Eugenio Melandri
Eugenio Melandri (ur. 21 września 1948 w Brisighelli, zm. 27 października 2019 w Rawennie) – włoski polityk i działacz pacyfistyczny, zakonnik rzymskokatolicki, poseł do Parlamentu Europejskiego III kadencji, parlamentarzysta krajowy.
| Data i miejsce urodzenia |
21 września 1948 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 października 2019 |
| Zawód, zajęcie |
polityk, zakonnik, działacz pacyfistyczny |
| Stanowisko |
poseł do Parlamentu Europejskiego (1989–1994), poseł do Izby Deputowanych (1992) |
| Partia |
Życiorys edytuj
Ukończył studia z teologii i socjologii. W 1974 wstąpił do Kongregacji św. Franciszka Ksawerego dla Misji Zagranicznych, z której został wykluczony z mocy prawa kanonicznego w 1989 w związku z zaangażowaniem się w politykę[1]. Przez 10 lat kierował związanym z zakonem czasopismem „Missione Oggi”[2], napisał też kilka książek. Działał również jako misjonarz w Afryce. Zaangażował się w działalność pacyfistyczną, zwłaszcza w propagowanie możliwości odmowy służby wojskowej[3], jednostronnego rozbrojenia, ograniczenia wydatków na wojsko[4], a także w protesty przeciw instalacji pocisków w bazach NATO we Włoszech[5]. Włączył się w ruch Comitato contro i mercanti di morte, sprzeciwiający się sprzedaży broni stronom konfliktów zbrojnych w Afryce. Należał do założycieli stowarzyszeń Senzaconfine (pomagającego uchodźcom)[6], a także Chiama l’Africa oraz Solidarietà internazionale del Cipsi, zajmujących się wspieraniem mieszkańców Afryki[7].
W 1989 wybrano go deputowanym do Parlamentu Europejskiego z listy Demokracji Proletariatu, przystąpił do grupy zielonych. Był m.in. wiceprzewodniczącym Delegacji do Wspólnej Komisji Parlamentarnej ds. Europejskiego Obszaru Gospodarczego (1989–1994), należał też m.in. do Komisji ds. Rozwoju i Współpracy[8]. W 1992 wybrano go do Izby Deputowanych z listy Odrodzenia Komunistycznego (z mandatu zrezygnował już w lipcu tego samego roku)[9]. W 1994 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję do Europarlamentu z ramienia RC. W tym samym roku założył i został prezesem organizacji Associazione Obiettori Nonviolenti (AON)[10]. Sprawował też funkcję asesora we władzach gminy Genzano di Roma[7].
We wrześniu 2019 ogłoszono jego ponowne przyjęcie do stanu duchownego. 20 października odprawił pierwszą mszę po powrocie do kleru[11]. Zmarł siedem dni później po długiej chorobie[12].
Przypisy edytuj
- ↑ Domenico Del Rio: Censura per Melandri prete e demoproletario. repubblica.it, 25 sierpnia 1989. [dostęp 2019-12-20]. (wł.).
- ↑ The Members of the European Parliament 1989–1994. Luksemburg: Office for Official Publications of the European Communities, 1990, s. 162. [dostęp 2017-12-20]. (ang.).
- ↑ Golfo: „ho invitato a disertare”, dice Melandri (DP). agi.it, 1 stycznia 1991. [dostęp 2019-12-20]. (wł.).
- ↑ DP: Russo Spena e Melandri obiettori fiscali. agi.it, 31 maja 1990. [dostęp 2019-12-20]. (wł.).
- ↑ F-16: Melandri (DP) chiede cesszione espropri. agi.it, 6 lipca 1989. [dostęp 2019-12-20]. (wł.).
- ↑ Diffamazione: Gasparri in trib., una vittoria e una sconfitta. agi.it, 14 października 2002. [dostęp 2019-12-20]. (wł.).
- ↑ a b Marco Roncalli: Lutto. Morto padre Melandri, appena tornato a celebrare dopo la sospensione «a divinis». avvenire.it, 29 października 2019. [dostęp 2019-12-20]. (wł.).
- ↑ Eugenio Melandri. europarl.europa.eu. [dostęp 2019-12-20].
- ↑ Eugenio Melandri. camera.it. [dostęp 2019-12-20]. (wł.).
- ↑ Katia Tulipano: Rappresentanza dei volontari in Servizio Civile: dalle origini ai nostri giorni. serviziocivilemagazine.it, 21 lutego 2012. [dostęp 2019-12-20]. (wł.).
- ↑ Eugenio Melandri. Facebook, 20 października 2019. [dostęp 2019-12-20]. (wł.).
- ↑ Eugenio Melandri morto, si è spento il prete 'rosso'. ilrestodelcarlino.it, 28 października 2019. [dostęp 2019-12-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (20 grudnia 2019)]. (wł.).