Epizod afektywny mieszany

Stany mieszane (ang. mixed states) – zespoły psychopatologiczne obserwowane w przebiegu nawracających zaburzeń afektywnych, charakteryzujące się jednoczesnym występowaniem objawów depresji i manii. Utrzymywanie się stanów mieszanych przez odpowiednio długi czas uprawnia do rozpoznania epizodu afektywnego mieszanego, występującego praktycznie jedynie w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego. W szerszym ujęciu mianem stanów mieszanych określane bywają wszystkie zespoły afektywne z objawami depresji i manii (takie jak np. depresja agitowana). Kryteria ICD-10 nie traktują tych zespołów jako stanów mieszanych, podobnie było w klasyfikacji DSM-IV. W klasyfikacji DSM-5 wprowadzono wyróżnik „z cechami mieszanymi” (ang. with mixed features), który może uzupełniać rozpoznanie manii w przebiegu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych typu 1, hipomanii w przebiegu zaburzeń dwubiegunowych typu 1 i 2, i epizodu depresyjnego w przebiegu zaburzeń dwubiegunowych lub dużej depresji. Stany mieszane jako pierwszy opisał i nazwał (niem. Mischzustände, Mischformen) Emil Kraepelin w 5. wydaniu swojego podręcznika z 1896 roku, dokładnie scharakteryzował je Wilhelm Weygandt w monografii z 1899 roku[1][2].

Inne występujące pojedynczo zaburzenia nastroju (afektywne)
Klasyfikacje
ICD-10

F38.00
Epizod mieszanych zaburzeń afektywnych

Podział edytuj

Emil Kraepelin wyróżniał kilka postaci stanów mieszanych[3]:

  • depresję z gonitwą myślową (niem. ideenflüchtige Depression)
  • depresję z pobudzeniem psychoruchowym (niem. erregte Depression)
  • manię depresyjno-lękową (niem. depressive Manie)
  • manię nieproduktywną (niem. nörgelnde Manie)
  • manię zahamowaną (niem. gehemmte Manie)
  • manię gniewliwą (niem. zornige Manie, Zorntobsucht)
  • osłupienie maniakalne (niem. manischer Stupor).

Epidemiologia edytuj

Epizody afektywne mieszane w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego występują częściej u kobiet, u młodzieży, u osób z współistniejącym uzależnieniem, z przebiegiem typu rapid cycling. Uważa się, że mogą być powikłaniem nieprawidłowej farmakoterapii (np. stosowania leków przeciwdepresyjnych w monoterapii). Ich faktyczna częstość jest trudna do oszacowania, w zależności od zastosowanych kryteriów dotyczą 5–70% epizodów afektywnych[4].

Rozpoznanie edytuj

Według kryteriów ICD-10 epizod afektywny mieszany w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego (F31.6) może być rozpoznany, gdy objawy depresji i manii współwystępują przez co najmniej 14 dni. Obie grupy objawów muszą dominować przez większą część nawrotu. Pojedynczy epizod mieszanych zaburzeń afektywnych (F38.00) rozpoznaje się gdy spełnione są oba te warunki, i gdy jest to pierwszy epizod afektywny w życiu pacjenta. Osłupienie maniakalne objęte jest kategorią manii z objawami psychotycznymi (F30.2)[5][6].

Leczenie stanów mieszanych edytuj

Przypisy edytuj

  1. Weygandt W.: Über die Mischzustände des manisch-depressiven Irreseins. Ein Beitrag zur klinischen Psychiatrie. München: Lehmann, 1899.
  2. P. Salvatore, R.J. Baldessarini, F. Centorrino, S. Egli i inni. Weygandt′s On the Mixed States of Manic-Depressive Insanity: a translation and commentary on its significance in the evolution of the concept of bipolar disorder. „Harvard Review of Psychiatry”. 10 (5), s. 255-275, 2002. DOI: 10.1080/10673220216283. PMID: 12202452. 
  3. Kraepelin E.: Psychiatrie: ein Lehrbuch für Studierende und Ärzte. III. Band. Klinische Psychiatrie. II. Teil. Leipzig: Verlag Johann von Ambrosius Barth, 1913, s. 1284-1303.
  4. Stanisław Pużyński: Stany mieszane (zespoły mieszane). W: Adam Bilikiewicz, Stanisław Pużyński, Jacek Wciórka, Janusz Rybakowski: Psychiatria. T. 2. Wrocław: Urban & Parner, 2011, s. 337–339. ISBN 978-83-7609-106-8.
  5. ICD-10. V rozdział. Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD. Opisy kliniczne i wskazówki diagnostyczne. Warszawa: Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne „Vesalius”, 2000. ISBN 83-85688-25-0 s. 104, 107, 116
  6. Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD10. Badawcze kryteria diagnostyczne. Warszawa: Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne „Vesalius”, 1998. ISBN 978-83-85688-83-9 s. 82, 88