Edward Pepłowski
Edward Pepłowski (ur. 11 kwietnia 1880 w Starachowicach, zm. 23 marca 1960 w Łodzi) – polski inżynier, polityk, minister pracy i opieki społecznej, senator II RP.
| ||
| ||
| Pełne imię i nazwisko | Edward Adolf Pepłowski h. Gozdawa | |
| Data i miejsce urodzenia | 11 kwietnia 1880 Starachowice, Królestwo Polskie | |
| Data i miejsce śmierci | 23 marca 1960 Łódź, Polska | |
| Minister pracy i opieki społecznej | ||
| Okres | od 13 grudnia 1919 do 5 marca 1921[1] | |
| Przynależność polityczna | Narodowa Partia Robotnicza | |
| Poprzednik | Jerzy Iwanowski | |
| Następca | Jan Stanisław Jankowski | |
| Odznaczenia | ||
| ||
ŻyciorysEdytuj
Syn Eugeniusza Pepłowskiego h. Gozdawa (1847–1897) i Marianny z Bairdów (zm. 1937)[2]. Absolwent Petersburskiego Instytutu Technologicznego[3]. Był członkiem Ligi Narodowej[4]. Był współzałożycielem Narodowego Związku Robotniczego w Królestwie Polskim, a następnie należał do Narodowej Partii Robotniczej. Poseł do rosyjskiej II Dumy Państwowej w roku 1907. W latach 1906–1909 pracował w przedsiębiorstwie robót górniczych, wiertniczych i hydrologicznych Michała Łempickiego w Sosnowcu.
Od 13 grudnia 1919 do 9 czerwca 1920 i od 24 lipca 1920 do 5 marca 1921 był ministrem pracy i opieki społecznej w rządach Leopolda Skulskiego i Wincentego Witosa. W latach 1921–1926 zajmował stanowisko dyrektora naczelnego Państwowych Zakładów Górniczych i Hutniczych w Warszawie[5].
W latach 1928–1935 był senatorem II i III kadencji. Senator II kadencji wybrany w 1928 roku z województwa poznańskiego z Listy Narodowej Partii Robotniczej[6].
Po II wojnie światowej, w latach 1945–1947 był dyrektorem technicznym w Zakładach Przemysłu Bawełnianego nr 4 im. Stanisława Dubois w Łodzi (daw. „Eitingon i Spółka”), w latach 1947–1949 dyrektorem technicznym w Dyrekcji Przemysłu Bawełnianego, w latach 1949–1954 dyrektorem, a następnie głównym mechanikiem Zakładów Przemysłu Bawełnianego im. Józefa Stalina w Łodzi oraz głównym mechanikiem w Przedsiębiorstwie Usług Ogólnych Przemysłu Bawełnianego w Łodzi[7].
Zmarł w Łodzi. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 179-3-20,21)[8].
Ordery i odznaczeniaEdytuj
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (27 grudnia 1924)[5]
PrzypisyEdytuj
- ↑ z przerwą 9.VI.1920-23.VII.1920 gdy stanowisko ministra pracy i opieki społecznej było nieobsadzone
- ↑ Edward Adolf Pepłowski h. Gozdawa, Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-01-04].
- ↑ Księga pamiątkowa inżynierów technologów Polaków wychowańców Instytutu Technologicznego w Petersburgu : (w rocznicę stulecia uczelni), Warszawa , 1933, s. 95.
- ↑ Stanisław Kozicki, Historia Ligi Narodowej (okres 1887-1907), Londyn 1964, s. 580.
- ↑ a b M.P. z 1924 r. nr 299, poz. 979 „za zasługi, położone dla Rzeczypospolitej Polskiej w dziedzinie organizacji przemysłowych urzędów państwowych”.
- ↑ Tadeusz i Karol Rzepeccy, Sejm i Senat 1928-1933. Podręcznik zawierający wyniki wyborów w województwach, okręgach i powiatach, podobizny posłów sejmowych i senatorów, statystyki i mapy poglądowe, Wielkopolska Księgarnia Nakładowa Karola Rzepeckiego, Poznań 1928, s. 168.
- ↑ Edward Pepłowski » Witryna edukacyjna Kancelarii Senatu, senat.edu.pl [dostęp 2021-01-04].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: ANTONI WOLSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2020-02-10].
BibliografiaEdytuj
- Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 562. [dostęp 2021-01-04].
- „Kto był kim w II Rzeczypospolitej”, pod red. prof. Jacka. M. Majchrowskiego. Warszawa 1994. wyd I.