Dydona i Eneasz
 |
Ten artykuł od 2021-01 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Dydona i Eneasz (ang. Dido and Aeneas) – opera w trzech aktach do libretta Nahuma Tate'a skomponowana przez Henry’ego Purcella. Po raz pierwszy wystawiona w Londynie w roku 1689.
| Muzyka | |
|---|---|
| Libretto | |
| Liczba aktów |
3 |
| Data powstania |
1680 |
| Prapremiera |
1689, Londyn |
Osoby edytuj
Treść edytuj
Akt I edytuj
Królowa Kartaginy, Dydona, kocha Eneasza – wodza drużyny trojańskiej, który ocalał z pogromu zdobytej przez Greków Troi. Pierwsza dama dworu, Belinda, zapewnia Dydonę o wzajemności Eneasza, ale królowa na wszelki wypadek decyduje się przywitać go obojętnie. Mieszkająca w lesie Czarownica pragnie zguby Dydony i całej Kartaginy. Wie, że na drodze do szczęścia królowej może stanąć jedynie misja Eneasza w kraju Latynów.
Akt II edytuj
Na cześć gości z Troi w lesie odbywa się polowanie. Chór intonuje pieśń, wspominając legendę o bogini łowów Dianie i rozszarpanym przez własne psy młodzieńcu Akteonie. Pojawiają się Dydona i Eneasz, jednak z powodu nadciągającej burzy królowa wraca do pałacu. Przed Eneaszem zjawia się posłaniec bogów Merkury, który przynosi mu rozkaz Jowisza – wódz musi natychmiast wyruszać, aby wypełnić misję w kraju Latynów. Nie wie, że rzekomy Merkury to w rzeczywistości jeden z demonów, służących przebiegłej Czarownicy.
Akt III edytuj
Czarownica cieszy się, widząc rozpacz królowej Dydony. Co prawda Eneasz wyraża gotowość sprzeciwienia się woli bogów i pozostania w Kartaginie, jednak dumna Dydona nie wyraża na to zgody. Woli umrzeć, niż poślubić człowieka, który śmiał pomyśleć o jej porzuceniu.
Historia utworu edytuj
Opera powstała w 1680 r. w Londynie. Określenie gatunku nie jest możliwe – ani opera seria, ani tragedie lyrique; czasami określa się ją jako masque. Stylistyką nawiązuje do epoki późnego renesansu (bliżej szkoły florenckiej, niż weneckiej). Obecne są w niej dramatyczne recytatywy; krótkie arie; polifoniczne chóry; angielski kult śpiewu chóralnego; "malarstwo dźwiękowe", a także sceny komiczne. Jest w całości śpiewana i rozpoczyna się uwerturą francuską. Do znanych fragmentów należy Lament Dydony z 3 aktu: "When I am laid in earth", zgodnie z ówczesną tradycją oparty na basso continuo.
Bibliografia edytuj
- Józef Kański, Przewodnik operowy