krwi. Równocześnie boryka się z syndromem zdrady i odpowiedzialności.
Ważnym bohaterem powieści jest współwięzień Waszkowskiego, były sztyletnik, którego wspomnienia i retrospekcje zajmują sporo miejsca w utworze[1].
Przypisy edytuj
- ↑ Piotr Kuncewicz Leksykon polskich pisarzy współczesnych, tom 2, wyd. Graf-Punkt, 1995. Str. 345
Linki zewnętrzne edytuj
- Opis książki na lubimyczytac.pl