Eparchia kazańska
Eparchia kazańska – jedna z eparchii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego[1]. Jest częścią metropolii tatarstańskiej i obejmuje swoją jurysdykcją część rejonów w Tatarstanie. Funkcje katedry eparchialnej pełni sobór św. Mikołaja w Kazaniu[2]. Jej ordynariuszem jest metropolita kazański i tatarstański Cyryl (Nakonieczny)[3].
 Sobór św. Mikołaja w Kazaniu | |
| Państwo | |
|---|---|
| Republika | |
| Siedziba |
Kazań |
| Data powołania |
1555 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Metropolia | |
| Sobór |
św. Mikołaja w Kazaniu |
| Biskup diecezjalny |
metropolita kazański i tatarstański Cyryl (Nakonieczny) |
| Dane statystyczne (2011) | |
| Liczba kapłanów |
330 |
| Liczba dekanatów |
21 |
| Liczba parafii |
272 |
| Liczba klasztorów |
10 (2021 r.) |
Położenie na mapie Kazania  | |
Położenie na mapie Rosji  | |
Położenie na mapie Tatarstanu  | |
 55°47′51,7″N 49°06′46,3″E/55,797694 49,112861
| |
| Strona internetowa | |
Historia edytuj
Eparchia została powołana w 1555, w związku z zajęciem Kazania przez armię Iwana IV Groźnego. Pierwszym ordynariuszem eparchii został biskup Guriasz (Rugotin), który razem z archimandrytami Warsonofiuszem i Germanem zorganizował również w mieście pierwszą misję prawosławną. Terytorium eparchii w pierwszym stuleciu jej istnienia obejmowało całość ziem dawnego chanatu kazańskiego, następnie również ziemię wiacką oraz astrachańską. W II połowie XVI w. i na początku w. XVII do eparchii systematycznie przyłączane były podbijane przez Rosję ziemie syberyjskie[1]. Po reformach administracyjnych Rosji w XVIII stuleciu granice eparchii miały pokrywać się z terytorium guberni kazańskiej i symbirskiej, zaś po powstaniu w 1832 samodzielnej eparchii symbirskiej wyłącznie kazańskiej[1]. W I połowie lat 20. XX wieku obszar eparchii został wyznaczony granicami autonomicznych republik czuwaskiej, tatarskiej i marijskiej. W 1946 na terenie pierwszej powołano eparchię czeboksarską i czuwaską, zaś w 1993 obszar Mari El objęła samodzielna eparchia joszkar-olijska i marijska[1].
W pierwszej połowie XIX w. z inicjatywy arcybiskupa kazańskiego Ambrożego przy eparchii podjął działalność oddział Towarzystwa Biblijnego, w ramach którego tłumaczono Biblię na język tatarski, zaś od 1830, za sprawą arcybiskupa Filareta, Kazań był centrum działalności misyjnej wśród Tatarów. Od 1842 przy eparchii działa Kazańska Akademia Duchowna[1].
Według danych z 1909 eparchia kazańska i swijaska dysponowała 739 cerkwiami (parafialnymi, monasterskimi, domowymi) oraz 336 kaplicami, obsługiwanymi przez 803 duchownych. Z kolei w 1917, bezpośrednio przed rewolucją październikową, na terytorium eparchii czynne były 794 cerkwie i 419 kaplic obsługiwane przez 1554 duchownych (kapłanów i diakonów). W 27 monasterach przebywało 1601 mnichów i 202 mniszki[1].
Duchowieństwo eparchii kazańskiej zostało poddane gwałtownym represjom w okresie radzieckim. Straty osobowe wśród jej duchownych były tak poważne, iż w 1937 praktycznie przestała ona funkcjonować. Już w 1929 władze poleciły zamknięcie wszystkich monasterów eparchii. W 1939 na jej terenie działały jedynie dwie świątynie: cerkwie w Kazaniu (cmentarna świątynia Świętych Jarosławskich) i w Mienzelinsku. Odnowienie życia religijnego w regionie nastąpiło dopiero po zmianie polityki władz wobec Cerkwi wymuszonej II wojną światową. W 1948 na terenie eparchii działało ok. 40 świątyń, jednak już w latach 60. miała miejsce kolejna fala ich likwidacji, w czasie której liczba parafii spadła do piętnastu. W 1960 biskup kazański Hiob został skazany na 3 lata więzienia[1]. Jego następca Michał (Woskriesienski) z powodzeniem bronił ostatnich świątyń eparchii przed zamknięciem[1]. W 1988 eparchia prowadziła 27 parafii. Po upadku ZSRR administratura odzyskała szereg straconych wcześniej obiektów sakralnych. Według danych z 2011 prowadziła 272 parafie z 221 cerkwiami, w 21 dekanatach, obsługiwane przez 330 kapłanów[1].
W 2012 z terytorium eparchii wydzielono eparchie czystopolską i almietjewską. Razem z eparchią kazańską utworzyły one metropolię tatarstańską[4].
Od 1579 szczególnym kultem otoczona jest w eparchii Kazańska Ikona Matki Bożej[1].
Biskupi kazańscy[5] edytuj
- Guriasz (Rugotin), 1555–1563
- German (Sadyriew-Polew), 1564–1567
- Laurenty I, 1568–1574
- Wassian, 1575
- Tichon (Chworostinin), 1575–1576
- Jeremiasz, 1576–1581
- Kosma, 1581–1583
- Tichon, 1583–1589
- Hermogen, 1589–1606
- Efrem (Chwostow), 1606–1614
- Mateusz, 1615–1646
- Szymon, 1646–1649
- Korneliusz I, 1649–1657
- Laurenty II, 1657–1672
- Korneliusz II, 1672–1674
- Joazaf, 1674–1686
- Adrian, 1686–1690
- Marceli, 1690–1698
- Tichon (Woinow), 1699–1724
- Sylwester (Chołmski), 1725–1732
- Hilarion (Rogalewski), 1732–1735
- Gabriel (Russki), 1735–1738
- Łukasz (Konaszewicz), 1738–1755
- Gabriel (Kremenecki), 1755–1762
- Beniamin (Pucek-Hryhorowicz), 1762–1782
- Antoni (Zybielin), 1782–1785
- Ambroży (Podobiedow), 1785–1799
- Serapion (Aleksandrowski), 1799–1803
- Paweł (Ziornow), 1803–1815
- Ambroży (Protasow), 1816–1826
- Jonasz (Pawinski), 1825–1828
- Filaret (Amfitieatrow), 1828–1836
- Włodzimierz (Użynski), 1836–1848
- Grzegorz (Postnikow), 1846–1856
- Atanazy (Sokołow), 1856–1866
- Antoni (Amfitieatrow), 1866–1879
- Sergiusz (Lapidiewski), 1880–1882
- Palladiusz (Rajew-Pisariew), 1882–1887
- Paweł (Lebiediew), 1887–1892
- Włodzimierz (Pietrow), 1892–1897
- Arseniusz (Briancew),1897–1903
- Dymitr (Kowalnicki), 1903–1905
- Dymitr (Sambikin), 1905–1908
- Nikanor (Kamienski), 1908–1910
- Jakub (Piatnicki), 1910–1919
- Cyryl (Smirnow), 1919–1922
- Atanazy (Malinin), 1930–1933
- Serafin (Aleksandrow), 1933–1936
- Benedykt (Płotnikow), 1936–1937
- Nikon (Purlewski), 1937
- Andrzej (Komarow), 1942–1944
- Hermogen (Kożyn), 1946–1949
- Justyn (Malcew), 1949–1950
- Sergiusz (Korolow), 1950–1952
- Hiob (Kresowycz), 1953–1960
- Michał (Woskriesienski), 1960–1967
- Sergiusz (Gołubcow), 1967
- Michał (Woskriesienski), 1967–1975
- Pantelejmon (Mitriukowski), 1975–1988
- Anastazy (Mietkin), 1988–2015
- Teofan (Aszurkow), 2015–2020[6]
- Cyryl (Nakonieczny), od 2020[7]
.JPG)
Nazewnictwo edytuj
W związku ze zmianami zasięgu terytorialnego eparchii kilkakrotnie ulegała zmianie jej nazwa i tytuł biskupa ordynariusza[1]:
- od powstania do 1795 – kazańska i swijaska, z wyłączeniem biskupa Hermogena, noszącego tytuł kazański i astrachański oraz Joazafa – kazański i bułgarski,
- od 1795 do 1831 – kazańska i symbirska,
- od 1831 do 1950 – kazańska i swijaska,
- od 1944 do 1958 – kazańska i czystopolska,
- od 1958 do 1993 – kazańska i marijska,
- od 1993 do 2012 – kazańska i tatarstańska,
- od 2012 – kazańska[8].
Monastery edytuj
W jurysdykcji eparchii kazańskiej i tatarstańskiej w 2016 znajdowały się następujące monastery[9]:
- Raifski Monaster Matki Bożej, męski,
- Monaster Zaśnięcia Matki Bożej w Swijażsku, męski[10],
- Monaster św. Jana Chrzciciela w Kazaniu, męski,
- Monaster Dziewięciu Męczenników z Kyziku i Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyni w Kazaniu, męski,
- Monaster Kazańskiej Ikony Matki Bożej w Kazaniu, męski,
- Monaster św. Makarego w Wwiedienskiej Słobodzie, męski,
- Pustelnia Siedmiojezierska, męski,
- Ziłantowski Monaster Zaśnięcia Matki Bożej, żeński,
- Monaster Kazańskiej Ikony Matki Bożej w Jełabudze, żeński,
- Monaster św. Jana Chrzciciela w Swijażsku, żeński[11].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k Historia eparchii na jej oficjalnej stronie. [dostęp 2011-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-09)].
- ↑ Никольский кафедральный собор в городе Казани [online], Православие в Татарстане [dostęp 2020-11-20] (ros.).
- ↑ ЖУРНАЛЫ заседания Священного Синода от 8 декабря 2020 года [online], Патриархия.ru [dostęp 2020-12-08] (ros.).
- ↑ Завершился первый день заседания Священного Синода Русской Православной Церкви
- ↑ Казанская епархия. [dostęp 2012-09-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-07)].
- ↑ Преставился ко Господу митрополит Казанский и Татарстанский Феофан [online], Православие в Татарстане [dostęp 2020-11-20] (ros.).
- ↑ ЖУРНАЛЫ заседания Священного Синода от 8 декабря 2020 года. patriarchia.ru, 8 grudnia 2020. [dostęp 2020-12-08]. (ros.).
- ↑ ЖУРНАЛ № 46
- ↑ Казанская епархия [online], Патриархия.ru [dostęp 2021-04-20] (ros.).
- ↑ Богородице-Успенский Свияжский мужской монастырь. [dostęp 2005-04-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-04-30)].
- ↑ ЖУРНАЛЫ заседания Священного Синода от 17 июня 2021 года. patriarchia.ru, 17 czerwca 2021. [dostęp 2021-06-19]. (ros.).