Emil Breiter
Emil Breiter (ur. 19 lipca 1886[1] w Krakowie, zm. 23 czerwca 1943 w Gołąbkach) – prawnik, adwokat, publicysta, krytyk teatralny.
 Emil Breiter w 1927 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
prawnik |
| Tytuł naukowy |
doktor praw |
| Alma Mater | |
| Rodzice |
Stanisław Breiter |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Był synem Stanisława i Salomei z Eisenów[1] (krakowska inteligencja pochodzenia żydowskiego). Od 1904 do 1909 studiował prawo na UJ, a następnie przez rok na Sorbonie. W czasie studiów był w delegacji do prezydenta Krakowa (Juliusz Leo), by dyrektorem teatru krakowskiego został Stanisław Wyspiański. W 1913 Przystąpił do Związku Strzeleckiego[1]. Podczas I wojny światowej walczył jako oficer. Tuż po wojnie pracował w Biurze Prasowym Naczelnego Dowództwa[1]. Następnie był adwokatem i radcą prawnym. Był także skarbnikiem PEN-Clubu[1]. W 1920 ożenił się z Marią Rotmil[1]. Zamordowany w czasie wojny przez Niemców[2].
Aktywność publicystyczna edytuj
Recenzje literackie i teatralne zaczął publikować w prasie jeszcze w czasie studiów w Krakowie („Tygodnik”, warszawski „Izraelita”, „Społeczeństwo”, „Przegląd Społeczny”, „Krytyka” Wilhelma Feldmana (1907–1911). Po przeprowadzce po wojnie do Warszawy publikował szkice krytycznoliterackie w „Skamandrze” (członek zespołu redakcyjnego 1920–1922) i w „Wiadomościach Literackich” (1924–1939) oraz w periodykach „Maski” i „Zdrój”. Recenzje teatralne umieszczał w „Gazecie Polskiej” (1919), tygodniku „Świat” (1919–1927), dzienniku „Naród” (1920–1921) i „Głos Polski” (1922–1923). Jako prawnik opowiadał się za uchwaleniem specjalnej ustawy teatralnej[3][2].
Odznaczenia edytuj
- Srebrny Wawrzyn Akademicki (5 listopada 1935)[4].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 70.
- ↑ a b D. Fox, Emil Breiter, [w:] Słownik polskich krytyków teatralnych, t. 1, red. E. Udalska, Fundacja Astronomii Polskiej, Warszawa 1994, s. 21. ISBN 83-85962-01-8
- ↑ E. Wróbel, Emil Breiter, „Skamander” i teatr, „Prace Naukowe Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie. Filologia Polska. Historia i Teoria Literatury”, 2014, 14, s. 83.
- ↑ M.P. z 1935 r. nr 257, poz. 306 „za kult słowa polskiego w zawodzie adwokackim”.
Bibliografia edytuj
- D. Fox, Emil Breiter, [w:] Słownik polskich krytyków teatralnych, t. 1, red. E. Udalska, Fundacja Astronomii Polskiej, Warszawa 1994, s. 21–30. ISBN 83-85962-01-8