Wikipedia

Ewangeliczny Związek Braterski w RP

Ewangeliczny Związek Braterski w RP – związek wyznaniowy działający na terenie Polski od 1986 roku, w tym też roku został zarejestrowany[2]. 31 stycznia 1990 został wpisany do rejestru Kościołów i innych związków wyznaniowych w dziale A, pod numerem 23. Jego zwierzchnikiem jest Przewodniczący Rady Starszych Ludwik Skworcz[4].

Ewangeliczny Związek Braterski
w RP
Klasyfikacja systematyczna wyznania
Chrześcijaństwo
 └ Protestantyzm
   └ Ewangelikalizm
     └ Bracia plymuccy[1]
Siedziba

Szczecinek

Zwierzchnik
• tytuł zwierzchnika

Ludwik Skworcz
Przewodniczący Rady Starszych

Strona internetowa

Związek ma swoją siedzibę w Szczecinku[3].

Historia

edytuj

Ewangeliczny Związek Braterski (niem. Evangelischer Brüderverein) powstał w 1909 i został założony przez Fritza Bergera, który pozostawał wcześniej jednym z pracowników placówki Międzynarodowego Błękitne Krzyża, prowadzonej przez Kościół Ewangelicko-Reformowany i w 1899 przeżył nowe narodzenie. Berger rozpoczął prowadzenie działań ewangelizacyjnych, podczas których ogłaszał wyzwolenie od grzechów i zwycięstwo Jezusa w życiu chrześcijan, jak również zachęcał do naśladowania Chrystusa oraz studiowania Pisma Świętego[2].

Na początku nabożeństwa odbywały się w mieszkaniach prywatnych, a większe ewangelizacje prowadzono w wynajętych na ten cel salach. Następnie przystąpiono do budowy lub zakupu obiektów, gdzie urządzone zostały domy modlitwy, co nastąpiło w wyniku powstawania nowych zborów Związku. Dział on początkowo tylko w kantonie Berno, obejmując później kolejne kantony, a w latach 30. XX wspólnoty rozpoczęły powstawać także na terenie południowych Niemiec. Z biegiem czasu zbory uruchomione zostały w Wielkiej Brytanii, Austrii, Rumunii, Australii, na terenie Ameryki Południowej i Afryki oraz w Kanadzie i Papui-Nowej Gwinei[2].

W 1981 w Sanatorium Światowej Rady Kościołów w Locarno przebywał kaznodzieja Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego w PRL, Ludwik Skworcz, skierowany tam na wypoczynek po przebytej chorobie nowotworowej przez Radę ZKE. Podczas pobytu w sanatorium skontaktował się ze szwajcarską rodziną, od której otrzymał w Polsce paczkę stanowiącą część transportu z pomocą charytatywną od Ewangelicznego Związku Braterskiego. Spędził u nich również ostatnie dni swojego pobytu w Szwajcarii, uczestnicząc też w kilku nabożeństwach Ewangelicznego Związku Braterskiego[2].

Skworcz wyjeżdżał następnie do Szwajcarii, gdzie pozostawał zatrudniony w hospicjum w okolicy Aarau. Dzięki środkom pozyskanym z wynagrodzenia za pracę oraz dotacji ze Stanów Zjednoczonych dokonał zakupu nieruchomości stanowiącej część budynku w Szczecinku, gdzie utworzona została siedziba Ewangelicznego Związku Braterskiego w Polsce wraz z domem modlitwy. Następnie obiekt został wykupiony w całości. Powstało również kilka nowych zborów EZB na terenie Pomorza Zachodniego[2].

W 1986 Ludwik Skworcz razem ze współpracownikami złożył wniosek o rejestrację Ewangelicznego Związku Braterskiego w Urzędzie do Spraw Wyznań. 12 listopada 1987 pozyskane zostało zezwolenie na prowadzenie działalności ewangelicznej na całym obszarze Polski. Następnie dokonano zakupu kolejnych nieruchomości w kilku miastach kraju, dzięki czemu powstały nowe domy modlitwy w Białogardzie, Poznaniu, Barwicach, Turku i Kołobrzegu. Budynek w Kołobrzegu wykorzystywany jest w okresie wakacyjnym jako Dom Szkoleniowo-Wypoczynkowy, gdzie odbywają się turnusy dla dzieci, młodzieży oraz rodzin. Ponadto w okresie 1987–1992 Związek rozdystrybuował ponad 20 tys. egzemplarzy literatury religijnej, przede wszystkim Biblii[2].

W latach 90. XX wieku Ewangeliczny Związek Braterski aktywnie angażował się w pracę na terenie ośrodków prowadzonych przez Monar, a także pośród osób w kryzysie bezdomności z problemem alkoholowym oraz byłych osadzonych zwolnionych z zakładów karnych, dzięki czemu został nagrodzony złotym medalem przyznanym przez władze województwa koszalińskiego[2].

Od 2012 zbory lokalne wchodzące w skład Związku posługują się nazwą „Ewangeliczny Kościół Chrystusowy”[2].

Doktryna

edytuj

Ewangeliczny Związek Braterski przyjmuje zasady Soli Deo (tylko Bóg), Sola scriptura (Pismo Święte jako jedyny wykładnik wiary i moralności) oraz Sola gratia (zbawienie jest osiągalne jedynie z łaski przez wiarę). Wyznaje wiarę w Trójcę Świętą, a także narodzenie, życie i śmierć Jezusa w celu zbawienia ludzkości oraz usprawiedliwienie wierzących dzięki jego zmartwychwstaniu. Wierzy w wniebowstąpienie Chrystusa i jego powtórne przyjście, jak również życie wieczne dla wierzących oraz wieczne potępienie niewiernych. Podstawę wiary stanowi nauka apostolska zawarta w Piśmie Świętym[5].

Wierni nazywają siebie dziećmi Bożymi, braćmi i siostrami. Istnieją urzędy prezbiterów, ewangelistów i kaznodziejów[5].

Kościół powszechny rozumiany jest jako społeczność duchową wszystkich wierzących, bez względu na ich przynależność wyznaniową, rasę, czy narodowość, będących własnością Jezusa i należących do Kościoła, którego jest on głową[6].

Praktykowane są obrzędy, taki jak chrzest w wieku świadomym przez zanurzenie, Wieczerza Pańska pod dwiema postaciami, błogosławieństwo małżonków oraz dzieci, pogrzeb chrześcijański, nabożeństwa i ewangelizacje[6].

Wierni powinni stosować biblijne zasady odnoszące się do ich wyglądu zewnętrznego[6].

Zbory

edytuj

Statystyki

edytuj

Dane według statystycznych ankiet wyznaniowych

edytuj
Liczba wiernych, zborów i duchownych Ewangelicznego Związku Braterskiego według danych deklarowanych przez Kościół do Głównego Urzędu Statystycznego
Rok Liczba wiernych Liczba zborów Liczba domów modlitwy Liczba duchownych
1989[8] 320 24[a] 9 18
1990[9] 370 24 9 18
1991[10] 430 25 8 23
1992[11] 420 7 19
1994[12] 760 23 8 21
1995[13] 760 24 8 21
1996[14] 540 30 6 21
1998[15] 535 27 25
2000[16] 522 30 10 25
2001[17] 360 26 24
2003[18] 375 22 18
2004[19] 300 21 16
2005[16] 450 24 13 21
2006[20] 450 24 15 21
2007[20] 480 26 16 18
2008[20] 530 25 15 19
2009[21] 530 23 17 18
2010[21] 590 25 19 19
2011[21] 630 25 20 19
2012[22] 600 25 18 18
2013[22] 560 19 14 15
2014[22] 580 23 16 15
2015[16] 650 23 18 17
2016[23] 530 21 19 15
2017[23] 550 17 18 13
2018[23] 490 18 18 17
2019[16] 420 15 15 12
2020[16] 447 16 16 15
2021[16] 490 16 17 16
2022[24] 540 18 17
2023[3] 560 17 17

Dane według wyników spisów powszechnych

edytuj
Liczba deklaracji przynależności do Kościoła w Narodowych Spisach Powszechnych
Spis powszechny Liczba deklaracji
Narodowy Spis Powszechny 2011[25] 1–99
Narodowy Spis Powszechny 2021[26] 160

Uwagi

edytuj
  1. ↑ Łącznie z placówkami niższego szczebla niż zbory

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Zbigniew Pasek, Kościoły i związki wyznaniowe we współczesnej Polsce: wykaz wraz z komentarzem, „Przegląd Religioznawczy” (2(276)/2020), 2020, s. 213, ISSN 1230-4379.
  2. ↑ a b c d e f g h i j Krótki rys historyczny powstania EZB [online], ezb-szczecinek.pl [dostęp 2025-02-18].
  3. ↑ a b c d e Dominik Rozkrut, Mały Rocznik Statystyczny Polski 2024, Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 2024, s. 109, ISSN 1640-3630.
  4. ↑ Kościoły i związki wyznaniowe wpisane do rejestru kościołów i innych związków wyznaniowych. mswia.gov.pl. [dostęp 2015-09-04].
  5. ↑ a b Doktryna [online], ezb-szczecinek.pl [dostęp 2025-02-18].
  6. ↑ a b c Życie zborowe [online], ezb-szczecinek.pl [dostęp 2025-02-18].
  7. ↑ a b c d e f g h i Ewangeliczne Zbory Chrystusowe [online], ezb-szczecinek.pl [dostęp 2025-02-18].
  8. ↑ Franciszek Kubiczek, Krzysztof Lutostański, Mały rocznik statystyczny 1990, Warszawa 1990, s. 48.
  9. ↑ Bohdan Wyżniakiewicz, Krzysztof Lutostański, Mały rocznik statystyczny 1991, Warszawa 1991, s. 50.
  10. ↑ Józef Oleński, Roman Sawiński, Mały rocznik statystyczny 1992, Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 1992, s. 55.
  11. ↑ Józef Oleński, Roman Sawiński, Mały rocznik statystyczny 1993, Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 1993, s. 61.
  12. ↑ Tadeusz Toczyński, Janina Pawlik, Rocznik statystyczny 1995, Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 1995, s. 73, ISSN 0079-2780.
  13. ↑ Tadeusz Toczyński, Janina Pawlik, Rocznik statystyczny 1996, Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 1996, s. 73, ISSN 0079-2780.
  14. ↑ Tadeusz Toczyński, Halina Dmochowska, Rocznik statystyczny 1997, Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 1997, s. 116, ISSN 0079-2780.
  15. ↑ Halina Dmochowska, Rocznik Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej 1999, Zakład Wydawnictw Statystycznych, 1999, s. 116, ISSN 0867-082X.
  16. ↑ a b c d e f Paweł Ciecieląg, Wyznania religijne w Polsce w latach 2019–2021, Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 2022, s. 146, ISBN 978-83-67087-17-9 [dostęp 2025-02-06].
  17. ↑ Tadeusz Toczyński, Halina Dmochowska, Rocznik Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej 2002, Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 2002, s. 122, ISSN 1506-0632.
  18. ↑ Tadeusz Toczyński, Halina Dmochowska, Rocznik Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej 2004, Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 2004, s. 217, ISSN 1506-0632.
  19. ↑ Tadeusz Toczyński, Halina Dmochowska, Rocznik Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej 2005, Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 2005, s. 218, ISSN 1506-0632.
  20. ↑ a b c Grzegorz Gudaszewski, Mariusz Chmielewski, Wyznania Religijne - Stowarzyszenia Narodowościowe i Etniczne w Polsce 2006-2008, Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 2010, s. 79, ISBN 978-83-7027-456-6 [dostęp 2025-02-08].
  21. ↑ a b c Paweł Ciecieląg, Mikołaj Haponiuk, Wyznania religijne i stowarzyszenia narodowościowe i etniczne w Polsce 2009-2011, Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 2013, s. 86, ISBN 978-83-7027-519-8 [dostęp 2025-02-08].
  22. ↑ a b c Paweł Ciecieląg, Wyznania religijne w Polsce 2012-2014, Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 2016, s. 90, ISBN 978-83-7027-612-6 [dostęp 2025-02-06].
  23. ↑ a b c Paweł Ciecieląg, Wyznania religijne w Polsce w latach 2015–2018, Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 2019, s. 178, ISBN 978-83-66466-00-5 [dostęp 2025-02-06].
  24. ↑ Dominik Rozkrut, Mały Rocznik Statystyczny Polski 2023, Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 2023, s. 118, ISSN 1640-3630.
  25. ↑ Grzegorz Gudaszewski, Struktura narodowo-etniczna, językowa i wyznaniowa ludności Polski - Narodowy Spis Powszechny Ludności i Mieszkań 2011, Waszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 2015, s. 230, ISBN 978-83-7027-597-6.
  26. ↑ Przynależność wyznaniowa - dane NSP 2021 dla kraju i jednostek podziału terytorialnego [online], stat.gov.pl.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ewangeliczny_Związek_Braterski_w_RP&oldid=76075440”