Employer branding
Employer branding (EB, z ang. budowanie marki pracodawcy) – działania organizacji (najczęściej przedsiębiorstwa) mające na celu zbudowanie jej wizerunku jako „pracodawcy z wyboru”.
Opis edytuj
Termin employer branding jest stosunkowo młody, ponieważ wprowadzony został w 1996 roku przez Simona Barrowa i Tima Amblera, którzy opublikowali artykuł pt. The Employer Brand[1]. Pomimo prób tłumaczenia tego wyrażenia na język polski (np. budowanie marki i wizerunku pracodawcy), w branży zarządzania zasobami ludzkimi znany jest raczej pod tą anglojęzyczną nazwą.
„Pracodawcami z wyboru” są organizacje, w których obecni i potencjalni pracownicy dostrzegają atrakcyjne środowisko dla rozwoju swojej kariery.
Działania z tym związane można podzielić na dwa typy, w zależności od grupy, do której są adresowane. Wyróżnia się:
- Employer branding wewnętrzny – skierowany do obecnych pracowników. Skupia się głównie na stworzeniu godnego środowiska pracy, przyjaznej atmosfery pracy i możliwości rozwoju. Do działań z tego zakresu możemy zaliczyć przede wszystkim inwestycje w kapitał ludzki, organizowanie konkursów i akcji kierowanych do pracowników, przygotowywanie programów rozwojowych dla pracowników jak np. szkolenia, wspieranie działań wolontarystycznych i społecznych.
- Employer branding zewnętrzny – skierowany głównie do potencjalnych pracowników. Celem tych działań jest stworzenie wizerunku przedsiębiorstwa jako atrakcyjnego pracodawcy. Jest to między innymi uczestnictwo w targach pracy, aktywna promocja firmy w serwisach ogłoszeniowych na temat pracy, na uczelniach wyższych oraz dbanie o efektywne i trafiające do grupy docelowej ogłoszenie rekrutacyjne.
W budowaniu pozytywnego employer brandingu istotne jest podążanie firmy za trendami społecznymi, rynkowymi i odpowiadanie na potrzeby generacji, które wchodzą na rynek pracy i pozostają w wieku produkcyjnym. Jedną z takich wartości jest inkluzywność (termin podchodzący od słowa „inkluzywny”, co oznacza „przeznaczony dla wszystkich”[2]), czyli otwarcie firmy na różnorodnych pracowników, bez względu na ich orientację seksualną, tożsamość seksualną, rasę, wiek, pochodzenie czy religię. Powstało nawet pojęcie opisujące to zjawisko – Inclusive Employer Branding (pol. inkluzywny employer branding[3]).
Przypisy edytuj
- ↑ Tim Ambler, Simon Barrow, The employer brand, „Journal of Brand Management”, 4 (3), 1996, s. 185–206, DOI: 10.1057/bm.1996.42, ISSN 1350-231X [dostęp 2017-01-18] (ang.).
- ↑ inkluzywny – Słownik języka polskiego PWN [online], sjp.pwn.pl [dostęp 2023-03-30] (pol.).
- ↑ Magdalena Desperak, Równość i różnorodność – tego chcemy dziś w pracy. Młodzi stawiają na firmy, które cenią inkluzywność [online], RocketSpace.pl, 29 marca 2023 [dostęp 2023-03-30] (pol.).
Bibliografia edytuj
- Armstrong, M. (2007). Zarządzanie zasobami ludzkimi, Kraków: Oficyna Wolters Kluwer business.
- Wojtaszczyk, K. (2012). Employer branding czyli zarządzanie marką pracodawcy. Uwarunkowania, procesy, pomiar, Łódź, Wyd. Uniwersytetu Łódzkiego
- Dąbrowska, J. (2014). Employer branding. Marka pracodawcy w praktyce, Lublin: Wydawnictwo Słowa i Myśli
- Dąbrowska, J. (2016). Praktyka employer brandingu. Rozmowy z menedżerami, Warszawa: Kalitero
- Kozłowski. M. (2012). Employer branding. Budowanie wizerunku pracodawcy krok po kroku, Warszawa: Oficyna Wolters Kluwer