Dzikowy skarb

Dzikowy skarb – powieść Karola Bunscha z roku 1945, rozpoczynająca tzw. cykl piastowski. Na tło historycznych wydarzeń z czasów Mieszka I (chrzest Polski, zajęcie ujścia Odry, bitwa pod Cedynią) rzucono losy dwóch fikcyjnych bohaterów: mocarnego, choć prostodusznego Dzika oraz słabego, lecz chytrego Szmatki.

Dzikowy skarb

Autor	Karol Bunsch
Tematyka	historyczna
Typ utworu	Powieść
Wydanie oryginalne
Miejsce wydania	Polska
Język	polski
Data wydania	1945, Polska
poprzednia brak następna Ojciec i syn

Książka ta była debiutem Bunscha i "przyniosła mu ogromne wzięcie"; Piotr Kuncewicz w swoim Leksykonie polskich pisarzy współczesnych nazwał ją "sławną". Przez kilka dekad była to lektura szkolna (uzupełniająca).

Powieść oprócz opisów walk mówi o problemach ludzi, którzy nie mając korzeni, gubią się w świecie pełnym zdrady i samolubstwa.

Fabuła

Treść powieści rozpoczyna się w 963 roku. Z podróży na Zachód wraca syn księcia Ziemomysła – Mieszko. Z podróży tej przywozi dziwnego człowieka niejedzącego raz na siedem dni mięsa, stroniącego od miodu i dziewek, wierzącego w Jedynego Boga. Tymczasem brat Mieszka – Ścibor, w czasie polowania, goniąc wielkiego odyńca, trafia w ostępach puszczy na zbójeckie gniazdo i do swej drużyny przyjmuje ogromnego Gniadego, którego nazywają od tej pory Dzikiem, gdyż zamiast ściganego odyńca to on stał się największą zdobyczą z polowania. Dobrym duchem i Dzika, i samego Mieszka jest niehistoryczny Zbrozło, pełnomocny dyplomata księcia i zapamiętały wróg nawały germańskiej, a wiernym aż do śmierci towarzyszem Dzika - młodszy od niego Tarło, syn władyki polańskiego. Dzik, wyrwawszy się z życia w głuszy, smakuje w winie i kobietach, co często sprowadza na niego kłopoty, podobnie jak jego buta i odwaga.