Wikipedia

Emil Cimura

oficer Wojska Polskiego

Emil Cimura (ur. 28 stycznia 1897 w Winnikach, zm. 1 września 1977 w Krakowie) – major piechoty Wojska Polskiego II RP i pułkownik ludowego Wojska Polskiego.

Emil Cimura
Ilustracja
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

28 stycznia 1897
Winniki

Data i miejsce śmierci

1 września 1977
Kraków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Siły Zbrojne PRL

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

6 pułk piechoty,
60 pułk piechoty,
81 pułk strzelców,
40 pułk piechoty,
Szkoła Podchorążych Piechoty,
116 pułk piechoty,
32 pułk piechoty,
34 pułk piechoty,
16 pułk piechoty,
2 Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca kompanii,
dowódca batalionu,
dowódca pułku,
dowódca dywizji

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Srebrny Krzyż Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons
Nagrobek Emila Cimury

Życiorys edytuj

Urodził się 28 stycznia 1897 w Winnikach[1][2], w rodzinie Jana i Marii[1]. Miał brata Franciszka (ur. 1887), porucznika rezerwy Wojska Polskiego II RP[3][4]. Przed 1914 był uczniem gimnazjum[1].

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich[1]. Służył w 12 kompanii 6 pułku piechoty w składzie III Brygady od 1 sierpnia 1914[1]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego[1]. Ukończył klasę 30. w Szkole Podchorążych Piechoty od 25 maja do 18 sierpnia 1920. 1 sierpnia 1920 został awansowany na stopień podporucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5][1]. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej szeregach batalionu zapasowego 60 pułku piechoty[1].

1 sierpnia 1921 awansowany na porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[6][7][1]. Na początku lat 20. był oficerem zawodowym w 81 pułku Strzelców Grodzieńskich w garnizonie Grodno[8][9][1]. W lipcu 1925 został przeniesiony do 40 pułku piechoty we Lwowie[10][1]. Od 1 marca 1931 służył w Szkole Podchorążych Piechoty w garnizonie Ostrów Mazowiecka i w jej kadrze pozostawał do końca lat 30.[11][1]. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932[12]. W SPP pełnił funkcje instruktora i dowódcy plutonu kompanii szkolnej, a od 1935 do 1939 był dowódcą 2 kompanii szkolnej[1][13]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 69. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14].

Po wybuchu II wojny światowej w 1939 od początku kampanii wrześniowej pełnił funkcję dowódcy I batalionu (na bazie Szkoły Podchorążych Piechoty) w składzie 116 pułku piechoty[1]. Został ciężko ranny w bojach nad rzeką Narew 12 września 1939[1]. Został wzięty przez Niemców do niewoli[1].

W 1945 został oficerem ludowego Wojska Polskiego[1]. W stopniu podpułkownika służył w 32 Budziszyńskim pułku piechoty, w szeregach którego pełnił funkcję dowódcy II batalionu od 7 czerwca 1945[1]. Po zakończeniu wojny w pierwszych latach Polski Ludowej sprawował stanowiska: zastępcy dowódcy 34 pułku piechoty[15], dowódcy 16 Kołobrzeskiego pułku piechoty w Krakowie od 10 października 1947, a później dowódcy 2 Warszawskiej Dywizji Piechoty w garnizonie Częstochowa od 25 września 1949 do 20 czerwca 1950[16][17]. Został awansowany na stopień pułkownika[1]. Później był kierownikiem Studium Wojskowego przy Uniwersytecie Jagiellońskim[17]. Przez wiele lat był kierownikiem Spółdzielni Pracy „Ton” w Krakowie[18].

Był żonaty, miał syna[17].

Zmarł po długiej chorobie 1 września 1977 w Krakowie[17][18][1][19], pochowany 7 września 1977 na cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie (kwatera 10a wojskowa-4-7)[17][18][19].

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Emil Cimura. zolnierze-niepodleglosci.pl. [dostęp 2021-02-20].
  2. ↑ Emil Cimura. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2021-02-20].
  3. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 18, 810.
  4. ↑ Franciszek Cimura. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2021-02-20].
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 461.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 397.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 257.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 358.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 311.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 56.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 803.
  12. ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 78.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1939 ↓, s. 455.
  14. ↑ a b Rocznik Oficerski 1939 ↓, s. 33.
  15. ↑ Aneks. 20. Obsada personalna oficerów 34pp. W: Benedykt Gajewski: Walka z ukraińskim podziemiem na południowo-wschodnim obszarze Polski w latach 1944–1948. Publikacje, raporty, relacje, zeznania. Sanok: 2005, s. 407.
  16. ↑ 2 Warszawska Dywizja Piechoty im. Henryka Dąbrowskiego – JW 1615. jednostki-wojskowe.pl. [dostęp 2015-08-26].
  17. ↑ a b c d e Emil Cimura. Nekrolog. „Dziennik Polski”. Nr 201, s. 4, 6 września 1977. 
  18. ↑ a b c Emil Cimura. Nekrolog. „Dziennik Polski”. Nr 202, s. 4, 7 września 1977. 
  19. ↑ a b Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Emil Cimura. rakowice.eu. [dostęp 2021-02-20].
  20. ↑ M.P. z 1947 r. nr 29, poz. 264 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą, oraz za gorliwą pracę i sumienne wypełnianie obowiązków służbowych”.
  21. ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  22. ↑ M.P. z 1947 r. nr 80, poz. 537 „za wybitne zasługi położone w obronie ładu i bezpieczeństwa w kraju”.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Emil_Cimura&oldid=71445454”