Erwin Brenneisen
Erwin Brenneisen, ps. „Bełt” (ur. 23 lipca 1896 w Sobolewie, pow. suwalski, zm. 7 lutego 1946 w Warszawie) – podporucznik Wojska Polskiego.
 podporucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
23 lipca 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 lutego 1946 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
7 pułk strzelców |
| Stanowiska |
dowódca plutonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 23 lipca 1896 w Sobolewie, pow. suwalski, w rodzinie Norberta i Marty z Gogolewskich. Od 1906 uczęszczał do gimnazjum w Suwałkach, a następnie od 1915 do rosyjskiego gimnazjum filologicznego w Orle, w którym w kwietniu 1917 otrzymał świadectwo dojrzałości[a]. Studiował również na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Piotrogrodzie. Służył od marzec–kwiecień 1918 do lipca tego roku w 7 pułku strzelców I Korpusu Polskiego na Wschodzie. Powrócił do kraju i zapisał się we wrześniu 1918 na studia na Wydziale Inżynierii Politechniki Warszawskiej. Służył ochotniczo od listopada 1918 w Wojsku Polskim w 3 pułku ułanów na stanowisku dowódcy plutonu. W październiku 1919 został zdemobilizowany i dalej kontynuował studia na Politechnice Warszawskiej. Powrócił do służby w 1920 w szeregi 3 pułku ułanów[b]. Trafił do niewoli radzieckiej, ale w kwietniu 1921 powrócił do kraju i ponownie podjął studia na Politechnice Warszawskiej. Pobierał od 1923 stypendium Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego oraz pracował jednocześnie w szkole zawodowej jako nauczyciel. Na Politechnice Warszawskiej uzyskał w grudniu 1927 dyplom inżyniera dróg i mostów i następnie pracował jako urzędnik w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Przy Stowarzyszeniu Techników Polskich był Członkiem Koła Inżynierów Dróg i Mostów w którym od 1938 wchodził w skład Sądu Koleżeńskiego. W tym samym roku był na I Polskim Kongresie Inżynierów jako delegat.
Mieszkał w czasie okupacji przy ul. Filtrowej 7. Od marca 1940 w konspiracji w ZWZ–AK, początkowo w SOP, następnie w stopniu plutonowego był dowódcą I Zgrupowania 3 Rejonu Obwodu Śródmieście WSOP Okręgu Warszawa AK. Obszar działania Zgrupowania „Bełt”[c] zamykał się w rejonie: Al. Jerozolimskie – ul. Poznańska – Lwowska – Nowowiejska – Sucha – Wawelska – Raszyńska – Al. Jerozolimskie. W czasie powstania warszawskiego nadal dowodził batalionem „Bełt”. Wieczorem 1 sierpnia 1944 po nieudanym ataku na szpital dla oficerów niemieckich przy ul. Śniadeckich batalion został przesunięty w rejon Al. Jerozolimskich po stronie nieparzystej od ul. Marszałkowskiej przez Bracką do pl. Trzech Krzyży, gdzie Brenneisen był dowódcą pododcinka w ramach odcinka mjr. Narcyza Łopianowskiego „Sarny” w Obwodzie Śródmieście–Południe. W dniu 7 sierpnia jego batalion otrzymał zadanie zbudowania od swojej strony[d] rowu łącznikowego północ–południe przez Al. Jerozolimskie i chroniącej go barykady, a następnie obrony tego niezwykle ważnego połączenia[e]. Po upadku powstania przebywał w Oflagu VII A Murnau. 2 maja 1945 został uwolniony z niewoli niemieckiej i przydzielony do Obozu Zbornego Nr 1 w Paryżu. Powrócił do kraju kilka miesięcy później i zamieszkał w Zielonej Górze.
Zmarł w Warszawie 7 lutego 1946 roku i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A23-10-12)[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 12646
- Krzyż Niepodległości (16 marca 1933)[2]
- Krzyż Walecznych (pięciokrotnie, po raz pierwszy w 1920)
- Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)[3]
- Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami
Uwagi edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-27].
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie państwowej”.
Bibliografia edytuj
- Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939–1945 T. 3. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991, s. 53–54. ISBN 83-211-0739-7.