Emily Remler
Emily Remler (ur. 18 września 1957, zm. 4 maja 1990) – amerykańska gitarzystka jazzowa, była aktywna od późnych lat 70. do śmierci w 1990 roku.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Aktywność |
1976-1990 |
Wczesne życie i wpływy edytuj
Urodzona w Englewood Cliffs, New Jersey[1] Remler zaczęła grać na gitarze w wieku dziesięciu lat. Słuchała gitarzystów popowych i rockowych, takich jak Jimi Hendrix i Johnny Winter. W Berklee College of Music w latach 70. słuchała gitarzystów jazzowych Charliego Christiana, Wesa Montgomery'ego, Herb Ellisa, Pata Martino i Joe Passa[2].
Kariera edytuj
Remler osiedliła się w Nowym Orleanie, gdzie grała w klubach bluesowych i jazzowych, współpracując z takimi zespołami jak Four Play i Little Queenie and the Percolators zanim rozpoczęła karierę nagraniową w 1981 roku. Pochwalił ją gitarzysta jazzowy Herba Ellis, który nazwał ją „nową supergwiazdą gitary” i przedstawił ją na Concord Jazz Festival w 1978 roku[2].
Jej pierwszy album jako lider zespołu, Firefly, zebrał pozytywne recenzje podobnie jak Take Two i Catwalk. Nagrywała razem z gitarzystą Larrym Coryellem. Brała udział w Los Angeles w wersji Sophisticated Ladies z lat 1981–1982 i przez kilka lat koncertowała z Astrud Gilberto. Nakręciła również dwa filmy instruktażowe na temat gitary.
W 1985 roku zdobyła tytuł Gitarzysty Roku w międzynarodowym plebiscycie magazynu Down Beat. W 1988 roku przebywała na rezydencji na Uniwersytecie Duquesne, a rok później otrzymała od Berklee nagrodę Distinguished Alumni. Bob Moses, perkusista Transitions i Catwalk, powiedział: „Emily miała to luźne, zrelaksowane uczucie. Zamachnęła się mocniej i prościej. Nie musiała Cię informować, że była wirtuozem przez pierwsze pięć sekund. ”[3]
Jej pierwszą gitarą był Gibson ES-330 jej brata. Pod koniec lat 80. grała na elektrycznym Borysie[4] B120. Jej gitary akustyczne to między innymi Ovation z serii Collectors z 1984 roku oraz gitara klasyczna Korocusci z nylonowymi strunami, której używała do wykonania bossa novy.
Zapytana, jak bardzo chciała być zapamiętana, odpowiedziała: „Dobre kompozycje, niezapomniana gra na gitarze i mój wkład jako kobiety w muzyce... ale muzyka jest wszystkim i nie ma nic wspólnego z polityką ani ruchem wyzwolenia kobiet ”.
Remler nosiła blizny po jej wieloletnich nałogach, w tym dilaudid i heroinie[3] (która prawdopodobnie przyczyniła się do jej śmierci)[5]. Zmarła na niewydolność serca w wieku 32 lat[1] w domu muzyka Eda Gastona Connells Point, podczas trasy koncertowej po Australii.
Upamiętnienie edytuj
Album Just Friends: A Gathering in Tribute to Emily Remler, Volume 1 (Justice Records JR # 0502-2) został wydany w 1990 roku, a Tom 2 (JR # 0503-2) w 1991 roku. Wykonawcami z tych dwóch albumów byli między innymi gitarzyści: Herb Ellis, Leni Stern, Marty Ashby, Steve Masakowski, basiści: Eddie Gómez, Lincoln Goines, Steve Bailey, perkusista: Marvin "Smitty" Smith, pianiści: Bill O'Connell, David Benoit i saksofonista Nelson Rangell.
David Benoit napisał piosenkę „6-String Poet” ze swojego albumu Inner Motion (GRP, 1990), jako hołd dla Remler[6].
Książka Madame Jazz: Contemporary Women Instrumentalists z 1995 roku Leslie Gourse zawiera pośmiertny rozdział o Remler, oparty na wywiadach przeprowadzonych za jej życia[7].
W 2002 roku, gitarzysta Skip Heller nagrał ze swoim kwartetem piosenkę „Emily Remler” ku jej pamięci[8], wydaną jako utwór nr 5 na jego płycie „Homegoing” (Innova Recordings).
Szósta płyta nowojorskiej gitarzystki jazzowej Sheryl Bailey, „A New Promise” wydana 2 lutego 2010 roku przez wytwórnię MCG Jazz, była hołdem dla Emily Remler, którą Bailey po raz pierwszy zobaczyła w wieku 18 lat na University of Pittsburgh Jazz Festival w 1984 roku, w wyniku czego zainspirowała ją do podjęcia własnych studiów na gitarze: „Utorowała mi drogę” - mówi Bailey o Emily Remler[9]. W „A New Promise” Sheryl Bailey współpracuje z Three Rivers Jazz Orchestra z Pittsburgha, a producent Marty Ashby składa się z ośmiu utworów, w tym trzech skomponowanych przez Remlera („East to Wes”, „Mocha Spice” i „Carenia”).
Jako lider edytuj
| Rok wydania | Tytuł | Wytwórnia | Skład zespołu |
|---|---|---|---|
| 1981 | Catwalk | Concord | Z Hankiem Jonesem (fortepian), Bobem Maize (bas) i Jake Hanna (perkusja) |
| 1982 | Take Two | Concord | Z Jamesem Williamsem (fortepian), Donem Thomsonem (bas) i Terrym Clarkiem (perkusja). |
| 1983 | Transitions | Concord | Z Johnem D'earthem (trąbka), Eddiem Gomezem (bas) i Bobem Mosesem (perkusja). |
| 1985 | Catwalk | Concord | Z Johnem D'earthem (trąbka), Eddiem Gomezem (bas) i Bobem Mosesem (perkusja). |
| 1985 | Together | Concord | Z Larrym Coryellem. |
| 1988 | East To Wes | Concord | Z Hankiem Jonesem (fortepian), Busterem Williamsem (bas) i Marvinem „Smitty” Smithem (perkusja). |
| 1990 | This Is Me | Justice Records | Z Davidem Benoitem (instrumenty klawiszowe), Jimmy Johnsonem i Lincolnem Goinesem (bas), Luisem Conte, Edsonem Aparecido da Silva "Café" i Jeffreyem Weberem (perkusja), Jayem Ashby (perkusja i puzon), Jeffem Porcaro, Rickym Sebastianem i Daduką Fonseca (perkusja), Romero Lubambo (gitara akustyczna), Maúcha Adnet (wokal). |
Jako muzyk towarzyszący edytuj
| Rok wydania |
Lider | Album | Wytwórnia |
|---|---|---|---|
| 1981 | The Clayton Brothers | It's All In The Familly | Concord |
| 1985 | Ray Brown | Soular Energy | Concord |
| 1986 | John Colianni | John Colianni | Concord |
| 1986 | Rosemary Clooney | Rosemary Clooney Sing the Music of Jimmy Van Heusen | Concord |
| 1989 | David Benoit | Waiting For Spring | GRP |
| 1989 | Susannah McCorkle | No More Blues | Concord |
| 1990 | Susannah McCorkle | Sabia | Concord |
| 1990 | Richie Cole | Bossa International | Milestone |
Kompilacje edytuj
- 1991: Retrospective, Volume One: Standarts (Concord)
- 1991: Retrospective, VolumeTwo: Compositions (Concord)
Filmy edytuj
- 1990: Bebop and Swing Guitar (VHS, wznowione na DVD w 2008)
- 1990: Advanced Jazz and Latin Improvisation (VHS, wznowione na DVD w 2008)
Bibliografia edytuj
- ↑ a b Staff. "Emily Remler Dies On Australia Tour; Guitarist Was 32", The New York Times, May 8, 1990. Accessed November 25, 2017. "Emily Remler, a jazz guitarist in the be-bop tradition, died of a heart attack on Friday while on tour in Sydney, Australia, the Associated Press reported yesterday. She was 32 years old. Ms. Remler was born in Englewood Cliffs, N.J., and started playing folk and then rock guitar."
- ↑ a b Remler, Emily | Oxford Music [online], oxfordmusiconline.com [dostęp 2020-12-13] (ang.).
- ↑ a b Tzvi Gluckin. "Forgotten Heroes: Emily Remler." Premier Guitar July 29, 2014 (Premier Guitar, "Forgotten Heroes: Emily Remler") Retrieved September 4, 2014
- ↑ Borys Guitars
- ↑ Emily Remler | Biography & History | AllMusic [online], allmusic.com [dostęp 2020-12-13] (ang.).
- ↑ David Benoit Biography | OLDIES.com [online], oldies.com [dostęp 2020-12-13] (ang.).
- ↑ Leslie Gourse: Madame Jazz : contemporary women instrumentalists. New York: Oxford University Press, 1996. ISBN 1-4237-4126-9. OCLC 62338157.
- ↑ Skip Heller Quartet: Homegoing, by C. Michael Bailey - November 25, 2002. Retrieved 17 August, 2019
- ↑ Guitarist Sheryl Bailey's "A New Promise" CD to Be Released February 2 by MCG Jazz. January 8, 2010. By Terry Hinte. prweb.com. Retrieved 31st December 2019.