Emil Tintz
Emil Tintz[1] (ur. 1 sierpnia 1866, zm. 15 listopada 1929 w Krakowie) – pułkownik żandarmerii Wojska Polskiego.
 pułkownik żandarmerii
| |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1921 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca dywizjonu żandarmerii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
W latach 1906–1907, w stopniu rotmistrza I klasy, był komendantem Oddziału Uzupełnień Krajowej Komendy Żandarmerii Nr 5 dla Galicji we Lwowie[2]. Jego przełożonym, dowódcą żandarmerii krajowej w Galicji był także Polak, pułkownik Eberhard Manowarda Edler von Jana. W tym samym czasie Eugeniusz Dąbrowiecki, późniejszy tytularny generał dywizji, w stopniu rotmistrza I klasy dowodził Oddziałem Żandarmerii Nr 2 w Krakowie. W 1911 roku był komendantem Oddziału Żandarmerii Nr 1 we Lwowie[3].
W 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego. W maju 1919 roku przyjął od Eugeniusza Dąbrowieckiego obowiązki dowódcy Żandarmerii przy Dowództwie Okręgu Generalnego „Kraków”. W grudniu tego roku przeniesiony został z Krakowa do Lwowa, gdzie objął dowództwo Żandarmerii przy Dowództwie Okręgu Generalnego „Lwów”. Po utworzeniu 6 dywizjonu żandarmerii został jego pierwszym dowódcą.
W wydaniu z 27 września 1919 roku czasopisma „Myśl Niepodległa” ukazał się nie podpisany artykuł, którego autor dokonał krytyki przyjmowania do Wojska Polskiego byłych funkcjonariuszy (austriackiego) państwa policyjnego określonych jako antyki kajzerlikowskie (opisani zostali m.in. gen. Eugeniusz Dąbrowiecki, płk Emil Tintz, rtm Hugon Babel von Fronsberg, rtm Zygmunt Manowarda); Emil Tintz zarzucono, że w czasie I wojny światowej kierował się nienawiścią do Polaków, niszczył i grabił powiat kozienicki[4]. Opisani w artykule oficerowie wytoczyli „Myśli Niepodległej” procesy sądowe na przełomie 1919/1920[5].
30 września 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w żandarmerii, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[6].
Z dniem 1 listopada 1921 roku przeniesiony został w stały stan spoczynku z prawem noszenia munduru[7]. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu pułkownika żandarmerii[8]. Na emeryturze mieszkał we Lwowie[9][10]. Później przeniósł się do Krakowa[11]. Zmarł 15 listopada 1929 roku w Krakowie[12].
Awanse edytuj
- podporucznik (niem. Leutnant) –
- porucznik (niem. Oberleutnant) –
- rotmistrz II klasy (niem. Rittmeister 2. Klasse) -
- rotmistrz I klasy (niem. Rittmeister 1. Klasse) - 1 maja 1901[13])
- major (niem. Major) –
- podpułkownik (niem. Oberstleutnant) –
- pułkownik (niem. Oberst)
Odznaczenia edytuj
- Krzyż Kawalerski Orderu Franciszka Józefa[3]
- Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii[13])
Przypisy edytuj
- ↑ W większości publikacji występuje jako Tinz, co rodzić może pomyłkę z osobą gen. Eugeniusza Tinz.
- ↑ Schematismus 1907 ↓, s. 461, 474.
- ↑ a b Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1911. Lwów: Prezydyum C.K. Namiestnictwa, 1911, s. 347.
- ↑ Antyki kajzerlikowskie. „Myśl Niepodległa”, s. 711-714, Nr 466 z 27 września 1919.
- ↑ Antyki kajzerlikowskie. „Myśl Niepodległa”, s. 523-524, Nr 502 z 5 czerwca 1920.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 13 października 1920 roku, s. 992.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 40 z 23 listopada 1921 roku, s. 1525.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 740.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1580.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1409.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 887.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 14 maja 1930 roku, s. 153.
- ↑ a b Schematismus 1907 ↓, s. 461.
Bibliografia edytuj
- Schematismus der k.k. Landwehr und der k.k. Gendarmerie der im Reichsrat Vertretenen Königreiche une Länder für 1907. Wiedeń: styczeń 1907.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Edward Jaroszuk, Dywizjon Nr 5 w Krakowie. Z dziejów II Rzeczypospolitej, Biuletyn Żandarmerii Wojskowej Nr 9, wrzesień-październik 2005, s. 30-31.
- Edward Jaroszuk, Dywizjon Żandarmerii Wojskowej Nr 6. Lwowska żandarmeria w okresie międzywojennym, Biuletyn Żandarmerii Wojskowej Nr 10, listopad-grudzień 2005, s. 24-25.