Wikipedia

Edward Sielicki

polski kompozytor i pedagog

Edward Sielicki (ur. 3 czerwca 1956 w Warszawie)[1] – polski kompozytor muzyki współczesnej i pedagog; syn Ryszarda Sielickiego.

Edward Sielicki
Data i miejsce urodzenia

3 czerwca 1956
Warszawa

Pochodzenie

polskie

Gatunki

muzyka poważna, muzyka współczesna

Zawód

kompozytor, pedagog

Strona internetowa

Życiorys edytuj

Studiował kompozycję pod kierunkiem Andrzeja Dobrowolskiego i Włodzimierza Kotońskiego w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie oraz Ton’a de Leeuw w Sweelinck Conservatorium w Amsterdamie. Uczestniczył ponadto w Międzynarodowych Warsztatach Kompozytorskich w Amsterdamie (w 1984 i 1988), w Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie (1986) i w Awinionie (1991) oraz kilku kursach i warsztatach muzycznych w Polsce[1][2].

Od 1987 wykłada na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. W 2007 uzyskał stopień doktora habilitowanego sztuki muzycznej. W latach 2008–2014 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki tejże uczelni. Obecnie (2017) pracuje w Katedrze Kompozycji, gdzie prowadzi zajęcia z kompozycji, muzyki elektronicznej i komputerowej, kontrapunktu i współczesnych technik kompozytorskich[2].

W latach 1992–1993 wykładał na Letnim Uniwersytecie w Marly-le-Roi pod Paryżem, a w 2001 i 2003 oraz 2005–2006 roku prowadził klasę kompozycji na Uniwersytecie Keimyung w Daegu w Korei Południowej[1]. Dał też szereg wykładów otwartych na różnych uczelniach krajowych i zagranicznych. Prowadzi ponadto działalność naukową i popularyzatorską.

Jest laureatem m.in. Konkursu Młodych Związku Kompozytorów Polskich oraz Międzynarodowego Konkursu Kompozytorskiego w Genewie, Międzynarodowego Konkursu Muzyki Elektroakustycznej w Bourges[1][2]. Szereg jego dzieł zarejestrowanych zostało archiwalnie w Polskim Radiu i na płytach.

Działa w takich stowarzyszeniach twórczych, jak Związek Kompozytorów Polskich, Polskie Towarzystwo Muzyki Współczesnej, ZAiKS i Polskie Stowarzyszenie Muzyki Elektroakustycznej.

Twórczość edytuj

W jego twórczości dominuje polistylizm łączący różnorodne, często odległe od siebie tradycje. Sielicki stosuje cytaty, różnego rodzaju opracowania fragmentów muzyki dawnej i aluzje do niej (np. do J.S. Bacha), wplecione dyskretnie w nowoczesną materię dźwiękową. Stosuje współczesne techniki kompozytorskie (punktualizm, aleatoryzm, sonoryzm) oraz nowe technologie (dźwięki generowane elektronicznie, muzyka konkretna)[1].

Komponuje utwory orkiestrowe, kameralne, fortepianowe, wokalne i wokalno-instrumentalne oraz muzykę teatralną, filmową i telewizyjną[1].

Ważniejsze kompozycje edytuj

(na podstawie materiałów źródłowych)[1][2]

Utwory orkiestrowe

  • Luxuria (1979); wyk. „Warszawska Jesień” 1993
  • Pulchrum est quod commensuratum est na lirę korbową, smyczki i klawesyn (1987)
  • Koncert fortepianowy (1995)
  • E pur si muoue (1998)
  • Koncert na 2 fortepiany i orkiestrę smyczkową (2000)
  • Koncert na klarnet i orkiestrę smyczkową (2000)
  • II Symfonia (2004)
  • Koncert na kwartet smyczkowy i małą orkiestrę (2004)
  • Koncert obojowy (2004)
  • Koncert fletowy (2005)
  • Concertino na wiolonczelę i orkiestrę smyczkową (2005)
  • Concerto per archi (2012)
  • Rains, koncert na fortepian na 4 ręce i orkiestrę smyczkową (2013)
  • L’Estro Fisarmonico, koncert na akordeon i orkiestrę smyczkową (2013)

Utwory kameralne

  • Kwintet dęty (1977)
  • Lasciatemi vibrate na 3 perkusje (1978)
  • Kwartet smyczkowy (1982); wyk. „Warszawska Jesień” 1984, 1990
  • Canzona da sonar na zespół instr. dawnych (1983)
  • Kwartet obojowy (1984)
  • Arpeggione na skrzypce i gitarę (1986)
  • Trio sonata na akordeon, gitarę i wibrafon (1986)
  • Micrologus na akordeon i zespół instr. dawnych (1987)
  • Differencias na zespół instr. dawnych (1988)
  • Konzertstück na wiolonczelę i fortepian (1995)
  • Baila na saksofon, akordeon i kontrabas (2000)
  • Scherzonata na trąbkę i fortepian (2001)
  • Der Ring et Melisande na trio fortepianowe (2003)
  • Korean Trails na klarnet, wiolonczelę i fortepian (2010)
  • Ensaladas na kwintet dęty blaszany (2012)
  • Musica florea na flet, wiolonczelę i klawesyn (2013)

Utwory na instrumenty solowe

  • Kronos na kontrabas (1984)
  • Cadenza na rożek angielski (1986)
  • Tabulatura na organy (1988)
  • Glenn Gould in memoriam na fortepian (1990)
  • Pezzo per chitarra (1990)
  • Serenada na 10 fortepianów (1991)
  • Choralvorspiele na obój (1997)
  • Sonata w pięciu częściach na fortepian na 4 ręce (2000)
  • Oh, Scottie!, ragtime na 2 fortepiany na 8 rąk (2002)
  • Sześć fantazji na flet solo (2004)
  • Sonata na klawesyn (2008)
  • Rain, Steam and Speed (after Turner) na fortepian (2013)

Utwory wokalne

  • Agnus Dei per coro misto a sei voci a cappella (1978); wyk. „Warszawska Jesień” 1983
  • Assumpta est Maria, motet na sopran, alt i chór mieszany (1985)
  • Jakie to łatwe!, wariacje w formie otwartej (ok. 200 utworów) na chór dziecięcy a cappella (1991)
  • Jubilate Deo, psalm na chór mieszany a cappella (1994)
  • Trzy kolędy łacińskie na chór mieszany a cappella (1994)

Utwory wokalno-instrumentalne

  • Ecclesiaes, oratorium na recytatora, solistów, chór i orkiestrę (1980)
  • Shir Tachnunim. Psalmy błagalne na chór męski, instr. dęte blaszane i perkusję; sł. w jęz. hebrajskim (1981)
  • Salve Regina na chór chłopięcy/ żeński i organy (1981)
  • Cztery poematy „In memoriam Tadeusz Baird” na sopran i zespół kameralny; sł. H. Poświatowska (1985)
  • I Symfonia na chór i orkiestrę; sł. ze Starego Testamentu (1987)
  • Dulci Sono melodiae na baryton i organy (1987)

Utwory elektroniczne

  • Paralipomenon na taśmę (1988); wyk. „Warszawska Jesień” 1988
  • ZIG-ZAG na perkusję i taśmę (1988)
  • Soundcruncher/ Dźwiękojad na aktora i taśmę; sł. kompozytor (1994)
  • Weteringschans na saksofon sopranowy i taśmę (1998)
  • Fantazja polimorficzna na fisharmonię/ akordeon i taśmę (2000); wyk. „Warszawska Jesień” 2000
  • Entre espejos na harfę i taśmę (2000)
  • Ballada na fortepian i taśmę (2002)
  • Growl na instr. akustyczne, elektroniczne i komputer (2003)
  • La Belle Epoque na media elektroniczne (2009)
  • Nostalgia nieskończoności na orkiestrę smyczkową i taśmę (2010)
  • Preludia multimedialne na dźwięki elektroniczne i wideo (2012)

Utwory sceniczne

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f g Krystyna Paździora, Sielicki Edward, [w:] Elżbieta Dziębowska (red.), Encyklopedia muzyczna PWM, wyd. I, t. 9 S–Sł część biograficzna, Kraków: PWM, 2007, s. 255-256, ISBN 978-83-224-0865-0.
  2. ↑ a b c d Edward Sielicki [online], Polmic, 2017 [dostęp 2020-05-24].

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Edward_Sielicki&oldid=68210909”