Edward Lewandowski (oficer)
Edward Lewandowski[a] (ur. 21 lutego 1893 w Warszawie, zm. 1940 w Kalininie) – kapitan administracji (piechoty) Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
.JPG)
| |
 kapitan administracji
| |
| Data i miejsce urodzenia |
21 lutego 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1940 |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
289 zapasowy pułk piechoty |
| Stanowiska |
oficer sztabu dywizji |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
       
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Adama i Walerii z Malinowskich. Ukończył sześć klas gimnazjum, uczestniczył w strajku szkolnym w 1905. Należał do drużyny skautingowej im. Romualda Traugutta.
W okresie I wojny światowej służył w Armii Imperium Rosyjskiego, w 1917 był w 289 zapasowym pułku piechoty. W 1917 był członkiem Związku Wojskowych Polaków, był organizatorem dwóch polskich kompanii. Był w szeregach 3 Dywizji Strzelców Polskich i I Korpusu Polskiego w Rosji w ramach Wojska Polskiego na Wschodzie. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, od 7 listopada 1918 roku w Wojsku Polskim w sztabie Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Podczas wojny polsko-ukraińskiej w marcu 1919 uczestnik obrony Lwowa w grupie gen. Iwaszkiewicza. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej na frontach wołyńskim, podolskim i południowym. Latem 1921 pełnił służbę w Dowództwie 6 Armii. Od 1 czerwca 1921 jego oddziałem macierzystym był 13 pułk piechoty[2].
W latach 1923–1924 był oficerem sztabu pułkownika Bronisława Bohaterewicza, dowódcy piechoty dywizyjnej 20 Dywizji Piechoty w Słonimiu, pozostając oficerem nadetatowym 13 pułku piechoty w Pułtusku. 31 marca 1924 awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 66. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3][4] (w marcu 1939, w tym samym stopniu i starszeństwie, zajmował 21. lokatę w korpusie oficerów administracji, grupa administracji[5]). W 1928 pełnił służbę w Dowództwie 18 Dywizji Piechoty w Łomży, pozostając oficerem nadetatowym 14 pułku piechoty we Włocławku[6]. W latach 1928–1931 dowodził kompanią batalionu manewrowego i Dywizyjnego Kursu Podchorążych Rezerwy. 28 września 1933 otrzymał przeniesienie z 44 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Równem do Korpusu Ochrony Pogranicza[7]. Do września 1939 pełnił służbę w Dowództwie KOP w Warszawie na stanowisku kierownika Referatu Statystyki i Studiów[8].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do niewoli radzieckiej. Przebywał w obozie w Ostaszkowie. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Kalininie (obecnie Twer) i pogrzebany w Miednoje. Od 2 września 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje. Figuruje na liście wywózkowej 051/2 z 27 kwietnia 1940, poz. 35.
W dniu 5 października 2007 Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia majora[9]. Awans został ogłoszony w dniu 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6823
- Krzyż Walecznych[10]
- Medal Niepodległości (20 lipca 1932)[11][10]
- Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1937)[12][10]
- Amarantowa wstążka
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)
Uwagi edytuj
- ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Edward II Lewandowski”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie płk. Edwarda I Lewandowskiego[1].
Przypisy edytuj
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 293, 919.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 59, 736.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 111, 161, 422.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 74, 153, 366.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 283.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 133, 202.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 28 września 1933 roku, s. 209.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 919.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 293.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi w służbie ochrony pogranicza”.
Bibliografia edytuj
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Miednoje Tom I. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2005. s. 498. [dostęp 2014-04-27].
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.