Edward Żórawski
Edward Tadeusz Żórawski (ur. 20 października 1889 w Krubinie, zm. po 1945) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, agronom.
| |
 major piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 października 1889 |
|---|---|
| Data śmierci |
po 1945 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1916–1935, 1939 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 20 października 1889 w majątku Krubin, w ówczesnym powiecie ciechanowskim guberni płockiej (obecnie osiedle Ciechanowa), w rodzinie Tadeusza i Pauliny z Krajewskich[1][2]. W 1902 rozpoczął naukę w rządowym gimnazjum realnym w Warszawie[3]. W 1905, w czasie strajku szkolnego, przeniósł się do siedmioklasowej Szkoły Handlowej Zgromadzenia Kupców m. Warszawy[3]. W 1909 zdał egzamin maturalny i kontynuował naukę w Studium Rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie[3].
W 1926 został przeniesiony do 41 pułku piechoty w Suwałkach na stanowisko dowódcy kompanii[4]. 18 lutego 1928 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1928 stopień majora w korpusie oficerów piechoty i 161. lokatą[5]. W kwietniu tego roku został wyznaczony na stanowisko oficera sztabowego pułku[6][7]. W lipcu 1928 został przeniesiony do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 7 w Śremie na stanowisko zastępcy komendanta szkoły[8]. W tym samym roku szkoła została przeformowana w Batalion Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 7, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „zastępca dowódcy batalionu”[9]. W styczniu 1930 został przeniesiony do Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy na stanowisko dowódcy batalionu[10][11][12][13]. W październiku 1932 został przeniesiony do 50 pułku piechoty w Kowlu na stanowisko dowódcy batalionu[14], a w kwietniu 1934 przesunięty na stanowisko kwatermistrza[15]. Z dniem 31 października 1935 został przeniesiony w stan spoczynku[16].
Na emeryturze zamieszkał w Stanisławowie przy ul. Gołuchowskiego 132, a od 1936 posiadał parcelę w letnisku Zosinek[17]. Od 1937 był zatrudniony w Junackich Hufcach Pracy na stanowisku komendanta 6 batalionu, w stopniu funkcyjnym oboźnego[4]. W kampanii wrześniowej walczył jako dowódca I batalionu 179 pułk piechoty[18][19]. 3 października 1939 został ranny w bitwie pod Kockiem[4]. W czasie okupacji niemieckiej prowadził gospodarstwo rolne koło Grodziska Mazowieckiego[4]. Po wojnie przeniósł się na Ziemie Odzyskane, gdzie otrzymał gospodarstwo rolne w powiecie malborskim[4].
Ożenił się z Marią z Kropkiewiczów primo voto Butkiewicz[20][21]. Był ojczymem Jarosława Butkiewicza (1911–1940), podporucznika lekarza Wojska Polskiego, zamordowanego w Charkowie[20][21].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1219[1] – 16 lutego 1921[22]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[23][24]
- Medal Niepodległości – 13 września 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[25][26][2][27]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[23]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[23]
- Medal Zwycięstwa[23]
Przypisy edytuj
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-05]..
- ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ a b c d e Wesołowski i Zawadzki 2019 ↓, s. 52.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928, s. 47.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928, s. 133.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 57, 184.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928, s. 221.
- ↑ Rocznik Pamiątkowy 1931 ↓, s. 10.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1930, s. 33, jako Żórawiński.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930, s. 125, sprostowanie nazwiska.
- ↑ Rocznik Pamiątkowy 1931 ↓, s. 11.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 33, 806.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 415.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 150.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935, s. 86.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 10, 11.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 278, 379.
- ↑ Wesołowski i Zawadzki 2019 ↓, s. 64.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ a b Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 54.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 26 lutego 1921, s. 341.
- ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-05]..
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 212, poz. 238.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 listopada 1933, s. 285.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-05]..
Bibliografia edytuj
- Żórawski Edward Tadeusz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.31-2308 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-05].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik Pamiątkowy XI. Kursu Baonu Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr. 7 w Śremie 1930-1931. Józef Bendkowski (red.). Śrem: Nakładem Baonu Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr. 7 w Śremie, 1931.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Andrzej Wesołowski, Tadeusz Zawadzki: 50 Dywizja Piechoty „Brzoza”. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2019, seria: Wielka Księga Piechoty Polskiej 1918–1939. ISBN 978-83-8164-219-4.