Erich Heckel (ur. 31 lipca 1883 w Döbeln, zm. 27 stycznia 1970 w Radolfzell am Bodensee) – malarz i grafik niemiecki, należący do nurtu ekspresjonizmu.

Erich Heckel
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

31 lipca 1883
Döbeln

Data i miejsce śmierci

27 stycznia 1970
Radolfzell am Bodensee

Narodowość

niemiecka

Dziedzina sztuki

malarstwo

Epoka

ekspresjonizm

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Zasługi RFN
Strona internetowa
Sitzende Fränzi na znaczku pocztowym „100 lat Brücke

Urodził się w rodzinie inżyniera kolejowego. Porzucił rozpoczęte studium architektury w Dreźnie i jako samouk poświęcił się malarstwu i grafice.

W czerwcu 1905 założył Heckel wraz z Ernstem Ludwikiem Kirchnerem, Karlem Schmidt-Rottluffem i Fritzem Bleylem w Dreźnie ugrupowanie artystyczne Die Brücke, do którego przyłączył się później Max Pechstein, a także na krótko Emil Nolde i od 1911 Otto Mueller. Grupa korzystała z wsparcia tzw. członków biernych, jak Rosa Schapire, którzy stali się pierwszymi nabywcami ich dzieł.

W Dreźnie blisko współpracował z Kirchnerem, w latach 1909–1911 wraz z Kirchnerem, czasami też z Pechsteinem spędzał wakacje w „Moritzburskich Stawach” koło Drezna, zajmując się malowaniem aktów w krajobrazach.

Lato 1911 spędził Heckel z tancerką Mildą Friedą Georgi (pseudonim Sidi Riha) w Prerowie na wybrzeżu bałtyckim. W pobliżu zamieszkali też Marianne von Werefkin i Aleksiej Jawlensky. Na jesieni 1911 zamieszkał w Berlinie z przyszłą żoną, (którą poślubił w 1916). W Berlinie zaprzyjaźnił się m.in. z Lyonelem Feiningerem, Franzem Markiem i Augustem Macke.

Grupa „Die Brücke“ został rozwiązana w maju 1913. Po wybuchu I wojny światowej wyuczył się zawodu pielęgniarza i wraz z innymi malarzami pełnił służbę na froncie we Flandrii. Tam spotkał Maxa Beckmanna i Jamesa Ensora. W wolnych chwilach zajmował się malarstwem.

Po wojnie został członkiem „Arbeitsrat für Kunst“ (Rady Roboczej ds. Sztuki).

W 1922 namalował w Angermuseum w Erfurcie cykl malowideł ściennych techniką al secco pod tytułem Lebensstufen (Stopnie życia), który przetrwał do naszych czasów.

19 sierpnia 1934 podpisał deklarację poparcia dla Hitlera. Mimo to w roku 1937 padł ofiarą akcji „Entartete Kunst”, w ramach której skonfiskowano ok. 700 jego prac ze zbiorów niemieckich muzeów, a 20 marca 1939 na podwórzu berlińskiej straży pożarnej spalono je (łącznie zniszczono 1004 obrazy oraz 3825 akwareli i grafik różnych autorów). W styczniu 1944 jego berlińska pracownia została zburzona podczas nalotu bombowego, a wkrótce po wojnie wskutek podpalenia przepadła część ocalonych dzieł.

Heckel zamieszkał w Hemmenhofen nad Jeziorem Bodeńskim i pozostał tam do końca życia. W latach 1949–1955 był wykładowcą na Akademii Sztuk Pięknych w Karlsruhe. W 1956 odznaczony Wielkim Krzyżem Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec.

W ostatnich latach życia przekazał znaczną część swoich dzieł berlińskiemu muzeum „Die Brücke”.

Bibliografia

edytuj
  • Annemarie Dube: Erich Heckel: das graphische Werk. Bände 1–3. Rathenau, New York 1974.
  • Magdalena M. Moeller (Hrsg.): Erich Heckel: sein Werk in den 20er Jahren. Hirmer, München 2004, ISBN 3-7774-2265-7.
  • Christian Saehrendt: Die Kunst der „Brücke“ zwischen Staatskunst und Verfemung. Expressionistische Kunst als Politikum in der Weimarer Republik, im „Dritten Reich“ und im Kalten Krieg. Stuttgart 2005)
  • Gerd Presler: Die Brücke. Rowohlt, Reinbek 2007, ISBN 978-3-499-50642-0.
  • Mechthild Lucke, Andreas Hüneke: Erich Heckel – Lebensstufen, Dresden 1992

Linki zewnętrzne

edytuj