Edward Tadeusz Geisler (ur. 29 października 1884 w Warszawie, zm. 7 października 1966 w Gdańsku) – inżynier mechanik, technolog, konstruktor środków produkcji, organizator procesów produkcyjnych, prekursor inżynierii organizacji produkcji. Profesor Politechniki Lwowskiej i prorektor Politechniki Gdańskiej.

Edward Geisler
Data i miejsce urodzenia

29 października 1884
Warszawa

Data i miejsce śmierci

7 października 1966
Gdańsk

profesor nauk technicznych
Alma Mater

Politechnika w Rydze

Profesura

1923

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Szkoła Wawelberga i Rotwanda
Politechnika Lwowska
Politechnika Gdańska

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Medal 10-lecia Polski Ludowej

Życiorys

edytuj

Urodził się w rodzinie ewangelicko-augsburskiej jako syn Gustawa Edwarda Geislera (1854-1933) i jego żony Józefą- Marją Bevensee (1863-1922)[1]. Po uzyskaniu średniego wykształcenia w Warszawie studiował na Politechnice w Rydze, którą ukończył w 1908, uzyskując dyplom inż. mechanika z odznaczeniem. Po dwuletnim stażu przemysłowym w Anglii w latach 1910–1911 powrócił do Warszawy, gdzie kierował fabryką maszyn „Bragop”. Wykładowca przedmiotu maszyny pomocnicze w ramach Kursów Wieczornych dla Techników (1906–1907) na Wydziale Technicznym Towarzystwa Kursów Naukowych w Warszawie. W latach 1906–1914 był także członkiem TKN[2]. Równolegle prowadził wykłady w Szkole Technicznej Wawelberga i Rotwanda, znanej z przygotowywania na najwyższym poziomie inżynierów mechaników, kierowników fabryk i typowych „ruchowców”– organizatorów produkcji. W tym okresie rozpoczął publikowanie artykułów w prasie technicznej. W latach 1916–1917 był konstruktorem w fabryce obrabiarek S.A. Gerlach i Pulsat, która w wyniku działań wojennych została wywieziona z Warszawy do Charkowa. Po powrocie do Warszawy, rozpoczął pracę jako naczelnik technicznego biura Departamentu Artyleryjskiego Ministerstwa Spraw Wojskowych, opracowując projekt Zbrojowni Warszawskiej. 1 października 1921 objął na Politechnice Lwowskiej stanowisko profesora nadzwyczajnego, a w dwa lata później – profesora zwyczajnego (na stanowisku do września 1945). Jako kierownik Katedry Obróbki Metali na Wydziale Mechanicznym kierował się zasadami współdziałania techniki z organizacją, uwzględniającą czynnik ludzki.

Zakres zainteresowań naukowych Edwarda Geislera był rozległy. Oprócz konstruowania środków produkcji i projektowania procesów technologicznych, zajmował się zagadnieniami projektowania fabryk, metodyką określania kosztów wytwarzania, a nawet psychotechniką: w roku 1932 wydał podręcznik pt. „Podstawy osiągnięcia dochodowości w małych przedsiębiorstwach przemysłu metalowego” gdzie przedstawił m.in. obliczanie kosztów wytwarzania. W latach 1925–1926 zainicjował i zorganizował we Lwowie Instytut Psychotechniczny, któremu przewodniczył do końca 1939. Był autorem publikacji „Psychotechnika, jej drogi i cele”, „Obrabiarki do metali i praca na nich” czy „Obróbka skrawaniem”. W latach 1924–1939 był delegatem Senatu Politechniki Lwowskiej w Komisji Przemysłu Wojennego przy Ministerstwie Przemysłu i Handlu, a w 1935 w Komisji Ministerstwa Spraw Woskowych. Wspólnie z profesorem Płużańskim zbadał stan polskiego przemysłu obrabiarkowego i opracowali koncepcję jego rozwoju. Projekty te zostały wkrótce wykorzystane (1936–1939) w trakcie budowy Centralnego Okręgu Przemysłowego (COP). W rezultacie tych dokonań, został zaproszony do współpracy z fabryką H. Cegielski S.A. w Poznaniu jako doradca. Zbudowana w rekordowym czasie fabryka stanowiła poważny krok w dziedzinie usamodzielnienia się polskiego przemysłu obrabiarkowego. Edward Geisler brał także udział w projektowaniu nowej fabryki obrabiarek tej firmy w Rzeszowie. Członek Polskiego Towarzystwa Politechnicznego we Lwowie[3].

W roku 1945 przeniósł się do Gdańska, gdzie przystąpił do organizowania od podstaw Politechniki Gdańskiej. Kontynuując rozwój „lwowskiej szkoły inżynierskiego nurtu organizacji” wprowadził do programu nauczania Katedry Obrabiarek do Metali i Organizacji Zakładów Przemysłowych na Wydziale Mechanicznym następujące przedmioty: prowadzenie zakładów przemysłowych, projektowanie i urządzanie fabryk, planowanie obróbki i ekonomię. Jego zasługą było wprowadzenie jako przedmiotu obowiązkowego księgowości. Wprowadzone wówczas przedmioty stanowią dzisiaj dziedzinę zainteresowań różnych zakładów dydaktycznych, a nawet oddzielnych wydziałów i kierunków studiów. Z nich wywodzi się aktualny kierunek zarządzanie i marketing i ostatnio reaktywowany inżynierski nurt organizacji na kierunku zarządzanie i inżynieria produkcji. W latach 1957–1959 prof. Geisler był prezesem Gdańskiego Oddziału Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa, następnie działał w jego Radzie Naukowej jako członek honorowy Towarzystwa.

 
Grób prof. Edwarda Geislera na Cmentarzu Srebrzysko

Za zasługi w rozwoju polskiego przemysłu i za działalność naukową i dydaktyczną był wyróżniany nagrodami resortowymi.

Był współzałożycielem i działaczem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich[4].

Pochowany na gdańskim Cmentarzu Srebrzysko (rejon IX, kwatera profesorów, rząd 4, grób 21/22)[5].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Upamiętnienie

edytuj

W budynku Wydziału Mechanicznego Politechniki Gdańskiej znajduje się Audytorium im. Profesora Edwarda Tadeusza Geislera.

Przypisy

edytuj
  1. Stanisław Łodza, Rodziny Pochodzenia Cudzoziemskiego, t. III, s. 24
  2. Dziesięciolecie Wolnej Wszechnicy Polskiej TKN: sprawozdanie z działalności Towarzystwa Kursów Naukowych, 1906–1916, opracowali Ryszard Błędowski, Stanisław Orłowski, Henryk Mościcki, Warszawa 1917, Podkarpacka BC – wersja elektroniczna.
  3. Czasopismo Techniczne. R. 54, 10 sierpnia 1936, Nr 15 s. 266.
  4. Historia [online], SIMP [dostęp 2020-03-07] (pol.).
  5. Edward Geisler. cmentarze-gdanskie.pl. [dostęp 2019-01-20].
  6. M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi na polu pracy naukowej”.
  7. M.P. z 1926 r. nr 99, poz. 294 „za zasługi, położone na polu opieki społecznej”.
  8. M.P. z 1955 r. nr 112, poz. 1450 – Uchwała Rady Państwa z 23 maja 1955 r, nr 0/810 – na Wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.