Eugeniusz Konopacki
Eugeniusz Konopacki ps. Trzaska, Gustaw (ur. 11 stycznia 1906 w majątku Werba, powiat włodzimierski, województwo wołyńskie, zm. 22 października 1954[1] w Warszawie) – artylerzysta, żołnierz Armii Krajowej, harcmistrz. Podczas okupacji, od 1943 komendant Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agricola”.
| |
 kapitan
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1939–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Prawnuk Szymona Konopackiego[2].
Życiorys edytuj
Po ukończeniu szkoły średniej w Kowlu rozpoczął studia na Wydziale Rolnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, a następnie na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, jednak ze względu na trudne warunki materialne studiów nie skończył i podjął pracę w Stowarzyszeniu Kupców Polskich.
W latach 1930–31 odbył przeszkolenie w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim (w 6. baterii). Szkołę ukończył jako tytularny kapral podchorąży rezerwy artylerii, z przydziałem do 27 pułku artylerii lekkiej. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 301. lokatą w korpusie oficerów rezerwy artylerii[3].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 był oficerem ogniowym 1. baterii 28 pułku artylerii lekkiej, a od 5 września dowódcą tejże baterii[4]. Walczył pod Wieluniem, nad Widawką, pod Cyrusową Wolą i w obronie Modlina. Za obronę Fortu nr 2 otrzymał Srebrny Krzyż Orderu Virtuti Militari.
Po kapitulacji twierdzy przebywał w niewoli niemieckiej w Działdowie, skąd jako uczestnik obrony Modlina został zwolniony. W połowie października powrócił do Warszawy, nawiązał kontakt z Władysławem Ludwigiem i poparł jego pomysł utworzenia organizacji wojskowej.
Należał do zbrojnego podziemia niemalże od początku wojny (koniec października 1939).
Uczestnik powstania warszawskiego – dowódca harcerskiego batalionu „Wigry”[1]. Od 18 sierpnia 1944 – kapitan. Ranny podczas walk[5].
Po powstaniu w niewoli jenieckiej. Do maja 1945 roku przetrzymywany był w kilku niemieckich oflagach. Później znalazł się w Wojsku Polskim we Włoszech i Wielkiej Brytanii. Do Polski powrócił w 1948 roku. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 131-4-24)[6].
Odznaczony Orderem Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych.
Upamiętnienie edytuj
- Decyzją nr 90/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 30 czerwca 2020, kpt. Eugeniusz Konopacki został patronem Centrum Szkolenia Wojsk Obrony Terytorialnej w Toruniu[7].
- W Żorach działa 27 Drużyna Starszoharcerska „Wigry”, która od 2021 roku nosi imię Eugeniusza Konopackiego.
Przypisy edytuj
- ↑ a b Powstańcze Biogramy - Eugeniusz Konopacki. 1944.pl. [dostęp 2016-05-02].
- ↑ Ewa Konopacka, Kronika rodu Konopackich, Drukarnia Wyd. "Bernardinum" w Pelplinie, 1994. ISBN 83-86491-04-3, s. 78, 113-115.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 125.
- ↑ Przybyszewski 2002 ↓, s. 24.
- ↑ Ewa Konopacka, Kronika rodu Konopackich, Drukarnia Wyd. „Bernardinum” w Pelplinie, 1994. ISBN 83-86491-04-3, s. 115–118.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: ANIELA MICHAŁOWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-30].
- ↑ Dz.Urz.MON 2020 poz. 109. 2020-07-01. [dostęp 2020-07-04]. (pol.).
Bibliografia edytuj
- Robert Bielecki: Batalion Harcerski »Wigry«. Wyd. I. Warszawa: Wydawnictwo »Historia«, 1991. ISBN 83-900250-0-0.
- Andrzej Borodzik: Konopacki Eugeniusz. W: Harcerski słownik biograficzny. Janusz Wojtycza (red.). T. 3. Warszawa: Muzeum Harcerstwa, 2012, s. 106-108. ISBN 978-83-60405-83-3. [dostęp 2021-12-25].
- Ewa Konopacka, Kronika rodu Konopackich, Drukarnia Wyd. "Bernardinum" w Pelplinie, 1994. ISBN 83-86491-04-3
- Andrzej Krzysztof Kunert, Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej. t. 1., Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1987.
- Andrzej M. Przybyszewski: 28 Pułk Artylerii Lekkiej. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 2002, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 83-88773-29-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.