Zaja Pandita
Zaja Pandita (kalm. Зая-Пандит, mong. Зая Бандид, wymowa mongolska Dzaja Bandid; ur. 1599, zm. 1662) – ojracki mnich i misjonarz buddyzmu tybetańskiego, twórca pisma kałmucko-ojrackiego, powstałego na osnowie alfabetu staromongolskiego.
Życiorys edytuj
Zaja Pandita urodził się jako piąty syn ojrackiego księcia Babachana. Babachan wprowadził buddyzm tybetański w ojrackim terytorium plemion Choszutów (kałmuckie Хошууд) i wyświęcił Zaja Panditę na mnicha buddyjskiego. W 1615 roku Zaja Pandita odbył podróż do Tybetu, gdzie studiował buddyzm u boku takich nauczycieli jak IV Panczenlama Lobsang Czokji Gjalcen z gelug. W roku 1638 opuścił Tybet na rzecz pracy misjonarskiej wśród plemion imperium mongolskiego. Zaja Pandita był od roku 1639 pierwszym ojrackim gubernatorem zwanym „Khutughtu” (przedstawicielem dalajlamy)[1]. Na podstawie pisma staromongolskiego utworzył on alfabet języka kałmuckiego zwany todo biczig. Przetłumaczył na ten język wiele tekstów buddyjskich z kanonów kangjur i tengjur (przynajmniej 170 pozycji), przyczyniając się do ugruntowania buddyzmu tybetańskiego jako religii narodowej Kałmucji aż do czasów współczesnych[2].
Przypisy edytuj
- ↑ Konstantin N. Maksimov, Kalmykia in Russia's Past and Present National Policies and Administrative System, Budapest – New York 2008, Central European University, s. 57. ISBN 978-963-9776-17-3
- ↑ Konstantin N. Maksimov, Kalmykia in Russia's Past and Present National Policies and Administrative System, Budapest – New York 2008, Central European University, s. 66. ISBN 978-963-9776-17-3