Edward Maetze
Edward August Maetze[a] (ur. 13 października 1891, zm. ?) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.
 podpułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data urodzenia |
13 października 1891 |
|---|---|
| Data śmierci |
? |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
2 Dywizja Piechoty Legionów |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 13 października 1891 jako syn Augusta[2]. Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika[3].
1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie 2 Dywizji Piechoty Legionów, a jego oddziałem macierzystym był 4 Pułk Piechoty Legionów[4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1496. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 4 pp Leg. w Kielcach[5]. Później został przeniesiony do 45 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych w Równem. W latach 1923–1924 był przydzielony z 45 pp do Oddziału IV Sztabu Generalnego (służba transportowo-kolejowa)[6][7]. 18 lutego 1928 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 131. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W kwietniu tego roku został wyznaczony w 71 Pułku Piechoty w Zambrowie na stanowisko dowódcy III batalionu[9]. W lipcu 1929 został przeniesiony do 66 Pułku Piechoty w Chełmnie na stanowisko kwatermistrza[10]. W marcu 1932 został przeniesiony do 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej w Warszawie na stanowisko dowódcy batalionu[11][12]. W styczniu 1934 został przeniesiony do 80 Pułku Piechoty w Słonimie na stanowisko dowódcy batalionu[13]. 27 czerwca 1935 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 30. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. W lipcu tego roku został przeniesiony do 79 Pułku Piechoty w Słonimie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[15]. Od czerwca 1936 do marca 1939 pełnił służbę w Sekretariacie Komitetu Obrony Rzeczypospolitej[16][17], w którym odpowiadał za sprawy ogólne i przemysłowe. Między innymi 12 listopada 1936 opracował referat „Tranzyt południowy – wnioski ogólne”[18]. Przed II wojną światową był szefem Biura Wojskowego w Ministerstwie Przemysłu i Handlu[19].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[20][21]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[22][20]
- Medal Niepodległości (3 czerwca 1933)[23]
Uwagi edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 26.
- ↑ Edward Metze [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2022-10-21].
- ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 74.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 33, 767.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 63.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 11, 257, 418.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 11, 237, 361.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 46.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 133.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 191.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 247.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 566.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 8.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 69.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 95.
- ↑ Kośmider 2015 ↓, s. 81.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 420.
- ↑ Koreś 2014 ↓, s. 77.
- ↑ Koreś 2014 ↓, s. 98.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 33.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 14.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 131, poz. 172 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Daniel Koreś. Tranzyt południowy. Problem organizacji kolejowego tranzytu materiału wojennego do Polski przez Rumunię w latach 1921–1939. „Europa Orientalis”. 5, 2014. Toruń: Instytut Historii i Archiwistyki Uniwersytet Mikołaja Kopernika. ISSN 2081-8741.
- Tomasz Kośmider: Instytucje doradcze prezydenta funkcjonujące w okresie Drugiej Rzeczypospolitej. W: Organy doradcze głowy państwa właściwe w sprawach bezpieczeństwa – geneza, doświadczenia i wnioski dla tworzenia zintegrowanego systemu bezpieczeństwa Rzeczypospolitej Polskiej. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2015.