Eosentomon wygodzinskyi

Eosentomon wygodzinskyi – gatunek pierwogonka z rzędu Eosentomata i rodziny Eosentomidae.

Eosentomon wygodzinskyi
Bonet, 1950
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

skrytoszczękie

Podgromada

pierwogonki

Rząd

Eosentomata

Rodzina

Eosentomidae

Podrodzina

Eosentominae

Rodzaj

Eosentomon

Gatunek

Eosentomon wygodzinskyi

Synonimy

Eosentomon solare Tuxen et Imadate, 1975

Taksonomia edytuj

Gatunek ten opisany został w 1950 roku przez F. Boneta i nazwany na cześć P. Wygodzińskiego, specjalisty od szczeciogonków[1].

Opis edytuj

Długość wyciągniętego ciała 1100 μm (1,1 mm). Długość przedniej stopy mierzonej bez pazurka 97 μm. Narządy gębowe typu eosentomidalnego. Żuwaczki zakończone trzema małymi ząbkami. Szczecinki labrum obecne. Apodemy nadustka z dobrze rozwiniętym połączeniem przednim. Pseudooczka okrągłe ze środkową globulą. Przednie stopy z kompletem sensillów. Empodium przednich stóp 0,9 razy długości pazurka. Empodium stóp środkowych i tylnych długości poniżej 1/5 pazurka. Kolce stóp tylnych wyraźne. Chetotaksja odwłoka tego gatunku wyróżnia się spośród innych nowozelandzkich korczyków (Eosentomon sp.) tym, że sterna odwłokowe IX i X mają po 4 szczecinki, tergum VII ma 2 przednie, XI ma wszystkich 8, a tergum X nie ma żadnej. Łuska genitalna (squama genitalis) z wyrostkiem caput processus kształtem przypominającym kaczą głowę, kwadratowo zgiętym naprzeciw linii środkowej, wyrostkiem corpus processus z wcięciem, a wyrostkiem filum processus długim i smukłym[1].

Wzór chetotaksji odwłoka[1]
I II, III IV V, VI VII VIII IX X XI telson
terga:                    
sterna:                    

Występowanie edytuj

Występowanie gatunku stwierdzono w Brazylii, na Nowej Zelandii, Nowych Hebrydach, Filipinach, Wyspach Salomona i Seszelach[2][1].

Przypisy edytuj

  1. a b c d S. L. Tuxen. Protura (Insecta). „Fauna of New Zealand”. 9, 1985. Wellington, New Zealand: Science Information Publishing Centere, DSIR. 
  2. Andrzej Szeptycki: Catalogue of the World Protura. Kraków: Wydawnictwa Instytutu Systematyki i Ewolucji Zwierząt Polskiej Akademii Nauk, 2007, s. 167.