Eugeniusz Chwalibóg-Piecek
Eugeniusz Chwalibóg-Piecek (ur. 14 marca 1890 w Kielcach, zm. 17 września 1940 w Palmirach) – żołnierz Legionów Polskich, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 podpułkownik kawalerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
14 marca 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17 września 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
1 Pułk Ułanów Legionów Polskich |
| Stanowiska |
kwatermistrz |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
        
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Alfonsa Aleksandra i Gabrieli z Adlerów. Absolwent gimnazjum w Kielcach. W 1914 wstąpił do Legionów Polskich i otrzymał przydział do 1 pułku ułanów[1]. W walkach o Nowy Sącz przez kilka dni ukrywał się na terenie zajętym przez nie przyjaciela, zdobywając cenne informacje o jego działaniach[1]. Za prowadzenie działań rozpoznawczych odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2]. Od 5 lutego do 31 marca 1917 był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dostatecznym. Był wówczas wachmistrzem. Po kryzysie przysięgowym internowany w Szczypiornie oraz w Łomży.
W listopadzie 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego, a w marcu 1919 awansował na stopień podporucznika[1].
Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej pozostał w zawodowej służbie wojskowej. Służył w 11 pułku ułanów w Ciechanowie[2]. W latach 1926–1931 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu nad Bugiem na stanowisku referenta[3][4]. 2 grudnia 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 i 17. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[5]. W marcu 1931 został przeniesiony do 11 puł na stanowisko dowódcy szwadronu zapasowego[6][7]. W kwietniu 1933 został przeniesiony do 1 pułku ułanów w Augustowie na stanowisko kwatermistrza[8]. Z dniem 31 sierpnia 1938 został przeniesiony w stan spoczynku[1]. Bezpośrednio przed przeniesieniem w stan spoczynku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 1. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[9]. Był to tzw. awans emerytalny[10].
Na emeryturze mieszkał w Warszawie. W sierpniu 1940 aresztowany przez Gestapo. Zginął w Palmirach podczas masowej egzekucji. Pochowany na miejscowym cmentarzu.
Był żonaty z Marią Borkowską, z którą miał córkę Gabrielę[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 5450 (17 maja 1922)[11][12]
- Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)[13]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[14]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[15]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[15]
- Srebrny Medal za Długoletnią Służbę[15]
- Odznaka „Za wierną służbę”[16]
- Odznaka pamiątkowa 11 Pułku Ułanów Legionowych[17]
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)[15]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Polak (red.) 1993 ↓, s. 34.
- ↑ a b Soniński 1928 ↓, s. 35.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 331, 347.
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 61, 78.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 330.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 103.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 146, 638.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 83.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 680.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. XXXII.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 stycznia 1923, s. 32.
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 5450.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 61.
- ↑ a b c d Jaki to medal ? [online], Forum Odkrywcy [dostęp 2021-08-22] (pol.).
- ↑ Na podstawie fotografii [1].
- ↑ Na podstawie fotografii [2].
![[2]](https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/1/17/Eugeniusz_Chwalib%C3%B3g-Piecek_pp%C5%82k_kawaler_VM.jpg){kind=link}
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Józef Soniński: Zarys historii wojennej 11-go pułku Ułanów Legionowych. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.