Eugeniusz Wiśniewski

polski funkcjonariusz wywiadu, dyplomata

Eugeniusz Wiśniewski (ur. 1929)[1]polski funkcjonariusz wywiadu i dyplomata, ambasador w Australii (1978–1983) i Kenii (1983–1988).

Eugeniusz Wiśniewski
Data urodzenia

1929

Ambasador PRL w Australii
Okres

od 1973
do 1978

Przynależność polityczna

PZPR

Poprzednik

Ryszard Hoszowski (chargé d’affaires a.i.)

Następca

Ryszard Frąckiewicz

Ambasador PRL w Kenii
Okres

od 1983
do 1988

Przynależność polityczna

PZPR

Poprzednik

Jan Witek

Następca

Tadeusz Janicki

Życiorys edytuj

Przebywał na placówkach w Kairze, Kinszasie (w tym jako chargé d’affaires od 1 sierpnia 1966 do 4 lipca 1967)[2], Pekinie w stopniu radcy (w tym jako chargé d’affaires od września 1969 do 1970). W 1973 został pierwszym polskim ambasadorem w Australii. Przy tej okazji zaczął się uczyć angielskiego (wcześniej znał francuski)[1][3]. Akredytowany był także w Nowej Zelandii. Funkcję pełnił do 1978. Następnie dyrektor Departamentu V Ministerstwa Spraw Zagranicznych (ok. 1980–1981)[4][5]. W latach 1983–1988 ambasador w Kenii.

Członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1968–1970 członek egzekutywy Komitetu Zakładowego PZPR w MSZ[6].

Był pracownikiem II linii, tj. głęboko zakonspirowanym, działającym na stałe poza centralą Departamentu I Ministerstwa Spraw Wewnętrznych (wywiadu). Używał pseudonimu „Marecki”. Podczas pracy w Pekinie w stopniu porucznika[7].

Żonaty[1].

Przypisy edytuj

  1. a b c Jacqueline Rees, My wife here? Certainment, the Ambassador said, „Canberra Times”, Australian Capital Territory, 3 listopada 1973 [dostęp 2022-08-20] (ang.).
  2. Directory of Polish Officials, Central Intelligence Agency., 1967, s. 176 [dostęp 2022-08-20] (ang.).
  3. Ambassador from Poland due next week, „Canberra Times”, Australian Capital Territory, 27 października 1973 [dostęp 2022-08-20] (ang.).
  4. Indeks osobowy [online], pism.pl [dostęp 2022-08-20] [zarchiwizowane z adresu 2022-07-15].
  5. Indeks osobowy [online], pism.pl [dostęp 2022-08-20] [zarchiwizowane z adresu 2022-07-15].
  6. Paweł Ceranka, Podstawowa Organizacja Partyjna PZPR w Ministerstwie Spraw Zagranicznych 1949–1989, „Pamięć i Sprawiedliwość”, 1 (27), Warszawa 2016, s. 303, ISSN 1427-7476 [dostęp 2022-08-20] [zarchiwizowane z adresu 2022-03-19].
  7. Witold Bagieński, Początki działalności wywiadowczej Departamentu I MSW w krajach Bloku Wschodniego, „Aparat Represji w Polsce Ludowej 1944–1989”, 18, 2020, ISSN 1733-6996 [dostęp 2022-08-20] [zarchiwizowane z adresu 2021-10-22].