Eugenia Kempara
Eugenia Kempara z domu Żółkowska (ur. 29 września 1929 w Księżynie) – polska żołnierz w stopniu pułkownika, prokurator, prawnik i polityk. Poseł na Sejm PRL VII i VIII kadencji, członek Rady Państwa (1976–1985).
| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 września 1929 |
|---|---|
| Członek Rady Państwa | |
| Okres |
od 18 grudnia 1976 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Córka Bernarda i Marianny. W 1961 ukończyła studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1949 należała do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, była m.in. zastępcą członka Komitetu Centralnego PZPR (1975–1980) i członkiem KC PZPR (1980–1981). W latach 1946–1952 była pracownikiem cywilnym administracji wojskowej, następnie w latach 1952–1975 pozostawała w służbie wojskowej w prokuraturze wojskowej. Od 1971 była redaktorem naczelnym kwartalnika „Wojskowy Przegląd Prawniczy”. W latach 1975–1981 przewodnicząca Zarządu Głównego Ligi Kobiet, w latach 1976–1985 członek Rady Państwa i w latach 1976–1985 poseł na Sejm PRL VII i VIII kadencji. Ponadto była m.in. przewodniczącą Centralnej Rady Organizacji Rodzin Wojskowych (1959–1975), przewodniczącą Krajowej Rady Kobiet Polskich przy Ogólnopolskim Komitecie Frontu Jedności Narodu (1977–1983) oraz członkiem prezydium tego komitetu (1977–1983). W 1983 wybrana w skład Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.
Odpowiedzialność karna edytuj
W marcu 2006 Główna Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu Instytutu Pamięci Narodowej postawiła ją w stan oskarżenia za popełnienie zbrodni komunistycznej (udział we wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 jako członkini ówczesnej Rady Państwa PRL). Od września 2008 płk w st. spocz. Eugenia Kempara zasiadała na ławie oskarżonych w toczącym się procesie w tej sprawie przed Sądem Okręgowym w Warszawie. Na ławie oskarżonych zasiadali także: b. I sekretarz KC PZPR i prezes Rady Ministrów gen. armii w st. spocz. Wojciech Jaruzelski, b. I sekretarz KC PZPR Stanisław Kania, b. minister obrony narodowej gen. armii w st. spocz. Florian Siwicki, b. minister spraw wewnętrznych gen. broni w st. spocz. Czesław Kiszczak, b. wiceminister obrony narodowej gen. broni w st. spocz. Tadeusz Tuczapski oraz b. wiceminister sprawiedliwości Tadeusz Skóra.
W dniu 12 stycznia 2012 Sąd Okręgowy w Warszawie umorzył wobec niej postępowanie karne w sprawie wprowadzenia stanu wojennego ze względu na przedawnienie zarzutów.
Odznaczenia i wyróżnienia edytuj
- Wpis do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich (1975)
- Order Sztandaru Pracy II klasy
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Medal 30-lecia Polski Ludowej[1]
- Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Leksykon Historii Polski, Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa 1995
- Informacje w BIP IPN
- Strona sejmowa posła VIII kadencji
- Kiszczak się nie przyznaje, Siwicki wyłączony, portal money.pl z 27 kwietnia 2009
- J. Stroynowski (red.), Who is who in the Socialist countries of Europe : a biographical encyclopedia of more than 12,600 leading personalities in Albania, Bulgaria, Czechoslovakia, German Democratic Republic, Hungary, Poland, Romania, Yugoslavia 1989, tom 3, K.G. Saur Pub., 1989