Eugenia Bock
Eugenia Bock (ur. 1 października 1904 w Jaśle, zm. 1941 w Warszawie) – polska opiekunka społeczna, wychowawca, współpracownica Janusza Korczaka[1].
| Data i miejsce urodzenia |
1 października 1904 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1941 |
| Zawód, zajęcie |
opiekunka społeczna, wychowawca |
| Narodowość |
polska |
Życiorys edytuj
Edukowała się w Wiedniu, gdzie ukończyła zarówno szkołę średnią, jak i szkołę dla wychowawców dzieci. Od 1925 zamieszkała w Warszawie. Praktykowała, a potem pracowała w zakładach pedagogicznych prowadzonych przez Janusza Korczaka[2].
W 1929 zapisała się do Studium Pracy Społeczno-Oświatowej Wolnej Wszechnicy Polskiej. Od 1930 do 1935 pracowała w Sekcji Pomocy Matce i Dziecku Obywatelskiego Komitetu Pomocy Społecznej. Pełniła tam początkowo funkcję rejestratorki, a następnie opiekunki. Następnie przeniosła się do Domu Sierot przy ul. Krochmalnej 92. Instytucja ta przeznaczona była dla dzieci żydowskich[2].
Po napaści Niemiec na Polskę, w czasie okupacji niemieckiej pełniła funkcję kierownika Głównego Domu Schronienia Sierot i Ubogich Starców Starozakonnych przy ul. Wolskiej 18 (potem Leszno 127). Miała możliwość opuszczenia getta warszawskiego, do czego przyczyniła się m.in. Anna Chmielewska, ale odmówiła zostawienia swoich podopiecznych samym sobie, pozostając z nimi aż do śmierci w 1941[2].
Przypisy edytuj
- ↑ Getto warszawskie, Eugenia Bock
- ↑ a b c Aniela Uziembło, Bock Eugenia, w: Praca Socjalna, nr 1/2018, s.122, ISSN 0860-3480