Eustachy Iwanowski

polski historyk (1813–1903)

Eustachy Antoni Heleniusz Iwanowski herbu Łodzia (ur. 1813 w Chałamigródku, zm. 7 lipca 1903 tamże)[1] – polski historyk.

Eustachy Iwanowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1813
Chałamigródek

Data i miejsce śmierci

7 lipca 1903
Chałamigródek

Zawód, zajęcie

historyk

Alma Mater

Liceum Krzemienieckie

Faksymile
Herb
Herb Łodzia

Syn Dezyderego Erazma Iwanowskiego herbu Łodzia (1780–1844), marszałka żytomierskiego i Klary Chojeckiej (1780–1826), córki Jana Nepomucena Chojeckiego (1748–1817), posła na Sejm Czteroletni.

Był jednym z ostatnich wychowanków Liceum Krzemienieckiego przed jego rozwiązaniem po powstaniu listopadowym. Początkowo gospodarował w swoim majątku ziemskim. Napisał szereg prac i opowiadań z dziejów Rusi Południowej pod pseudonimem Heleniusza w Krakowie. Dzięki znajomości stosunków na Wołyniu, Podolu i Ukrainie opisy, dotyczące przeszłości tych ziem, mają dużą wartość historyczną. Mając prawie 40 lat wydał w Paryżu w 1852 pamiątkę z odbytej pielgrzymki do Częstochowy w roku 1848. W 1863 odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej.

Do przyjaciół Iwanowskiego należeli Edward Rulikowski oraz Aleksander Karol Groza, który ostatnich pięć lat swojego życia przemieszkał w jego rezydencji w Chałaimgródku.

Pochowany w pobliżu kościoła św. Klary w Chałamigródku zachował się kamienny pomnik z napisem[2]:

Eustachy-Antoni Heleniusz Iwanowski, ostatni herbu „Łodzia”, † 24.VI.1903 w Chałaimgródku przez lat 90.

Ważniejsze dzieła edytuj

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj

  • Wielka Encyklopedia Powszechna Ilustrowana Saturnina Sikorskiego (1892–1914). T. 31, s. 235.