Ernest King

(Przekierowano z Ernest J. King)

Ernest Joseph King (ur. 23 listopada 1878 w Lorain, zm. 25 czerwca 1956 w Waszyngtonie) – amerykański admirał floty (Fleet Admiral), szef sztabu Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych i Szef Operacji Morskich w czasie II wojny światowej. Był przełożonym wszystkich dowódców US Navy i podlegał bezpośrednio sekretarzowi marynarki wojennej w Pentagonie. Odpowiedzialny za działania amerykańskiej marynarki na obu oceanach, był głównym strategiem wojny na Pacyfiku. Zgadzając się generalnie z ustaloną na konferencji Arcadia z zasadą Europe First, wobec braku gotowości Wielkiej Brytanii do podjęcia ofensywy w Europie, przeforsował rozpoczęcie amerykańskiej ofensywy na Pacyfiku, zapoczątkowanej lądowaniem na Guadalcanalu w sierpniu 1942 roku.

Ernest Joseph King
Ilustracja
Fleet Admiral Fleet Admiral
Data i miejsce urodzenia

23 listopada 1878
Lorain

Data i miejsce śmierci

25 czerwca 1956
Waszyngton

Przebieg służby
Lata służby

1901–1945

Siły zbrojne

 US Navy

Stanowiska

szef Biura Aeronautyki,
d-ca Floty Atlantyku USA, United States Navy,
Szef Operacji Morskich

Główne wojny i bitwy

wojna amerykańsko-hiszpańska
rewolucja meksykańska
bitwa o Veracruz
I wojna światowa
II wojna światowa

Odznaczenia
Naval Aviator Badge
Krzyż Marynarki Wojennej (Stany Zjednoczone)
Medal Marynarki Wojennej za Wybitną Służbę (trzykrotnie) (Stany Zjednoczone)
Spanish Campaign Medal Sampson Medal Mexican Service Medal Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Medal Amerykańskiej Służby Obronnej Medal Kampanii Amerykańskiej (USA) Medal Zwycięstwa w II Wojnie Światowej (USA) Medal Służby Obrony Narodowej Wielki Oficer Orderu Korony (Belgia) Krzyż Wojenny (Belgia) (1940-1945) Wielki Oficer Orderu Zasługi Wojskowej (Brazylia) Order Abdóna Calderóna I klasy (Ekwador) Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wojenny 1939–1945 (Francja) Krzyż Wielki Orderu Jerzego I (Grecja) Rycerz Krzyża Wielkiego Orderu Oranje-Nassau (Holandia) Order Zasługi Morskiej (Kuba) Komandor Orderu Vasco Núñeza de Balboa (Panama) Order Drogocennego Trójnogu ze Specjalną Wielką Wstęgą (Chiny) Krzyż Wielki Orderu Łaźni (Wielka Brytania) Oficer Orderu Korony Włoch Order Sabaudzki Wojskowy I Klasy

Życiorys edytuj

W roku 1901 ukończył Akademię Marynarki Wojennej, po czym służył na okręcie USS „San Francisco” na Karaibach. Przed wybuchem I wojny światowej służył w jednostkach nawodnych Marynarki, natomiast w latach 1919–1925 sprawował różne funkcje we flocie podwodnej. W 1927 odbył kurs pilotażu, a w latach 1930–1932 dowodził lotniskowcem USS „Lexington”. W 1933 został awansowany do stopnia kontradmirała i – jako zwolennik rozwoju lotnictwa marynarki wojennej – mianowany szefem Biura Aeronautyki. W 1938 został wiceadmirałem, a w lutym 1941 admirałem jako dowódca Floty Atlantyku. 30 grudnia 1941 mianowany został dowódcą US Navy, a 18 marca 1942 operacji morskich[a].

Przez Brytyjczyków oskarżany był o chęć porzucenia ustalonej podczas konferencji Arcadia zasady „Germany First”, w myśl której cały wysiłek wojenny aliantów skierowany miał być na pokonanie Niemiec w Europie, do tego czasu zaś na Pacyfiku miały być prowadzone jedynie działania powstrzymujące Japonię. W rzeczywistości King był jej zwolennikiem, uważając Niemcy za największe zagrożenie. Wobec jednak niechęci rządu Wielkiej Brytanii do rozpoczęcia ofensywy na kontynencie europejskim, stał na stanowisku że nie można marnować dostępnych zasobów, toteż w sierpniu 1942 roku zaplanował i zorganizował operację Watchtower – pierwszą amerykańską operację ofensywną na dużą skalę przeciw Japonii. Rozpoczęta lądowaniem na Guadalcanalu amerykańska operacja, zapoczątkowała krwawą sześciomiesięczną kampanię, która stanowiła punkt zwrotny wojny na Pacyfiku. Dowodząc amerykańską marynarką był bardzo surowy i wymagający wobec podwładnych, rzadko wybaczający błędy, był jednak głównym strategiem wojny przeciw cesarstwu japońskiemu.

17 grudnia 1944 został awansowany na nowo utworzony stopień admirała floty. Oprócz niego w historii US Navy rangę tę uzyskali: William Halsey, William Daniel Leahy i Chester Nimitz. W grudniu 1945 King odszedł na emeryturę.

Odznaczenia edytuj

Uwagi edytuj

  1. Jako jedyny w historii Stanów Zjednoczonych pełnił obie te funkcje jednocześnie.

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj

  • Fryderyk Zbiniewicz: Armia Radziecka w wojnie z hitlerowskimi Niemcami 1941-1945. Warszawa: 1988. ISBN 83-11-07489-5.
  • Ernest Joseph King, W. Whitehill, Fleet Admiral King, Nowy Jork, 1953
  • S. E. Morison, The Two-Ocean War, Boston (Massachusetts), 1963
  • R. H. Spector, Eagle Against the Sun, Nowy Jork, 1984

Linki zewnętrzne edytuj