Eugeniusz Wciślicki
Eugeniusz Wciślicki (ur. 22 października 1915, zm. 24 grudnia 1966) – oficer Polskiej Marynarki Wojennej i Royal Navy, podczas II wojny światowej między innymi dowódca ścigacza ORP S-2, odznaczony Orderem Virtuti Militari.
 kapitan marynarki
| |
| Data urodzenia |
22 października 1915 |
|---|---|
| Data śmierci |
24 grudnia 1966 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
ORP „Burza” |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Eugeniusz Wciślicki ukończył Szkołę Podchorążych Marynarki Wojennej w 1938 roku, z drugą lokatą. Promowany do stopnia podporucznika marynarki służył początkowo w Kadrze Floty w Gdyni a od marca 1939 roku jako oficer wachtowy na ORP „Burza”. Wykonując plan Peking trafił na jej pokładzie do Wielkiej Brytanii i uczestniczył w pierwszych akcjach u boku Royal Navy, w tym ratowaniu załogi poderwanego na minie niszczyciela HMS „Gipsy” 21 listopada 1939 roku. Od 4 grudnia został skierowany na kurs podsłuchowy, zaś od 23 tegoż miesiąca był w dyspozycji dowódcy okrętu-bazy ORP „Gdynia”. Od kwietnia do czerwca 1940 roku był kierownikiem kursu podsłuchowego w Szkole Sygnalistów Morskich, następnie przeszedł do Kadry Floty jako dowódca plutonu.
19 lipca 1940 roku został mianowany dowódcą ścigacza S-2. 3 maja 1941 roku został awansowany do stopnia porucznika. 12 lutego 1942 roku uczestniczył w akcji przeciwko przedzierającym się przez La Manche niemieckim ciężkim okrętom (operacja Cerberus). Jego najsłynniejszą akcją była samotna nocna walka z sześcioma niemieckimi Schnellbootami w nocy z 21 na 22 czerwca 1942 roku. Podczas patrolu w rejonie wybrzeża francuskiego polski ścigacz natknął się na sześć jednostek przeciwnika, przygotowujących się do ataku na brytyjski konwój przybrzeżny. Polacy otworzyli w ciemnościach ogień, wprowadzając chaos w szyku S-Bootów, które, tracąc atut zaskoczenia, musiały zrezygnować z akcji. Walka ta, przedstawiona w raportach polskich i brytyjskich jako taktyczne zwycięstwo przy przewadze nieprzyjaciela, przyniosła porucznikowi Wciślickiemu odznaczenie Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari oraz Distinguished Service Cross[1].
Od 26 listopada 1941 roku pełnił równolegle obowiązki dowódcy Grupy Ścigaczy PMW. 5 października 1942 roku objął dowództwo ścigacza S-1, z którego zszedł w styczniu następnego roku, delegowany na kurs oficerów sygnalizacyjnych. 7 czerwca 1943 roku został oficerem sygnalizacyjnym krążownika ORP „Dragon”. Na jego pokładzie awansował do stopnia kapitana, uczestniczył w lądowaniu w Normandii i przeżył zniszczenie okrętu przez żywą torpedę 8 lipca 1944 roku. Po powrocie do Wielkiej Brytanii ponownie objął dowództwo Grupy Ścigaczy, zaś w listopadzie 1944 roku wszedł w skład załogi krążownika ORP „Conrad”. Później pełnił funkcję oficera sygnalizacyjnego floty i kierownika kursu oficerów sygnalizacyjnych w Devonport.
Po demobilizacji skorzystał z otwartej w 1948 roku możliwości wstąpienia do Royal Navy[2]. Osiągnął w niej stopień komandora (Captain). W tym czasie zmienił nazwisko na Wciślicki-Westlake. Po odejściu ze służby pozostał w Wielkiej Brytanii. Zmarł nagle w 1966 roku i został pochowany na cmentarzu w Haywards Heath. Poza Orderem Virtuti Militari był odznaczony również Krzyżem Walecznych i czterokrotnie Medalem Morskim. Jego młodszy brat, Wacław (1919–1989), również był oficerem PMW, służył między innymi na HMS „Rodney” podczas pościgu za „Bismarckiem”, ORP „Piorun” i „Krakowiak”.
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Kadry morskie Rzeczypospolitej. Tom II: Polska Marynarka Wojenna. Cz. 1: Korpus Oficerów 1918–1947, Jan Kazimierz Sawicki (red.), Julian Czerwiński, Małgorzata Czerwińska, Gdynia: Wyższa Szkoła Morska, 1996, ISBN 83-86703-50-4, OCLC 749437567.